Hagenaar en gepassioneerd fotograaf. Opleiding voltooid aan de MTS School voor fotografie en fotonica in 1990. Oud helpdeskmedewerker bij een kabelexploitant, geluidstechnicus en software ontwikkelaar. Thans vrijwilliger bij de stichting Kompassie.
Chuck in het centrum van Den Haag. Foto door Roel Wijnants.
2003. De telefoon gaat. “Hi Ed, can you burn another fifteen?”
Het is Chuck. Vrienden Thys Vlaszaty en Nicko Cristiaansen hebben hem de mogelijkheid gegeven om een CD op te nemen voor de verkoop op straat. De inmiddels legendarische straatzanger uit de Verenigde Staten, die na omzwervingen in Duitsland en Spanje uiteindelijk belandde in het Haagse, doet het goed bij het winkelende publiek in het centrum van de stad: “I sold twelve Streetdreams CD’s today”.
Chuck Deely was beroepsmuzikant. Iedere ochtend, jaren lang, stond hij vroeg op en sleepte zijn gitaar mee naar de HEMA en het Centraal Station. Weer of geen weer: “I have to pay the rent”, zei hij met een brede glimlach en waterige ogen.
Op een gegeven moment ging het zo goed, dat hij een auto aan kon schaffen. Zonder rijbewijs, lekker scheurend door de stad, parkeerde hij zijn vervoersmiddel op de parkeerplaats achter het sjieke Bijenkorf. De wachter in het hokje deed altijd de slagboom voor hem open. Zo kon hij ‘vrij’ parkeren en na een stukje beenslepen plaats nemen bij de ingang van de rookworstengigant. Om te spelen op zijn gitaar.
“Can you burn them now Ed?”, kraakt de telefoon. “I really need another fifteen CD’s today”.
Het was heel simpel om de zanger en gitarist te helpen. Koop een spindle met 50 lege CD’s en print de hoesjes op een inkjetprinter. Het papier een beetje bijknippen, zodat deze in de hoesjes passen. Brand vijftien CD’s per dag en ga naar de Grote Marktstraat. Het werk werd beloond als je de verse CD’s ging brengen. “Keep on rocking in a free world” werd dan abrupt onderbroken. Met enig gestuntel haalde hij de gemaakte onkosten voor het branden uit zijn gitaartas. Vaak had hij ook nog een verhaal van de dag. Over zwervende onverlaten die zijn opbrengst stalen. Over een prullenbak gooiende woesteling, maar ook over een Hells Angel die hem 100 Euro gaf.
“Yeah, I meet some crazy people here. Thank you, Ed”
Crazy people. Foto door Roel Wijnants.
Charles Edward Deely is niet meer. Hij overleed, 62 jaar oud, op 10 januari 2017. Daarmee is Den Haag een muzikaal icoon kwijt. Het voelt ook raar, als je nu de Grote Markstraat en het Centraal Station passeert. Er mist iets. In plaats van Chuck spelen er nu bloemen. Gelegd door mensen, die hem jaren hebben bijgestaan en hebben genoten van zijn muziek.
Chuck has left the Building. Foto door Roel Wijnants.
Sinds zijn overlijden laat Den Haag zich van een hele goed kant zien. Er wordt gezocht naar familieleden, er wordt gedacht aan een uitvaart met de betrokkenheid van het Paard van Troje. Er wordt gewerkt aan een permanent herdenkingsmonument. TV West herhaald als eerbetoon ieder uur de documentaire “City Life” van Westpop cameraman Alexander Gorsen uit 2003.
“Thank you, Chuck”.
De foto’s zijn speciaal beschikbaar gesteld voor dit artikel en zijn gemaakt door Roel Wijnants. Bega niet de fout, die de Posthoorn en het NRC maakten: Op de dag van het overlijden een foto publiceren zonder toestemming van de rechthebbende. Dat kan echt niet.
Ook Nederland kent de bakkersfiets. Brazilië de vrachtfiets. Beide zijn bedoeld om producten over land te vervoeren, beide staan voor handel en beide verdwijnen steeds meer uit het straatbeeld. Het door mankracht aangedreven transportmiddel wordt vervangen door een elektrisch mechaniek. Met deze installatie plaatst Zamora een spotlight op een verdwijnend fenomeen. Ook brengt hij de werkomstandigheden en uitdagingen onder de aandacht die Braziliaanse werklieden het hoofd moeten bieden. De titel, vrij vertaald Toren van uitdaging wijst op de concentratie, kracht en balanceerkunsten die vereist zijn om met dit voertuig overweg te kunnen.
Empate verbeeldt de verbindende kracht van samen sporten. In het warme Brazilië wordt veel in de buitenlucht gesport, zoals ook het werk van Marcos Chaves toont. Sporten werkt verbroederend, ook al is een wedstrijdje basketbal gebaseerd op het hebben van twee baskets in deze installatie lijnrecht tegenover elkaar, maar grijpen ze hoog in de lucht verbroederend in elkaar. De twee ringen die elkaar ruisen doen denken aan de ringen van de Olympische Spelen. Deze vinden in augustus 2016 plaats in Rio de Janeiro. Ook dit sport evenement staat voor verbroedering, maar gaat anderzijds gepaard met een hoop strijd.
Het kunstenaarscollectief Opavivará! speelt met de openbare ruimte en de mensen die deze plekken bevolken. Door middel van installaties biedt Opavivará! het publiek een positieve, gedeelde ervaring.
Met Namoita, een cirkel van bomen en struikgewas, ontstaat een beschutte plek waar de voorbijganger zich even kan terugtrekken in luie stoelen. Het Lange Voorhout is meestal een plek waar gewerkt wordt, in de omringende ambassades en instanties. Nu is er een plek in deze openbare ruimte, een stukje ontspanning te midden van de werksfeer, een stukje natuur in de stad.
Animal nature represeenteert tegenstellingen. De welvende sculptuur is gemaakt van cortenstaal, een materiaal dat machinematig wordt gesneden. De computergestuurde machine kan het format eindeloos vermenigvuldigen. De technisch geproduceerde, abstracte vormen hebben echter het uiterlijk van gebladerte of bloemen. Zo bevat de sculptuur een tegenstelling tussen technologie en natuur. Deze uitersten grijpen in elkaar door middel van het materiaal. Door de blootstelling aan de buitenlucht zal het staal langzaam verkleuren tot een aardekleurig bruin. In het materiaal zit nog een paradox verborgen: de open structuur heeft ogenschijnlijk gewichtloos karakter, terwijl zij is gemaakt van een van de meest zware staalsoorten.
Graffiti kennen we uit de openbare ruimte. Denk aan kleurig bespoten muren of treinen. Toch worden graffitiwerken niet altijd als kunst gezien, de kunstzinnigheid en de vaardigheid van de maker ten spijt. Bij kunst denkt men meestal aan binnen, aan het museum met zijn witte wanden en sokkels. Cidade keert deze aanname binnenstebuiten. Hij bespuit juist de binnenkant van het bouwsel met verf, niet de buitenkant. Door graffiti naar binnen te halen, legitimeert hij het als kunst.
De sculpturen van Varejão verwijzen naar de complexe geschiedenis van Brazilië. Ze werkt volgens de artistieke stijlen die het land veroverden als gevolg van de kolonisatie. Een voorbeeld hiervan zijn de keramische tegels die met de Europese conquistadors meekwamen. Deze tegels waren een visueel en cultureel bewijs van de Portugese aanwezigheid. Wat Varejão toont ons toont, is echter niet het verhaal van eenrichtingsverkeer. Want de tegels zijn bedekt met zeefdrukken van Braziliaanse planten voor medische en botanische doeleinden geëxporteerd werden naar het thuisland van de veroveraars. De namen en geneeskrachtige werking van de planten worden in het Latijn beschreven, zoals ze destijds als compleet exportproduct verhandeld werden. Hiermee toont Varejão het bestaan van nog een kant van de toch al zo complexe (koloniale) geschiedenis van haar Brazilië.
Ernesto neto – In the corner of life (2013)
In the corner of life doet denken aan de Braziliaanse neoconcretismo-beweging van de jaren ’60. Binnen de Braziliaanse avant-garde ontstond kritiek op de Europese constructivistische kunst, die tot dan toe als voorbeeld had gediend. Deze was geometrisch, mathematisch en objectgericht. Denk aan Mondriaan, De Stijl, of het Bauhaus. De Brazilianen wilden binnen de abstracte kunst juist weer een menselijk aspect brengen. Interactie met en het gevoel van de toeschouwer werden belangrijk. Ernesto Neto biedt hier een volledig abstract werk, dat toch menselijk oogt vanwege de organische vormen. Tussen de welvingen bevindt zich een hangmat om in weg te kruipen. Zo biedt Neto via hoogst abstracte middelen toch een oer-menselijke ervaring van geborgenheid.
Een muur doet denken aan vastigheid en onbeweeglijkheid. Daaruit voortkomend eventueel ook aan bescherming of juist uitsluiting. Hoe dan ook, een muur doet zelden denken aan beweging. Eduardo Coimbra maakt een stenen wand die nu juist wel een grillig patroon volgt en op rolletjes staat. Zijn Muro oogt daardoor als beweeglijk en organisch geheel. Coimbra is opgeleid als ingenieur. Hij maakt archictecturale installaties met een sureëel tintje, die het publiek verrassen of prikkelen. Met Muro confronteert hij de toeschouwer met zijn of haar verwachtingen van het archectonische begrip muur: hoe definieer je muur eigenlijk? Wat is, doet en kan een muur?
Academia toont de Braziliaanse betekenis die wordt toegekend aan de term academie. Een academie zoals wij die kennen, is een culturele onderwijsinstelling gebaseerd op het Bildungsideaal. Bildung staat voor de ontplooiing van menselijke kwaliteiten zoals het vermogen tot moreel oordelen en kritisch denken. In het huidige, op lichamelijk schoonheid gerichte Brazilië staat de term academie echter niet meer voor een cultureel onderwijsinstituut, maar voor een instituut waar aan lichamelijke ontplooiing wordt gedaan: de fitness- of de sambaschool. Met name fitnessscholen zijn een prominent onderdeel van de samenleving. Ze worden spontaan in de open lucht gebouwd voor en door buurtbewoners. De natuurlijke omgeving en gevonden voorwerpen zoals loden pijpen, cementblokken en houtstaven worden zo inventief mogelijk ingezet om heuse sportvoorzieningen te maken. Academia van Chaves is een eerbetoon aan zulke lokale uitingen van creativiteit en gemeenschapszin.
Deze boot dobbert niet op een watervlakte, maar op een spiegel. Het spiegelende oppervlak reflecteert de dubbele rij lindebomen van het Lange Voorhout. Hierdoor lijkt het water groen in plaats van te verwachte blauw. Zodoende lijkt het bootje te drijven op een zee van bladeren. Een vreemde gewaarwording, zeker als we ons realiseren dat dit scheepje is gemaakt van hout.
Informatiehuisje Museum Beelden aan Zee: “En welk beeld vind het mooist?”
Normaliter zien Hagenaars de strandbeesten van Theo Jansen op het strand, werkplaatsen, musea en galerijen, maar vandaag was de tweede maal dat zo een beest door onze hofstad liep. Het vertrok vanaf de Denneweg, waar kunstgalerie Heden is gevestigd.
Het strandbeest maakte zelfs een bezoekje aan het Binnenhof, waar leden van de Tweede Kamer enthousiast opgeschikt werden uit hun stoffige debat en spontaan foto’s kwamen maken.
Eindpunt van de route: Het Atrium. De reden van de tocht is de opening van de expositie ‘Strandbeest Drawings’, waar tekeningen en schetsen van bovenvermelde kunstenaar zijn te zien.
Het duurde even voordat het beest vakkundig door de zijdeur van het IJspaleis werd gemanoeuvreerd, maar na wat passen en meten stond dan toch het strandbeest Animaris Proboscis in de hal.
“Ik verklaar de expositie voor geopend”, grapte Theo.
U kunt het werk bewonderen tot en met 26 april 2016.
Ik hoefde niet lang te twijfelen en gaf een volmondig ‘ja’, toen ik gevraagd werd om foto’s te maken op het symposium trauma en dissociatie, welke werd gehouden op 26 juni 2015.
Hoge School Utrecht.
Nadat ik door de met geel omwikkelde bomen door Utrechtse lanen begaf naar de Hoge School waar kopstukken uit de geestelijke gezondheidszorg zich hadden verzameld, kwam ik ook mijn oude ‘peut’ tegen, die vier jaar geleden mij adviseerde om weer eens te gaan fotograferen. Met een brede grijns schudde hij mijn hand: “Dat was een goed advies”.
Ik wist niet goed wat mij te wachten stond. De bedoeling van het symposium is om de krachten te bundelen om het probleem van kindertrauma’s tegen te gaan. Dagvoorzitter was Dirk de Wachter, een serieuze komische Vlaamse uitvoering van Nick Cave. Tijdens het symposium werd een grafiek getoond met aantallen kinderen die lastig gevallen worden door hun trainers bij diverse sportbonden. Mijn maag draaide om: Dit is wel een groot probleem.
Ankie Driessen, auteur van de boeken “Gevangen in mijn dagdromen” en “Je zult maar net kind zijn” en organisator van dit symposium hield een emotioneel betoog. Het greep mij zo aan, dat ik besloot om haar verhaal ook op Haagspraak te plaatsten:
Ankie Driessen.
Ik was ruim 60 jaar toen ik me realiseerde dat ik onmogelijk het enige kind kon zijn dat na een uiterst slechte jeugd in een droomwereld terecht was gekomen. Boeken die me hierover hopelijk meer vertelden vond ik niet. Ook vroeger niet. Dan schrijf ik het zelf maar. In ongeveer vier maanden was “Gevangen in mijn dagdroom” in 2012 klaar. Daarna realiseerde ik me dat hier veel meer achter moest zitten.
Ik had een aantal keren iets gelezen van Dirk de Wachter en hem gezien op tv. Hij sprak mij aan. Ik mailde hem met de vraag of hij me verder kon helpen. Hij vroeg mijn boek te sturen en niet veel later telefoneerden we. Ik wist toen nog niet dat Dirk is gepromoveerd op trauma en dissociatie. Niet te verwarren met traumavorm 1, PTSS, het stresssyndroom. Hij herkende uiteraard het e.e.a. in mijn boek en ik werd eigenlijk voor het eerst geconfronteerd met dissociatie en alles wat daar mee samenhangt. Mijn droomwereld werd verklaard.
Omdat ik journaliste ben vroeg ik hem of ik naar België kon komen voor een interview. Dat gebeurde en het eerste verhaal voor mijn tweede boek was klaar. Ik benaderde 2 andere deskundigen, 6 ervaringsdeskundigen, 2 onderzoekers en 3 leraren. Zij vertelden hun verhaal over trauma en dissociatie of gaven hier hun deskundige visie op. Het boek ”Je zult maar net dat kind zijn…” was geboren.
Ik kon en kan met mijn kennis en inzicht hierover niet langer aan de zijlijn blijven staan. Zeker niet nadat ik me realiseerde hoe slecht en met hoeveel kinderen het slecht gaat. Ik zou bijna een sadist zijn om mijn kennis niet in te zetten voor andere kinderen. Maar ik doe dit uit liefde. U begrijpt nu waarschijnlijk de titel van deze bijdrage beter: waarom u en ik in actie moeten komen. Zelf heb ik het bijna letterlijk mijn hele leven dag en nacht slecht gehad. De laatste jaren kan ik eindelijk zeggen dat ik meestal tevreden en gelukkig ben. Ik vind het fijn om al mijn negatieve ervaringen om te zetten in positieve. Voor anderen, op de eerste plaats voor kinderen. Toen ik me realiseerde dat de gevolgen van misbruik, mishandeling, liefdeloosheid en verwaarlozing ook in het volwassen leven meestal doorgaan, was ik eigenlijk “verplicht” door te gaan. Helemaal toen duidelijk werd dat de meeste mensen absoluut niet weten hoe slecht het leven van een kind is na trauma en dissociatie.
Dirk de Wachter.
Want je kunt bijna niet meer van een leven spreken na trauma en dissociatie. Zo’n slechte kwaliteit heeft het. Vooral bedroevend omdat het kind het leed diep wegstopt. Uit nood omdat het de ellende niet meer aan kan. Er vervolgens zelf meestal niet meer bij kan, en er dus ook niet meer over kan praten. Zich alleen maar heel naar en onbegrepen voelt. En dat is dan zacht uitgedrukt.
Het is net een gezwel. Je kunt het vergelijken met kanker. Een slopende ziekte, in dit geval geestelijk, die je langzaam, onopgemerkt opvreet. Die je verteert. Waarvan je aan de buitenkant meestal niet veel ziet. Trauma en dissociatie hebben eenzelfde soort uitwerking. Ik wil niet zeggen dat kanker en dissociatie hetzelfde zijn of dat geestelijk leed erger is, maar beide woekeren voort. Intussen wordt het leven van het kind alsmaar slechter. Lichamelijk gaat een kind ook vaak kwalen vertonen of aandoeningen ontwikkelen. Geestelijk ben je eigenlijk invalide. Zo voelde dat lang voor mij. Geestelijk gehandicapt. Ik vluchtte voor de ellende in mijn dagdroom. Dit had ook z’n doorwoekerende uitwerking en hierdoor was mijn leven tot voor een paar jaar geleden, dus totaal verziekt.
Een getraumatiseerd kind, de latere volwassene, leeft gemiddeld zo’n 10 jaar korter dan een niet getraumatiseerd persoon. De kwaliteit van leven is dus al erg slecht en als je dan na heel hard werken eindelijk kans ziet een prettig leven te leiden, is dat vaak van korte duur. Nogal zuur… En het gaat om heel veel kinderen. In een basisschoolklas ging men eerst uit van 1 op de 27 kinderen die een trauma heeft. Heel verdrietig om te lezen uit Amerikaans onderzoek dat men vermoedt dat dit moet worden bijgesteld naar 1 op 7 kinderen. Daarom ben ik er van overtuigd dat, als mensen meer weten over trauma en dissociatie , zij minder snel een kind iets zullen aandoen. Want een kinderleven, later het leven als volwassene, is na een ernstig trauma verloren, geruïneerd.
Ik verwacht dat ook mensen uit de omgeving van een kind eerder ingrijpen als zij het gedrag van deze kinderen beter begrijpen en herkennen. Dat kan niet anders. Althans… dat hoop ik. Ik ga daar vanuit! Vooral als ze ook weten dat een kind het meestal niet zelf kan aangeven wat dwars zit. Behalve dat het zich in zijn of haar gedrag afwijkend kan uiten. En dat gedrag wordt dan meestal als zeer negatief bestempeld dus dat krijgt een kind er ook nog bij.
Mijn hoopvolle verwachting, ook met betrekking tot deze dag is dat we met elkaar – deskundigen en leken – zoveel mogelijk mensen in ons land zien te bereiken en te mobiliseren. Hun deelgenoot maken van dit vreselijke leed. Daarom is op deze manier voor deze dag gekozen. Om verschillende doelgroepen bij elkaar te brengen. Want alleen gezamenlijk kunnen we deze misdaad aanpakken. Want zo mag je het toch wel noemen: een misdaad. Als je zo slecht met een kind omgaat. De andere kant is ook vaak waar: zo’n dader, laat ik het even zo noemen, was vroeger zelf dikwijls ook slachtoffer.
Het is mijn rotsvaste geloof dat er iets kan veranderen aan deze vreselijke situaties. Op andere congressen hoor ik dat we er naar de maatschappij doorheen moeten breken. Alleen gebeurt het tot dusver nauwelijks zegt men. Een beetje bij hypes maar daar heeft het kind niks aan. Eigenlijk lukt het dus niet. Ik hoop dat we er vanaf vandaag met elkaar een soort van estafette van maken. Waaraan zoveel mogelijk mensen meedoen! En helpen.
Ik kan nog in actie komen. Het heeft vaak niet veel gescheeld of ik had het niet gered. Simpelweg door geestelijke en lichamelijke inzinking. Ik kon dikwijls niet verder, was vrijwel permanent een wrak. Had ook constant lichamelijke kwalen en ziekten maar werd soms net even opgetild door iets of iemand. Een klein lief woord of gebaar. Even aandacht. Iets wat ieder kind in zo’n situatie ontzettend hard nodig heeft. Of vluchten in een droomwereld, een vorm van dissociatie. Dat deed ik. Die droom hield me overeind. Maar daar moest ik een forse rekening voor betalen. Vooral later. Een hele hoge rekening van pijn en verdriet. En van enorm veel eenzaamheid. Bijna niet te dragen.
En had ik op 18 jarige leeftijd niet de man ontmoet met wie ik later trouwde, was ik toen al ten onder gegaan in een drugscircuit waar ik in zat. Ondanks de enorme band die we vanaf de eerste ontmoeting hadden, was het bijna elke dag een groot gevecht om mij boven water te houden. We hebben het twintig jaar gered maar toen ging het echt niet meer.
Na de scheiding kwam ik een man tegen die mij een hele grote spiegel voorhield door zijn gedrag. Hij leek in alles op mijn vader. Weliswaar ook lief, maar ondoorgrondelijk en vooral onbetrouwbaar. Door deze relatie die 20 jaar duurde, kwamen alle pijn en verdriet naar boven die ik door het vreselijk roekeloze gedrag van mijn vader had beleefd en waardoor ik de droomwereld in moest vluchten.
Ook mijn vader had een merkwaardige en moeilijke jeugd. Steeds duidelijker wordt dat trauma’s worden doorgegeven aan de volgende generatie.
In diezelfde kindertijd raakte ik ook mijn pappie emotioneel kwijt. Ik was ongeveer 8 jaar. Ik hing enorm aan hem omdat ik geen enkele band met mijn moeder had en werd in diezelfde tijd ook misbruikt door een kapelaan. Dat laatste ben ik nog steeds niet kwijt maar ik heb het wel een veilig plekje gegeven. Niet mee bezig zijn dan kan ik er mee omgaan. Er klopte ook van de REST van mijn leven niets . Ik ben er zelfs achtergekomen dat de vrouw bij wie ik opgroeide waarschijnlijk niet mijn moeder was, wat haar afstandelijke houding naar mij verklaart. De problemen en eigenaardigheden blijven zich opstapelen gedurende mijn hele leven.
Ik heb veel geluk gehad met de psychiater die mij bijna 30 jaar begeleidde en mij langzaam door het proces heen loodste. Zelfs hij vroeg zich soms af of ik de problemen niet opzocht. Daar kwam hij van terug. Zonder hem had ik waarschijnlijk hier ook niet gestaan. Voordat ik bij hem kwam had ik al bijna het hele scala van artsen gezien: neurologen, zenuwartsen, psychiaters, psychologen en ook vrijwel het hele alternatieve circuit.
Toen ik echt bijna niet meer te redden was kwam ik terecht bij Primal Scream. Oerschreeuw therapie. Een andere keuze zat er niet op maar het was 1982. Er moest echt iets gebeuren want ook toen stond mijn leven op het spel. Het was nog de tijd dat trauma’s er zonder pardon uit werden gerukt mag ik wel zeggen. Ik zat daarna 5 maanden met een psychose gevolgd door een zeer zware depressie in een psychiatrische kliniek. Voornamelijk aan het bedenken hoe ik een einde aan mijn leven kon maken.
Ik ben heel blij voor anderen dat tegenwoordig eerst goed wordt gekeken of het trauma gestabiliseerd kan worden in plaats van de harde hand. Natuurlijk weten alle deskundigen in de zaal hoe dergelijke processen van trauma en dissociatie werken. Ik vertel mijn achtergrond om aan te geven wat inhoudelijk zwaar mis kan gaan in een kinderleven en wat de consequenties zijn. Ik wil hiermee de motivatie aangeven van mijn actie en wil dat alles op alles wordt gezet om kinderlevens te sparen.
En als het misgaat, dat we dan zoveel mogelijk met elkaar de verantwoording nemen en het kind helpen. Vooral om te zorgen dat het op de juiste, veilige plek terechtkomt. Dat een onderwijzer bijvoorbeeld niet zelf voor hulpverlener speelt, maar handelt als een huisarts. Als die meent iets te ontdekken, stuurt hij je ook door naar een specialist. En zo moet dat bij het vermoeden van trauma en dissociatie ook gaan. Misschien E.H.B.O. toepassen, maar het dan vooral overlaten aan mensen die deskundig zijn op dit gebied.
Maar ook daar blijkt soms dat hulpverleners niet altijd goed op de hoogte zijn van trauma en dissociatie, waardoor iemand ten onrechte van de ene therapeut naar de andere wordt gestuurd voordat het probleem wordt onderkend.
Het is een moeilijke en lange weg. Veel hulpverleners hebben daar niet altijd tijd voor en zin in. Maar als we de slachtoffers de juiste aandacht geven scheelt dat in alle opzichten: in tijd, geld, energie, relaties, werkkring en vooral in levensgeluk. En kunnen zij vooral sneller aan een ‘gewoon’ leven beginnen.
Na afloop van haar betoog stond een man op en beloofde zijn volledige inzet en medewerking toe om het probleem van kindertrauma’s tegen te gaan. Er volgde een welgemeend applaus uit de zaal.
Den Haag kenmerkt zich deze week met enkele festiviteiten, waarbij kosten noch moeite worden gespaard om het ons naar de zin te maken. Zo start het Festival Classique op de Hofvijver, is er een WK Beachvolleybal in het centrum en inmiddels is de Volvo Ocean Race in Scheveningen begonnen.
Niet tot ieders genoegen. Er worden deze week verschillende acties gehouden, die de keerzijde van het zeilbotenspektakel onder de aanbracht brengen. Met name de financiering rond de Volvo Ocean Race is een doorn in het oog van de bewoners van onder meer de vrijplaats De Vloek, welke strijd tegen de veryupping van het havengebied.
Een interview met Kwinten, actievoerder van De Vloek.
Jullie hebben gisterennacht een actie gehouden. Hoe is dat verlopen?
Wij probeerden de Volvo Ocean Race boten te enteren om de piratenvlag te hijsen, alleen speelde de politie een beetje vals, want die hadden allemaal waterscooters ingezet. Twee actievoerders hebben het water wel bereikt en probeerden bij de Volvo Ocean Race boten te komen. Dat is niet gelukt. Er zijn vijf mensen opgepakt. Die zijn vanmiddag om half drie vrijgelaten.
Waarom deze actie?
Voor ons is het te doen om vooral de andere kant van de Volvo Ocean Race onder de aandacht te brengen. Er is natuurlijk een enorme PR machine vanuit de gemeente en vanuit de Volvo Ocean Race zelf op gang gebracht. Hoe geweldig dit wel niet is voor de stad Den Haag. Er wordt enorm veel geld tegenaan gegooid: Eerst was het 4 ton en nu zitten wij bijna tegen 8 ton aan.
De vraag die wij stellen, wie profiteert hier nu van? Zijn dat de inwoners van Scheveningen, of zijn dat de grote bedrijven en is het eigenlijk een bijeenkomst van voornamelijk vastgoedbobo’s? Daar hebben wij de laatste tijd de Scheveningers over geïnformeerd en tijdens de Volvo Ocean Race proberen wij daar nogmaals de aandacht op te vestigen.
Hoe heeft de politie zich gedragen bij de arrestaties? Is daar nog geweld bij gebruikt?
Ja, de mensen zijn erg hard aangepakt. Zij hebben de actievoerders een aantal keren bijna overvaren en hebben, terwijl zij in het water lagen, nog klappen gehad van de politie vanaf een boot. Dat is toch wel erg gevaarlijk als je in het water ligt. Sommigen zijn, toen zij eenmaal in een politieboot zaten, met hun hoofd over de grond geschaafd en ook hier op de helling zijn actievoerders gewond geraakt. Mensen hebben gekneusde handen van de manier waarop opgepakt zijn. Het ging er behoorlijk hardhandig aan toe.
De verbandtrommel stond dus klaar?
Ja, zij zijn net weer een beetje opgekalefaterd.
Zijn er nog meer acties op komst, of houden jullie ze nu liever onaangekondigd?
Nee hoor, zeker niet. Vanavond om half twaalf zal er een straatfeest plaatsvinden, hier ergens in Scheveningen, de locatie wordt om elf uur bekend gemaakt. Men kan bellen naar een informatienummer (06 – 207 519 29) en zal de locatie bekend gemaakt worden. Het is een straatfeest tegen de veryupping, helemaal gratis, met de buurt en tja… kijken hoe dat verloopt.
Na het interview poog ik een foto te maken en word gelijk geconfronteerd met een ijverige dienstklopper, die het verschil tussen orde bewaken en censuur niet kent en word onder zachte dwang van het ineens verboden haventerrein gestuurd. Ondertussen wordt de omgeving rond het pand van De Vloek goed in de gaten gehouden. Op de derde etage van een flatgebouwtje nabij, zit al enkele dagen een observatiepost en is het pand omgeven met politie en enkele ME busjes, waaronder de traangasbus en vloog gisterenavond een hefschroefvliegtuig urenlang boven het gebied.
Informatiehuisje Museum Beelden aan Zee: “En welk beeld vind het mooist?”
Informatiebord ingang Lange Voorhout.
Haagspraak 