Hij zit voorovergebogen over zijn tafel, steunend op de linkerelleboog, zoals kleine kinderen die aan een kleurplaat werken dat ook wel doen. Misschien is hij ook wel met een kleurplaat bezig, bedenk ik mij, hij heeft dezelfde obsessieve concentratie als een spelend kind.
Met een matzwarte stoffen jas over de stoel, ‘nette spijkerbroek’ en grijs truitje met col ziet hij er zo saai Hollands uit als ze komen, Koerden, Arabieren, Iraniërs, eenieder die overmatig ingeburgerd is en zijn Calvinistische cultuur nu koestert zoals een Instagrammodelletje haar Chihuahua. Een modieus zwart wollen petje maakt het beeld compleet.
Als hij zich even opricht wordt een deel van mijn beeld ontwricht: de onvermijdelijke smartphone ligt tussen zijn vingers. Net iets verder voor hem op tafel zie ik een onaangeraakt ontbijt.
Dat de saaiheid-zelve niet met een kleurplaat bezig is is het minst interessante. Alhoewel hij niet de eerste zal zijn die hier een ontbijtje besteld om alleen de koffie op te drinken, een begrijpelijke tic onder HEMA-ingewijden die weten dat een cappuchino je al snel meer kost dan deze zelfde bak pleur mèt het ontbijt erbij, heb ik het vermoeden dat er iets anders achter zit.
De aanwezigheid van een flesje water en een tweede apparaat, dat enigszins op een kruising tussen zijn smartphone en een rekenmachine lijkt, bevestigt dit: de man is voorbereid op een langer verblijf in dit restaurant.
Geregeld draait hij nu zijn hoofd heen en weer, niet alleen in dezelfde kleur, maar ook met dezelfde korte bewegingen als een kauwtje, terwijl hij links ergens naar kijkt en rechts iets intikt.
Als hij zijn schouder iets opricht vertoont zich een boek in goedkoop papier, de openliggende bladzijden gevuld met afbeeldingen van verkeersborden. Ik schud mijn hoofd en sta op. De man is zo saai als maar kan, met zijn theorieboekje voor het rijexamen.

Sacha Kahn

Ik zit aan een ronde tafel bij het raam met vier stoelen, alleen uiteraard, anders kan je niet schrijven. Aan de tafel naast mij zitten twee zwarte vrouwen. Een jongere en oudere, de jonge praat onophoudelijk, op enigszins bedekte toon, de oudere luistert, een opengesneden croissant met wat kaas in haar hand boven het bord houdend.
Haar korte grijze kroezende haar en de bril, die enigszins naar de tip van haar neus is afgezakt, laten haar rol zien: de wijze oudere vrouw die geduldig luistert.

Beiden zijn in een chique kleur groen gekleed, met goud in de oren. De jongere vrouw probeert een jeugdige indruk te geven met netjes in een donkere kleur gemanicuurde handen die voortdurend bewegen als ze praat, half samengebonden lang haar tot halverwege haar rug en een wit stretchshirt met lange mouwen onder de groene bodywarmer.
Het enige moment dat haar handen en vingers, geheel vanuit de polsen, geen rondjes door de lucht draaien is wanneer ze een glazen beker met thee vastpakt. Uiteraard heeft ze geen haast om hier uit te drinken, ze houdt hem met beide handen voor haar gezicht geklemd, ondertussen doorpratend.
De oude wijze dame vraagt af en toe iets. Verder luistert ze geconcentreerd. Haar handbewegingen, ellebogen op tafel en boven de tafel op dochter gerichte gezicht zeggen alles.

De dochter tilt één arm op boven haar hoofd en laat haar handen, naar beneden hangend, vanuit de polsen twee volledige cirkels draaien. Hun gesprek moet wel over mensen gaan, de geanimeerde toon wijst erop. Een partner, kennissen, een gezamenlijke vriendin, familie misschien? Ondertussen hebben ze vier halflege glazen op hun tafel staan, een halve portie gezonde fruitstukjes en een halve croissant. De drank die de oudere vrouw nog met een roze rietje sipte uit een glas, het lijkt op witte wijn, staat nu ook onaangeroerd. Voor familie neem je hier de tijd.

Sacha Kahn