Akbar Simonse 1947-2021

Foto genomen in november 2019 in Galerie Lissabon Den Haag.

Toen ik in 2007 digitaal ging, was Akbar één van de fotografen die ik tegenkwam bij Haags bakkie en op Flickr. Een voorbeeld om de fotowereld verder te verkennen Zijn kijk op mensen in zijn vele straatfoto’s neemt je mee naar een volgend niveau.
Zijn passie voor graffiti deed me ontdekken hoe mooi en speciaal deze wereld kan zijn. We kwamen er achter dat we een gezamenlijk herinnering aan een Haagse straat hadden. In de zomer woonde hij bij zijn grootvader in de Teijlerstraat waar de tram niet reed, en ik woonde in het gedeelte waar lijn 12 wel reed. We zijn elkaar toen nooit bewust tegengekomen.
Een paar weken geleden zag ik hem voor het laatst bij Open Koffie bij Van Beek. Hij was stil, ging eerder weg. Ik keek hem na, hoe het leek alsof hij het beeld uitliep. En eigenlijk verbaasde de mededeling van zijn overlijden mij daarom niet. Ik denk met plezier en dankbaarheid aan hem terug, Hij heeft me veel gebracht .Ik ben er van overtuigd dat hij in vrede rust., hij heeft het verdiend.
Gerard Stolk
.

Wat de HTM van Klaverblad moet leren.

 

Ik moet iedere keer aan ze denken. Op weg van de A12 naar het stadshart van Zoetermeer. De Afrikaweg, een stoer bakstenen gebouw met geometrische ramen. Ik geef het toe. Voordat hun TV spotjes op de buis kwamen, kende ik ze niet. Hun boodschap is bij mij binnengekomen. En ik zal zeker niet de enige zijn. Een degelijke, bijna saaie directie ontvangt één of twee snelle slimbo’s. Ze presenteren een voorstel om hun klanten een oor aan te naaien. U wilt niet weten wat u kunt besparen. En dat wil de directie niet weten. Met de staart tussen de benen de deur weer uit. U hoort nog van ons. Klaverblad verzekeringen , een rots van degelijkheid en fatsoen. Zo simpel kan het zijn, zo simpel moet het wezen.

Maar niet overal in deze regio. Betaal voor je hele reis, check pas uit , wanneer je halte is afgeroepen. Dit irritante geluid, ook nog eens in het Engels, klinkt in de voertuigen van de HTM.  De achterdocht, de schraperigheid, de  verongelijktheid golft door de trams. Je zit figuurlijk gezien tot je enkels in de shit. De slimbo’ s moeten natuurlijk toch geld verdienen en hebben dus blijkbaar een gewillig slachtoffer gevonden. Weet u wel hoeveel u misloopt wanneer de mensen te vroeg uitchecken. Dat wilden ze dus graag weten. Genoeg blijkbaar om deze actie te beginnen. De mensen die op kosten van de HTM zichzelf aan het verrijken waren moesten maar eens op hun vingers getikt worden. Ik geef toe, soms zou ik wel eens minder willen betalen dan de volgende halte. Dat is dan vooral wanneer we in lijn 1 weer eens een opgeheven halte voorbij rijden. Dat opheffen zou beter voor de doorstroming en de snelheid zijn. De slimbo’ s zijn heel slim in het laten geloven in drogredenen. Of sommige directies zijn weinig kritisch en laten zich makkelijk zand in de ogen strooien.  Denken in kosten in plaats van opbrengsten.  Maar ter zake, natuurlijk moet je je hele reis betalen. Bijv. zo als al jaren in de bussen van Veolia nu Connexxion die door Delft en omstreken rijden. Na vertrek bij een halte springt  het display van de kaartlezer al heel snel op de naam van de volgende halte. Een kwestie van fatsoen om daarop even te wachten. Maar dan de HTM, je zou pas mogen uitchecken wanneer de halte is afgeroepen. Dat is dan vlak voor de komende halte. Er zou voldoende tijd zijn . Nee dus . In de spits is het druk. Er wordt gedrongen, de piepjes zijn niet meer van elkaar te onderscheiden. Sta je met een niet uitgecheckte reis. Moet je geld weer terug zien te krijgen. De kaartlezers zijn vaak stuk dan moet je naar een andere deur lopen etc. Allemaal ongein, zeker, het ergste deze week woensdag in lijn 16 bij de Kneuterdijk. De halte werd omgeroepen op het moment dat de deuren weer dicht gingen. De controleurs blijken ook al geïndoctrineerd en spreken mensen aan op het te vroeg uitchecken. HTM doe eens normaal, kijk eens  naar de spotjes van Klaverblad, laat je je niet zo in de kaart kijken. Doe eens professioneel.  Regel je kaartlezers zo in dat direct na vertrek bij de halte bij het uitchecken het juiste bedrag voor de volgende halte wordt afgeschreven.  En doe het gauw. Ik lees dat er deze week storingen zijn waarbij er wel in,  maar niet uitgecheckt kan worden. Jullie moeten toch aan de bak. Doe wat aan deze beschamende situatie. Maar even een afspraak met de collega’ s van Connexxion. En ja stuur ook iemand voor een dienstreis naar Montpellier. De trams daar  stoppen volstrekt naadloos en volstrekt horizontaal bij de ook daar verhoogde haltes. De haltes, ook geschikt voor invaliden, mensen met rollators en kinderwagens, waar de HTM hier zo trots op zegt te zijn, zouden in Montpellier worden afgekeurd.

#HTM #Klaverblad #kaartlezers

De Blauwe Tram revisited

Toch nog even over de blauwe tram vraag in de Paasquiz.

Over welke tramlijn gaat het eigenlijk? Scheveningen (Kurhaus/ Gevers Deynootplein) – Den Haag (Station Staatsspoor) –Voorburg–Veur/ Leidschendam- Voorschoten- Leiden (Station).
De tramlijn was de opvolger van de stoomtramlijnen Scheveningen Haag geëxploiteerd door NS en Den Haag-Leiden van de MET. De lijn werd in de periode 1922-1924 geheel opnieuw aangelegd in normaalspoor; de normale stoomtrambaan was niet meer bruikbaar. De lijn werd geheel dubbelsporig uitgevoerd, behoudens een kort stukje strengelspoor bij Voorburg Viaduct en een in het centrum van Voorschoten.
Op 25 januari 1924 reed de eerste elektrische tram tussen Veur en Leiden. Op 12 april van dat jaar werd ook de rest van de lijn in gebruik genomen. Gedurende de 37 jaar van het bestaan van deze tramlijn is de opzet van de dienstregeling meerdere malen gewijzigd. Alleen in de periode 1924-1932 reden er – en dan meestal alleen in de zomerdienst – doorgaande trams over het gehele traject van Scheveningen naar Leiden. Sinds 1932 lag het beginpunt van alle interlokale trams bij het Malieveld in Den Haag. Scheveningen was sindsdien alleen per Blauwe Tram bereikbaar met de lokaaldienst.
Het antwoord op vraag 14 – In welk jaar werd de Blauwe Tram op het traject Scheveningen-Leiden opgeheven? zou dan ook 1932 moeten zijn geweest.
In de periode 1924-1958 reed een lokaaldienst op het 10 kilometer lange traject Scheveningen Kurhaus – Voorburg Viaduct. De lokaaldienst kende een hoge frequentie (7,5 à 10 minuten). Tussen het Malieveld en Voorburg Viaduct reden deze trams dezelfde route als de interlokale trams. De laatste trams stopten niet aan alle halten, en kregen voorrang op de lokaaldienst, wat geregeld werd met een seinsysteem.
Op 1 september 1957 werd de lokaaldienst overgedragen aan de HTM en zou door een buslijn worden vervangen. Omdat de HTM onvoldoende chauffeurs beschikbaar had voor de buslijn werd de lokaaldienst tot 11 mei 1958 gehandhaafd op kosten van de HTM. De tram werd echter ingekort tot het traject Den Haag Raamweg, nabij de Carel van Bylandtlaan, – Voorburg Viaduct. De passagiers naar Scheveningen werden verwezen naar de HTM tramlijn 9. Op 11 mei 1958 beschikte de HTM over voldoende chauffeurs om de tram geheel te kunnen vervangen door de HTM-buslijnen 40, 41 en 42. Het NZH-trampoor tussen Scheveningen en het Malieveld werd verwijderd.
Sindsdien reed de NZH alleen nog de interlokale trams Den Haag Malieveld – Leiden. Maar ook voor deze tramverbinding waren de dagen geteld. De tram werd opgeheven op 9 november 1961, op dezelfde dag als tramlijn I² Den Haag – Wassenaar – Leiden, van de HTM. De opheffingsdag was oorspronkelijk vastgesteld op 11 november, maar werd in het geheim naar voren gehaald, omdat men vreesde, gezien de eerdere rumoerige opheffingen, voor rellen en vandalisme van souvenirjagers. Rond 18.00 uur reden de laatste trams en moesten de passagiers tijdens de rit overstappen op de bus die toen de tram gelijk verving.
Het antwoord 1961 is wel begrijpelijk want dat zit nog in ons collectieve geheugen
Gerard Stolk Met dank aan Wikipedia

Me We – The Circle of Life

  Me We – The Circle of Life

 Image

Koos Breukel , welke fotograaf kent hem niet?                                                               Welke Nederlander kent hem niet, wanneer hij zelfs ons staatshoofd en zijn gemalin portretteert .Wie hij is, wat hij doet, kun je zien in zijn overzichtstentoonstelling.   Me We – The Circle of Life in het Haags Fotomuseum.De toelichting op de tentoonstelling op de site van het Museum is overduidelijk.Die moet je maar lezen, maar nu nog even geen link.Een link aan het begin van je blog en je bent je lezers kwijt. :-))Waarom ging ik naar zijn tentoonstelling? Simpel omdat ik zijn foto ’s mooi vind.  Imposant, dramatisch ook.Een portret van een oud geworden Jan Lenferink , paar jaar geleden op het Fotofestival in de grote kerk van Naarden.  Hier nu ook weer te zien.Foto s die je bij de les houden, een standaard van kwaliteit. Je wilt wat leren, je wilt je verder  ontwikkelen.Je zoekt referenties. Commentaren op foto s blogs zijn leuk en sociaal cosy, maar het brengt je niet echt verder. Wat doet zo ’n grote verzameling foto’s met je? Waar brengt het je als fotograaf. Dat is nog niet zo eenvoudig. Vrijblijvend consumeren bij het langslopen van de foto s is er niet bij.Één ronde door de zaal gemaakt en toen de video van en over Breukel  bekeken. Heel rustig was het daar in het nagebouwde atelier.Ik had het rijk alleen. De bezoekers bleven in de zaal.Wanneer je daar zit en kijkt naar de video opgenomen in het echte atelier  word je als het  ware een onderdeel van diezelfde video. Alsof Koos tegen jou praat .Maar weer een rondje langs de foto’s gelopen.Mooi, confronterend, rauw.De zwangere lichamen, zijn moeder tot in de dood. Heftig maar ook ontroerend lief.Soms moet je niet te veel willen zien en begrijpen.Kan het helpen met een leeg hoofd langs de foto’s te lopen.Wat me toen ineens opviel  waren al die ogen.Het lijkt wel of iedereen op die foto’s compleet zichzelf is. Iemand zien zoals hij/zij ook echt is.De video toont als het ware een symbiose tussen fotograaf en model . Een voorwaarde om tot het resultaat te komen.Geen techniek of trucje bij de volgende portretsessie.Meer een richting, een opgave  op weg om zelf een betere fotograaf te worden.Gaan zien die tentoonstelling, wanneer je van portretfotografie houdt .Tot slot de link http://www.fotomuseumdenhaag.nl/tentoonstellingen/koos-breukel  

Gerard Stolk

Sint Nicolaas in Den Haag

Veldkamp wassen en stomen

Zondagmiddag liep ik op de Frederik Hendriklaan.
Op weg naar Paagman. Geert Mak zou komen om zijn boek “Reizen zonder John” te signeren.
Als Amerikaliefhebber wil je daar bij zijn. Het was stil op de laan. De zondagsrust was in dit deel van Den Haag nog geheel normaal. Ik passeerde Veldkamp, de wassalon van de het Statenkwartier. Een beroemde naam, die bij Sint Nicolaas niet onopgemerkt was gebleven. Onder een welkom aan de Sint hing de schone was voor de Pieten in de etalage te drogen. Sint wilde blijkbaar wel de schone, maar niet de vuile was buitenhangen en wist dat dat hier in goede handen was. Het leek alsof de Sint hier in de buurt moest zijn. Het enige wat ik zag was een oudere heer, die zich richting het kruispunt met de Prins Mauritslaan spoedde. De zaal hing aan de lippen van Geert Mak. Zoals iemand opmerkte, kwamen alleen de betere auteurs in aanmerking om bij Paagman te signeren. Het was een dubbelfeest, want de grens van 100.000 gedrukte boeken (exclusief audio en e readers) bleek te zijn doorbroken. De auteur kreeg van zijn uitgeefster een boek van marsepein van 1 kilo gemaakt door de meesterbakkers uit de Reinkenstraat. De zaal applaudisseerde, vooral iemand op de laatste rij. Ik keek op, daar zat de oudere heer die ik een uurtje geleden op de Fred zag.
We raakten aan de praat bij het wachten op het moment dat de auteur ons boek zou signeren. Hij roemde het feit dat de winkel die vertouwde Sint Nicolaassfeer ademde. Dat gevoel van verwachting, voor jong en oud. Dat was in Den Haag lang niet meer vanzelfsprekend zei hij. Ik vroeg waarom hem dat zo was opgevallen. Hij zei 11 maanden per jaar buitenslands te verblijven en van veraf zie je de dingen soms scherper dan van dichtbij. Hij bleek in Alicante te wonen de stad waarvan Sint Nicolaas beschermheilige is. Mijn ogen waren figuurlijk nog gesloten. Wij waren Spaans gaan spreken. Vreemd, nee hoor, op de handelsdagschool waarop ik zat was dat in de jaren 60 een normaal vak.
De tram van lijn 17 op weg naar het Centrum was gezellig vol. Mensen die zich verwachtingsvol opmaakten om cadeaus te gaan kopen. We stapten uit bij het Gouden Hoofd. Aan de kop van de Hoogstraat stond een Duits aandoend gebouwtje. Weihnachtsmarkt im Haag? In velden noch wegen was er verlichting te zien. Even verdop in de Passage hetzelfde liedje. Kaalheid troef. Natuurlijk Verwijs had uitgepakt met het boek van Sinterklaas voor deur. Dok Cookware en de
Bodyshop mochten er ook zijn, maar voor de rest, verder dan een enkele verwijzing naar het feest van 5 december kwam het niet. De man naast mij hield zijn pas in. Ik keek opzij, hij leek het te kwaad te hebben. Ik vroeg wat hem scheelde. Hij keek mij met betraande ogen aan ¿puedo presentarme? San Nicolas. Natuurlijk, hoe hadden mijn ogen zo blind kunnen zijn. Het was de Goedheiligman zelf. Het gaat niet eens om mijzelf zei hij. Maar ze laten al die duizenden kinderen en ouderen die op de kades van de Scheveningse haven stonden,in de kou staan. Waarom gaan al die mensen langs de route naar mij kijken? Omdat zij in mij geloven. Ik moet ineens aan een verscheiden volkszanger denken. Ze hebben er bij wijze bloed zweet en tranen voor over om mij te zien, maar hier in het hart van de stad van vrede en gerechtigheid lijkt dat niks te betekenen. Ik hoor al twee jaar dat de versiering van de Passage in het magazijn door wateroverlast verdronken is, weggegooid. Ja natuurlijk het is crisis, hoewel je daar op een zondagmiddag niet echt veel van merkt. Maar dan nog, hoe moeilijk was het geweest alle winkels a la Verwijs te versieren, een etalagewedstijd uit te schrijven. Voor mij begint Sint Nicolaas dit jaar inderdaad bij de HEMA zij hij. Een sterke reclametekst. Zijn ogen begonnen te fonkelen. Bij warenhuizen voel ik mij thuis zei de goedheiligman. VenD nog altijd de schatkamer van mij,Sint Nicolaas. En de Bijenkorf weet wat kinderen leuk vinden. Een Zwarte Piet die de hele zaak in de juiste stemming brengt. Ja zei hij, indachtig het liedje “Wie zoet is krijgt lekkers wie stout is de roe” heb ik mijn Pieten opdracht gegeven , de cadeautjes, die niet met de pakjesboot meekonden te kopen in straten en winkels, die mijn feest in ere houden.
We waren VenD doorgelopen en staken de Grote Marktstraat over. Bedankt zei de oude man. Het was goed samen te praten. Ik moet weer aan het werk. Ik ga me verkleden en bij de Bijenkorf op mijn troon zitten. Een kwartier later glipte ik even de winkel binnen. Hij zat daar in vol ornaat, hij straalde en hij niet alleen, ook de kinderen die met rode wangen voor hem zongen