Tag: Opa Water

Een trots duo op Prinsjesdag

De Nederlandse strijdkrachten mogen veel geld hebben om 37 Joint Strike Fighters te bestellen, op het moment dat voor het staatshoofd de Gouden Koets van stal gaat moet er bij de burger gebedeld worden om paarden: geld voor hooi is er immers niet. Defensie heeft al heel lang geen eigen paarden meer. De paarden die particulieren en maneges beschikbaar stellen voor Prinsjesdag worden in de loop van het jaar een aantal malen getraind om met menigten en lawaai om te leren gaan. Vanaf de donderdag voor Prinsjesdag volgt een intensieve voorbereiding van enkele dagen. Hierna zijn ze klaar om met vers gelakte hoeven in dienst te treden van Zijne Majesteit.

De ruiters van de colonne verzamelen zich in de Anna Paulownastraat, foto: Edwin IJsman
De ruiters van de colonne verzamelen zich in de Anna Paulownastraat, foto: Edwin IJsman

Anique en haar paard Duo (volledige naam: Duo Penotti), een prachtig rode vos met witte vlekken, varen er wel bij. Voor beiden levert de derde dinsdag van september zo een onvergetelijke dag op. En dat kan je ook wel zeggen van de officieren en onderofficieren die het voorrecht hebben om in de stoet te mogen meerijden. Speciaal voor hen stonden Anique’s vriendin Cindy en diens collega Pascal vanmiddag klaar in de Haagse Anna Paulownastraat, waar de ruiters elke Prinsjesdag ongeveer een half uur halthouden, alvorens linksaf langs de Koninklijke Stallen te rijden, waar de rijtuigen worden opgepikt. Cindy en Pascal fotograferen de colonne hier nagenoeg elk jaar. De foto’s zijn voor de ruiters.

Anique poseert bij haar paard Duo, rechts van haar. Foto: Edwin IJsman
Anique poseert bij haar paard Duo, rechts van haar. Foto: Edwin IJsman

Niet alleen heeft een fotograaf die portretten van de paarden en de ruiters wil schieten hier alle tijd. Ook is dit is een rustige plek om te fotograferen: het grote publiek wacht verderop langs het parcours.

Het is hier ook mooi om te zien hoe de laatste voorbereidingen worden getroffen: alle hoeven en laarzen glimmen op deze dag. Mocht een van de begeleidende militairen nog ergens een vlek of oneffenheid in de outfits ontdekken, dan is deze zo weggewerkt.

Na een halfuurtje rijden de ruiters weer verder en gaan beide fotografen weer hun kantoor in. Aan het werk, paarden en ruiters zijn leuk, de troonrede houden ze voor gezien.

Edwin IJsman

Vredespaleis 100 jaar

Vredespaleis 100 jaar. Foto door Roel Wijnants, op Flickr.

Op 28 augustus 2013 bestaat het Vredespaleis 100 jaar.

Het Permanent Hof van Arbitrage is in 1899 door de Internationale Vredesconferentie van Den Haag opgericht. Vele jaren later na diverse besprekingen werd besloten om een passende huisvesting te bouwen voor dit hof. De Amerikaan Andrew Carnegie maakte de bouw mogelijk door een schenking van 1,5 miljoen dollar.

Er werd een internationale prijsvraag uitgeschreven. Winnaar was de Franse architect Louis M. Cordonnier en de tuinen zijn ontworpen door de Engelse tuinarchitect Thomas Hayton Mawson.

Het paleis en de tuin staan vol met geschenken van de diverse deelnemende landen. Beroemd is de grote Jaspisvaas, geschonken door Tsaar Nicolaas II. Italië leverde het marmer. De grote klok in de klokkentoren werd door Zwitserland geschonken en wordt nog steeds op tijd gehouden door de Zwitsers. Hout kwam uit Japan en Amerika. In de kleine binnentuin staat een prachtige fontein, geschonken door Denemarken. In 1907 werd de eerste steen gelegd en het paleis werd op 28 augustus 1913 officieel door koningin Wilhelmina geopend in aanwezigheid van onder andere Andrew Carnegie.

Achter in de paleistuin zijn de bibliotheek en de Haagsche Academie ondergebracht. Leuke bijkomstigheid is, dat de bekende schuiten “De Hagenaar” of “Wagenbrugger”, zoals ze genoemd werden, de stenen aanvoerden via grachten en singels. De speciaal aangelegde draaikom bij de Groot Hertoginnelaan is daar nog een bewijs van. Veel materiaal werd met de boot aangeleverd tot aan het Piet Heinplein en vandaar verder vervoerd per paard en wagen naar de bouwplaats van het Vredespaleis.

. Foto door Roel Wijnants, op Flickr.

. Foto door Roel Wijnants, op Flickr.

. Foto door Roel Wijnants, op Flickr.

Meer van het paleis is te zien op Flickr.

Met dank aan Ed Gool, Danny Versmoren en Jacobine Wieringa, beleidsadviseur kunst en culturele aangelegenheden bij de Carnegie Foundation.

Bronnen:
Website Vredespaleis: http://www.vredespaleis.nl/
Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vredespaleis
De Ooievaart: http://www.ooievaart.nl/

Bloemetjes voor Friso

Op maandag 12 augustus 2013 is Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Johan Friso Bernhard Christiaan David, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg op paleis Huis ten Bosch in Den Haag overleden op 44 jarige leeftijd. Een gevolg van een ski-ongeval op 17 februari 2012 in Lech, Oostenrijk.

Kort na het het overlijden stroomde de pers naar Huis ten Bosch, om verslag te doen van de gebeurtenissen, gevolgd door bezoekers, die graag een bloemetje wilden aanbieden bij de poort aan de achterkant van het paleis aan de Bezuidenhoutseweg. Aan de voorkant konden helaas geen bloemen worden neergelegd of aan de marechaussee worden meegegeven. Zo ondervond ook Casper, die samen met zijn twee zusjes en onder toezicht van zijn vader een prachtige bloem wilde geven.

Er waren meer restricties. Zo melde Paul Sanders van de NOS in een kort radioverslag, dat men een legitimatiebewijs nodig had om bloemen aan te bieden. Er schijnt zelfs iemand te zijn weggestuurd.

Vol ongeloof over dit bloemenaannamebeleid, gingen Haagspraakverslaggevers Oenkenstein en IJsman de volgende dag navraag doen bij de poortwachters van het paleis.

Oenkenstein: “Goedendag, ik wil u graag een vraag stellen. Er is wat consternatie in de media ontstaan over het verplicht stellen van een legtimatiebewijs bij het afgeven van de bloemen. Ik was hier gisterenavond en heb er helemaal niets van gemerkt, wat is daar nu waar van? Is dat verplicht gesteld?”
Poortwachter: “Dat is verplicht ja, je krijgt, als je iets afgeeft hier, een bedankje teruggestuurd en daarom willen wij juist de gegevens hebben van de persoon.”
Oenkenstein: “Dus aan de adresgegevens en de naam op de lijst hebben jullie niet genoeg, jullie willen echt de legitimatie zien?”
Poortwachter: “Ja, want ik kan bijvoorbeeld alles zeggen en kan aan uw legitimatie zien hoe u heet.”
Oenkenstein: “Maar neemt u wel de bloemen aan, als mensen geen legitimatie bij zich hebben?”
Poortwachter: “Dat hangt van de persoon af. Dat is een inschatting van ons.”

Een impressie:

Casper en zijn zusjes hebben echter geluk gehad. Hun bloemen werden hartelijk in ontvangst genomen.

Bron: NOS Nieuws

Het mandje

Ap is onze grote vriend. Dagelijks doen wij bij hem onze boodschappen. Het is crisis, veel mensen hebben het niet breed en letten op de kleintjes. Dus komen wij er graag. Hij heeft vriendelijk personeel. Als je vraagt waar een product ligt, lopen zij helemaal mee naar het juiste schap. Wij kunnen er veilig winkelen, want overal hangen camera’s en hoeven niet bang te zijn, dat wij in zijn toko onze portemonnee kwijtraken.

Volgens oud kruideniersgebruik, biedt Ap de mogelijkheid om een winkelwagen of mandje te gebruiken, om de vele aangekochte boodschappen tijdens onze droomreis door consumptieland te kunnen vervoeren.

Behalve in de Weimarstraat. Filiaalmanager Herbert is van mening, de door zijn baas, ons opgelegde huisregel om altijd een mandje te moeten pakken en mee te dragen strikt na te komen. Zo kan het voorkomen dat een dagelijkse kasspekker, die enkel even binnenwipt voor een pakje vanillesuiker, door een lange bewaker in een soort politiepak, gesommeerd wordt toch een mandje te gebruiken.

“Daar doe ik niet aan mee, daar heb ik geen zin in”, meld ik de breedgeschouderde. “Ik kom enkel een klein product halen. Weet u ook waar de vanillesuiker staat?” Zonder enige kennis van de inhoud van zijn te bewaken winkel, roept hij bovengenoemde manager er bij. “Dat is een huisregel mijnheer, daar moet u zich aan houden.”

Ik kom hier vrijwel iedere dag en mensen pakken enkel een mandje als zij deze nodig hebben. Vandaag niet. Iedereen moet aan het mandje. Zo gaat een goedlopende zaak niet met zijn klanten om. Dit is geen klantvriendelijkheid meer, dit is schofferende intimidatie. Ik heb er schoon genoeg van.

“De politiek maakt en rechters toetsen wetten en regels. Weet u ook waar de vanillesuiker staat? Zal ik u mijn kaartje geven?”, vraag ik hem, “ik ben verslaggever van Haagspraak en mag ik u bedanken voor een mooi artikel, wat is ook al weer uw naam?”

Hij bedekt snel met zijn hand, de op zijn borst en waarschijnlijk wegens bewezen diensten, uitermate grote naamkaart. “U kunt contact opnemen met Albert Heijn media”. Ik meld hem dat ik ook zonder hun hulp een artikel kan schrijven.

Ik loop Ap’s zijn zaak uit, houdt het klapdeurtje open voor een consument in een invalidenwagen en wordt achternagelopen door een zichtbaar geschrokken manager, die eist dat ik mijn kaartje geef.

“Nee, mijnheer, die krijgt u niet, dat is veel te zwaar om te mee te nemen en daar heeft u dan toch echt een mandje of winkelwagen voor nodig.”

Ik kom er nooit meer.

IJspaleis

IJspaleis_MG_6163

Met een foto van het IJspaleis maar eens een beetje verkoeling bieden deze warme juli dag. Jawel bijna een officiele hittegolf….Niet veel mensen zullen weten dat de Gemeente Den Haag jarenlang erfpacht heeft moeten betalen voor het deel van het pand dat op de zuiltjes rust…onder dezelfde condities die de Gemeente erfpachters zo graag oplegt in sommige delen van de stad….Nu is het nog een beetje statig zo zonder Krankjorem Spuiforum, maar dit was natuurlijk net zo’n megalomaan project als het beoogde Spuiforum nu.