Mijmeren

Nee beste lezer, het verblijf in een Turks hotel voor intellectuelen was niet direct een verfrissende ervaring. Ik hield mij onledig met mijmeren over mijn jeugd.

Sinds mijn jongste jaren en in mijn oudste herinneringen was ik vroeger een speels kind die op een grasveldje in de box van het zonnetje kon genieten. In mijn beleving lachte ik naar iedereen die mij aankeek. In de toen nog strenge winters leerde mijn vader mij schaatsen op schaatsen die aan iedere kant twee ijzers onder hadden. Ik had hem namelijk laten zien hoe je op je voeten kon lopen met schaatsen onder, en doen alsof je schaats reed op  ijzer….. Daar trapte mijn vader niet in, waarna het vallen, en niet vooruit komen op die nare schaatsen mij deden beseffen dat ik hockey schaatsen moest hebben. Pas dan zou ik het leren. Vervuld van trots kon ik mijn vader eindelijk tonen hoe goed ik was geworden. Helaas, het was nog niet genoeg. Zo heb ik geoefend en geoefend tot ik dwars kon stoppen, en mijn vader even ijs  zou laten eten, terwijl ik vlak voor hem net op tijd een rem actie in zette.

Ik zie dat je het nu kan, zei hij. Maar ik heb liever dat je je best doet op school…..

Mijn vader werkte hard. Eerst in de tuin van zijn vader op de Leyweg, tegenover het woonwagenkamp zoals dit vroeger genoemd werd. Vervolgens ging hij werken in het slachthuis, waarover later meer. Begin jaren 60 hing er een straatnaambordje met de tekst: Guntersteinweg (dichteres) Heel vaak heb ik anderen uit moeten leggen dat het niet de Goentersteinweg is (auf Deutsch) maar de Guntersteinweg. Naar Gunterstein de dichteres waar ik nog nooit van gehoord had. Nu hangt dit bordje er niet meer, en beschouw ik het als een destijds gemaakt foutje van een goedwillende ambtenaar. Het was denk ook lastig in die tijd. Aagje Dekenlaan, Betje Wolffstraat, …… Jan, wie of wat is toch Gunterstein? Weet ik niet, volgens mij een dichteres. O.k. Bedankt, en zo geschiedde. In het slootje recht tegenover ons huis zat ik vaak te vissen. Jawel, toen zwommen ze nog in prachtig helder, en schoon water. Ik ving vooral grondelingen, baarsjes, en ruisvoorns.
Maar de leukste beestjes die ik zag waren toch wel de salamanders en de  ijsvogel.

Eén keer ving ik op de Geysterenweg een zeelt, echter de Erasmusweg was altijd de mooiste vis stek. Er was veel plek om te vissen, en het water was zo helder dat je de vissen onder het witte bruggetje door kon zien zwemmen. Altijd een prachtig gezicht, onderweg naar school. Ik vond het altijd stoer om er overheen te fietsen, echter, dan moest ik er wel zeker van zijn dat oom agent je niet aan de andere kant van het bruggetje stond op te wachten.

Eenmaal terug uit school ging ik het liefste vissen in de karperkweekvijver. Daar mocht je niet vissen, want anders had je kans dat je werd gepakt door “tomaatje” de boswachter. Wanneer hij je snapte, was je je hengel kwijt. Zijn bijnaam dankte hij aan de kleur van zijn hoofd wanneer hij je ontdekte aan de andere kant van de vijver. Briesend stapte hij dan op zijn fiets, terwijl wij er als een haas vandoor gingen, en ons meestal gewoon even verstopten, om later vrolijk verder te vissen, verscholen in het riet. Mijn eerste kleuterschool bevond zich op het Westhovenplein op nog geen 5 minuten lopen van mijn huis. Hier leerde ik Jerry kennen die op latere leeftijd vuurwerk verkocht vanuit zijn kelder. Ik moet nog ergens een foto hebben waarin we beiden in ongemakkelijke houding in het klimrek hingen. Later begon Jerry een bekende vuurwerkwinkel op de Zuiderparklaan. Nu voor de hobby, aangezien hij een vuurwerkfabriek heeft…..of had. Dat weet ik even niet meer. Ook leerde ik Jan Vrolijk op de kleuterschool kennen. Hij sprak het grasmaaier consequent uit als gasmaaiuh. Ik herinner me dat ik dit zo leuk vond, dat ik ook dit soort Haags wilde leren spreken, hetgeen thuis niet altijd in goede aarde viel. Voor zover ik weet is hij nog steeds als drummer actief in het Haagse.

Nee, de herinneringen aan mijn jeugd doen mij nog steeds glimlachen.