Hoe ziet de uitvaart van een activist eruit? Niet persé heel anders dan die van een bakker of een registeraccountant. De toespraken verschillen wel, de mensen in de zaal ook.
Gisteren nam bij Crematorium Ockenburg een volle zaal afscheid van Ferry van Maanen, een man die zich zeker vier decennia ingezet heeft voor een betere wereld voor mens en dier. Eind jaren ’70 was hij al actief bij het Haags Vredesplatform. Ferry hielp mee met de organisatie van Nederlands grootste demonstratie ooit: op 29 oktober 1983 liepen 550.000 mensen door de straten van Den Haag in protest tegen de plaatsing van kruisraketten. Later was hij onder andere betrokken bij Occupy Den Haag, bij de acties van ongedocumenteerden op de Koekamp en in de Sacramentskerk. Als dierenliefhebber was hij ook veel te vinden bij de protesten tegen het BPRC in Rijswijk, waar apen worden gebruikt voor dierproeven. Jarenlang zette Ferry zich ook in voor Emmaus, in de kringloopwinkel op de Beeklaan. Soms speelde hij voor Sinterklaas.
Opa Water
Bij velen stond Ferry bekend onder zijn bijnaam ‘Opa Water’. De eerste vermelding van zijn bijnaam lijkt van oktober 2011 te zijn, waarin Dirk den Haan hem filmt terwijl hij jerrycans met water haalt voor het tentenkamp van Occupy. Opa water, die leed aan reumatoïde artritis, sleepte deze dagelijks van zijn huis naar het Malieveld. Later deed hij hetzelfde voor de uitgeprocedeerde vluchtelingen op de Koekamp.
Ferry voerde zijn verkregen bijnaam zelf op Twitter en verder oa. in de commentaren die hij op Haagspraak gaf. Onze Happy Hotelier voorzag iedere post waar hij ooit op reageerde van een tag…
Praktische zaken
Ferry mopperde en klaagde regelmatig en zat bij de acties voor Occupy en de vluchtelingen regelmatig met de handen in het haar. Toch maakte hij de zaken in de praktijk niet moeilijker dan ze waren. Als gepensioneerd bouwvakker wist hij als geen ander waar je hout kon halen voor die vloer of dat hokje dat een koude tent of kerk leefbaar hield in de winter en kwam hij desnoods zelf langs met zijn accuboor.
Als er bij Occupy kapotte tenten afgevoerd moest worden met daarin zaken die geen mens (zeker geen authoriteiten) ooit meer terug wilde zien dan stond zijn autootje ook klaar. Opa water stond borg voor benodigdheden als mobiele toiletten en regelde ze indien nodig. Geregeld leed hij hierbij zelf financiële schade. Achteraf hoorde je hem hier nooit meer over.
De man met de rollator
De Occupiërs lieten Ferry in 2011 niet helemaal aan zijn lot over met het dragen van de jerrycans. Na enige tijd werd het duidelijk dat Ferry inmiddels niet meer zo goed ter been was en kreeg hij van hen een tweedehands rollator.
Op het drassige Malieveld, waar meestal niet gereden kon worden, sjouwde hij deze voortaan ook met zich mee. Bij latere acties in de vijf jaar die volgden vormde de rollator een dankbaar platform voor zijn vele borden met protestteksten. Een kleurige hoge hoed, ooit gemaakt voor een demonstratie tegen bankiers die de democratie in Europa gijzelden, maakte zijn verschijning compleet. Bij elke volgende demonstratie werd de hoed van nieuwe teksten voorzien.
Thuis had Ferry zijn kat en zijn volkstuin. Of hij familie had en vrienden buiten het activistenmilieu is mij niet bekend. De volle zaal bij de uitvaart gaf vooral een doorsnede te zien van activistisch Den Haag, met af en toe een raadslid en een enkele wethouder erbij. Ze zullen hem missen, iemand anders zal nu het water moeten dragen.
In de toespraken kwam verder naar voren dat Ferry, die vaak samenwerkte met kerkelijke organisaties als STEK, zelf niet gelovig was. Ik vermoed ook dat hij in een eventueel hiernamaals snel een misstand zou vinden om een actie tegen op te zetten. Opa Water was immers niet onverwoestbaar, hij was wel onverzettelijk.
Blijf dwars!
Edwin IJsman
Na een toch nog pittige heenreis van drie dagen, die we liftend en lopend met onze rugzakken hebben volbracht, melden we ons bij “The Warehouse”. In dit pakhuis komen alle hulpgoederen voor de vluchtelingen in Calais binnen. Door ongeveer 150 vrijwilligers worden de goederen gelost, opgeslagen, gesorteerd en weer ingeladen voor vertrek naar de Jungle. Voor we het door hadden waren we vol aan de slag om mee te helpen honderden blikken bruine bonen, dozen pasta, truckladingen kleding in vuilniszakken en tenten, dekens en andere hulpgoederen uit te laden en een plek te geven. In de “Workshop” worden bouwpakketten voor huisjes gemaakt, die veel beter bestand zijn tegen het weer in Calais dan de tentjes die de vluchtelingen zelf bouwen van stukken plastic.
In de ruim twee maanden dat de Warehouse nu in gebruik is, zijn de goederen van slordige hopen en stapels blikken steeds beter georganiseerd in schappen en hoge palletrekken. Al gauw wordt duidelijk dat iedereen zijn uiterste best doet en vanzelf daar terecht komt waar ie het beste tot zijn recht komt. In mijn geval betekent dat ik schappen en constructies maak voor het sorteren en opslaan van spullen terwijl mijn vriendin snel thuis raakt in de voedselafdeling. Daar worden dagelijks honderden voedselpakketten voorbereid om uitgedeeld te worden in de Jungle. Hier besef je hoe hard de donaties van voedsel nodig zijn en voel je de harde realiteit als de voorraden slinken als de donaties even stokken. Daarom wordt er ‘s avonds vaak lang doorgewerkt om toch nog binnengekomen voedseldonaties uit Engeland, België, Duitsland of Nederland uit te laden en op te slaan voor de volgende dag.
De Jungle zelf zijn we meerdere keren ingegaan om voedselpakketten uit te delen. Iedere keer maakte dit grote indruk op ons. De omstandigheden waarin de vluchtelingen overleven is moeilijk te verteren. Ondanks de grote inzet van heel veel vrijwilligers en burgerinitiatieven is hun situatie schrijnend. In de kou en de modder overleven in een tentje of klein bouwsel van wat hout en plastic zeil, met meestal maar een maaltijd per dag, dag in dag uit. Ze blijven hopen op een beter bestaan en deze hoop is het enige waarmee ze het vol weten te houden. Na elke tocht naar de Jungle doet ons beseffen waarvoor we al deze moeite doen. Deze mensen verdienen een beter bestaan en niet de minachting van onze overheden.
De terugtocht zijn we per bus en trein gegaan. Drie weken bijna non-stop dagen van 9 uur en langer werken, slepend met dozen blikken en stalen balken, heeft veel energie gekost. We zijn dan ook blij even op adem te komen. De wereld in Nederland doet erg onwerkelijk aan na zo’n intense ervaring tussen enthousiaste vrijwilligers en in de dynamiek van de Jungle. En eigenlijk willen we zo snel mogelijk weer terug.
Haagspraak 