Tag: overlijden

Den Haag, je tikt er tegen en het wordt warm

afscheid Chuck Deely in het Paard van TrojeOp 16 januari 2017 werd officieel afscheid genomen van Amerikaanse Haagse straatmuzikant Chuck Deely, een paar honderd mensen waren in Het Paard van Troje aanwezig om de zo bekende Chuck de laatste eer te bewijzen.

dsc06464

Er waren muzikanten, die een muzikale ode aan de straatmuzikant brachten en Sjaak Bral was als spreker aanwezig. Een afvaardiging van de gemeente was aanwezig als mede Jetta Klijnsma. Onlangs was door Alexander Spoor nog geld ingezameld om de straatzanger te ondersteunen. Inkomsten waren vanwege het ziek zijn van Chuck tot nul gedaald , hij startte een actie om geld in te zamelen hetgeen ongeveer € 5000 heeft opgebracht, helaas na een paar dagen werd Chuck op straat onwel en overleed in het MCH.

De avond in het Paard was zeer geslaagd, alles was goed verzorgd er werd mooi muziek gemaakt. Er was een slideshow waaraan diverse fotografen een bijdrage hadden geleverd en korte filmpjes werden er ook getoond. Tim Akkerman bracht op ontroerende wijze “Heart of gold” van Neil Young ten gehore en ik zag dat sommige mensen het even te kwaad hadden. Nachtburgemeester René Bom vertelde anekdotes over Chuck, wat weer voor opluchting zorgde in de grote zaal van Het Paard.

Het Couperus Cello Kwartet bracht mede namens het Residentie Orkest een muzikale ode aan de overleden straatzanger. De straatzanger heeft een paar keer met het beroemde orkest opgetreden. Nicko Christiansen speelde een prachtig nummer op zijn saxofoon.

Het Couperus Cello Kwartet

Op het einde van de herdenking werd het lijflied van Chuck Deely het “Rockin’ in the free world” ten gehore gebracht, enkele vrienden van Chuck lieten zich gaan en trokken de hele zaal mee, er werd onder luid applaus meegezongen door iedereen en zorgde zo voor een ontroerend afscheid.

dsc06617Applaudiserend meezingen

Er werd gehuild en getroost en nagepraat over zijn of haar ontmoetingen met Chuck.

Op de valreep sprak ik wethouder Karsten Klein en Sjaak Bral nog even aan en vroeg hen of zich hard wilde maken om de gitaar van Chuck, die de hele dienst op het toneel lag wilden behouden voor het popmuseum. Het museum is nu nog in Hoek van Holland gevestigd maar er zijn verregaande plannen om het naar Popstad bij uitstek Den Haag te verplaatsen. Zij vonden het een prima idee en zij zouden hun best doen om de gitaar voor dit doel te bewaren.

Chuck's gitaar

Innerlijk verwarmd stapte ik na afloop van de herdenkingsdienst de ijzige kou in op weg naar tramtunnel en huis. In de tramtunnel aangekomen moest ik een tijdje wachten, mijn gedachten dwaalde terug naar de momenten dat ik geld gaf, foto’s maakte, soms een paar worden met hem sprak en naar zijn muziek luisterde.

Vreemd dat “Thank you for the music, the songs I’m singing… Thanks for all the joy they’re bringing” van ABBA in mij hoofd opkwam, staat mijlen ver van elkaar af, maar gedachten gaan hun eigen gang.

Bedankt Chuck.

Meer foto’s over de herdenking in Het Paard op:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1231032506977962.1073742006.100002136748627&type=1&l=6d87667ad8

Chuck Deely, straatmuzikant

Chuck speelt in het centrum van Den Haag
Chuck in het centrum van Den Haag. Foto door Roel Wijnants.

2003. De telefoon gaat. “Hi Ed, can you burn another fifteen?”

Het is Chuck. Vrienden Thys Vlaszaty en Nicko Cristiaansen hebben hem de mogelijkheid gegeven om een CD op te nemen voor de verkoop op straat. De inmiddels legendarische straatzanger uit de Verenigde Staten, die na omzwervingen in Duitsland en Spanje uiteindelijk belandde in het Haagse, doet het goed bij het winkelende publiek in het centrum van de stad: “I sold twelve Streetdreams CD’s today”.

Chuck Deely was beroepsmuzikant. Iedere ochtend, jaren lang, stond hij vroeg op en sleepte zijn gitaar mee naar de HEMA en het Centraal Station. Weer of geen weer: “I have to pay the rent”, zei hij met een brede glimlach en waterige ogen.

Op een gegeven moment ging het zo goed, dat hij een auto aan kon schaffen. Zonder rijbewijs, lekker scheurend door de stad, parkeerde hij zijn vervoersmiddel op de parkeerplaats achter het sjieke Bijenkorf. De wachter in het hokje deed altijd de slagboom voor hem open. Zo kon hij ‘vrij’ parkeren en na een stukje beenslepen plaats nemen bij de ingang van de rookworstengigant. Om te spelen op zijn gitaar.

“Can you burn them now Ed?”, kraakt de telefoon. “I really need another fifteen CD’s today”.

Het was heel simpel om de zanger en gitarist te helpen. Koop een spindle met 50 lege CD’s en print de hoesjes op een inkjetprinter. Het papier een beetje bijknippen, zodat deze in de hoesjes passen. Brand vijftien CD’s per dag en ga naar de Grote Marktstraat. Het werk werd beloond als je de verse CD’s ging brengen. “Keep on rocking in a free world” werd dan abrupt onderbroken. Met enig gestuntel haalde hij de gemaakte onkosten voor het branden uit zijn gitaartas. Vaak had hij ook nog een verhaal van de dag. Over zwervende onverlaten die zijn opbrengst stalen. Over een prullenbak gooiende woesteling, maar ook over een Hells Angel die hem 100 Euro gaf.

“Yeah, I meet some crazy people here. Thank you, Ed”

Crazy people: Vaarwel Chuck. Foto door Roel Wijnants.
Crazy people. Foto door Roel Wijnants.

Charles Edward Deely is niet meer. Hij overleed, 62 jaar oud, op 10 januari 2017. Daarmee is Den Haag een muzikaal icoon kwijt. Het voelt ook raar, als je nu de Grote Markstraat en het Centraal Station passeert. Er mist iets. In plaats van Chuck spelen er nu bloemen. Gelegd door mensen, die hem jaren hebben bijgestaan en hebben genoten van zijn muziek.

Chuck has left the Building. Foto door Roel Wijnants.
Chuck has left the Building. Foto door Roel Wijnants.

Sinds zijn overlijden laat Den Haag zich van een hele goed kant zien. Er wordt gezocht naar familieleden, er wordt gedacht aan een uitvaart met de betrokkenheid van het Paard van Troje. Er wordt gewerkt aan een permanent herdenkingsmonument. TV West herhaald als eerbetoon ieder uur de documentaire “City Life” van Westpop cameraman Alexander Gorsen uit 2003.

“Thank you, Chuck”.

De foto’s zijn speciaal beschikbaar gesteld voor dit artikel en zijn gemaakt door Roel Wijnants. Bega niet de fout, die de Posthoorn en het NRC maakten: Op de dag van het overlijden een foto publiceren zonder toestemming van de rechthebbende. Dat kan echt niet.

Offerdiensten, een hindoe traditie

Hindoestaanse offerbloemen. Foto door Roel Wijnants.
Hindoestaanse offerbloemen.

Na een overlijden en begrafenis binnen de Hindoestaanse gemeenschap, wordt een deel der bloemen bewaard en volgens traditie aan stromend water toevertrouwd.

Officieel is dit verboden, maar wordt soms oogluikend toegestaan, hoewel sommigen een bekeuring krijgen wegens vervuiling van het oppervlakte water. Het is een eeuwenoude traditie, die in grote steden met Hindoestaanse inwoners in de verdrukking komt.

Tot nu toe is er in Rotterdam een gedoogbeleid ten aanzien van dit ritueel. Den Haag, met het grootst aantal Hindoestaanse inwoners van Nederland, loopt hierbij achter.
Het is mijns inziens niet schadelijk, want duizenden lelies groeien in de Haagse grachten en die sterven en vergaan zonder het milieu aan te tasten.

Het water in de grachten is nog nooit zo gezond geweest als nu.

Bloemetjes voor Friso

Op maandag 12 augustus 2013 is Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Johan Friso Bernhard Christiaan David, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg op paleis Huis ten Bosch in Den Haag overleden op 44 jarige leeftijd. Een gevolg van een ski-ongeval op 17 februari 2012 in Lech, Oostenrijk.

Kort na het het overlijden stroomde de pers naar Huis ten Bosch, om verslag te doen van de gebeurtenissen, gevolgd door bezoekers, die graag een bloemetje wilden aanbieden bij de poort aan de achterkant van het paleis aan de Bezuidenhoutseweg. Aan de voorkant konden helaas geen bloemen worden neergelegd of aan de marechaussee worden meegegeven. Zo ondervond ook Casper, die samen met zijn twee zusjes en onder toezicht van zijn vader een prachtige bloem wilde geven.

Er waren meer restricties. Zo melde Paul Sanders van de NOS in een kort radioverslag, dat men een legitimatiebewijs nodig had om bloemen aan te bieden. Er schijnt zelfs iemand te zijn weggestuurd.

Vol ongeloof over dit bloemenaannamebeleid, gingen Haagspraakverslaggevers Oenkenstein en IJsman de volgende dag navraag doen bij de poortwachters van het paleis.

Oenkenstein: “Goedendag, ik wil u graag een vraag stellen. Er is wat consternatie in de media ontstaan over het verplicht stellen van een legtimatiebewijs bij het afgeven van de bloemen. Ik was hier gisterenavond en heb er helemaal niets van gemerkt, wat is daar nu waar van? Is dat verplicht gesteld?”
Poortwachter: “Dat is verplicht ja, je krijgt, als je iets afgeeft hier, een bedankje teruggestuurd en daarom willen wij juist de gegevens hebben van de persoon.”
Oenkenstein: “Dus aan de adresgegevens en de naam op de lijst hebben jullie niet genoeg, jullie willen echt de legitimatie zien?”
Poortwachter: “Ja, want ik kan bijvoorbeeld alles zeggen en kan aan uw legitimatie zien hoe u heet.”
Oenkenstein: “Maar neemt u wel de bloemen aan, als mensen geen legitimatie bij zich hebben?”
Poortwachter: “Dat hangt van de persoon af. Dat is een inschatting van ons.”

Een impressie:

Casper en zijn zusjes hebben echter geluk gehad. Hun bloemen werden hartelijk in ontvangst genomen.

Bron: NOS Nieuws

%d bloggers liken dit: