Wie heeft dit niet ooit gelezen. Maar goed,…. Ik schaam me diep, aangezien wij de laatste tijd niet meer zoveel corresponderen als vroeger. Tegenwoordig bellen we elkaar meestal. Echter lachen doen we altijd….. zelfs bij mij thuis.
Het valt niet mee om weer terug in Nederland te zijn, or to be more exactly, in The Hague.
Na mijn buitenlands avontuur in het 1-sterrenhotel elders, heb ik mij verbaast over de gemengde gevoelens die zich van deze stad lijken te hebben meester gemaakt. Voorgaand beschouw ik overigens als enigszins ongebruikelijke inburgeringszin, maar dit terzijde, Wat een rumoer in deze stad van vrede en recht, waarvan ik mij afvraag of je het niet beter om kan draaien met op ertussen.
Maar goed Kittypal, wat hebben we pas weer gelachen. Viel niet mee hè, ff in het donker in de regen door een stukje Den Haag te rijden. We hebben hier de Lange Beestenmarkt, en de Dierenselaan. Binnen een hof, buiten een hof, en de Koninklijke Stallen, en de … eh Schouwburg, ook Koninklijk, en de Resident…… om nog maar niet te spreken over de Lange Vijverberg, en het Korte Voorhaut, maar ik vond het geslaagd.
Nee, den Haag is mooi. Zij vraagt om kenners die haar kennen, haar te leren kennen. Maar goed, hierover later meer.
Nee beste lezer, het verblijf in een Turks hotel voor intellectuelen was niet direct een verfrissende ervaring. Ik hield mij onledig met mijmeren over mijn jeugd.
Sinds mijn jongste jaren en in mijn oudste herinneringen was ik vroeger een speels kind die op een grasveldje in de box van het zonnetje kon genieten. In mijn beleving lachte ik naar iedereen die mij aankeek. In de toen nog strenge winters leerde mijn vader mij schaatsen op schaatsen die aan iedere kant twee ijzers onder hadden. Ik had hem namelijk laten zien hoe je op je voeten kon lopen met schaatsen onder, en doen alsof je schaats reed op ijzer….. Daar trapte mijn vader niet in, waarna het vallen, en niet vooruit komen op die nare schaatsen mij deden beseffen dat ik hockey schaatsen moest hebben. Pas dan zou ik het leren. Vervuld van trots kon ik mijn vader eindelijk tonen hoe goed ik was geworden. Helaas, het was nog niet genoeg. Zo heb ik geoefend en geoefend tot ik dwars kon stoppen, en mijn vader even ijs zou laten eten, terwijl ik vlak voor hem net op tijd een rem actie in zette.
Foto: Albert Lemming
Ik zie dat je het nu kan, zei hij. Maar ik heb liever dat je je best doet op school…..
Mijn vader werkte hard. Eerst in de tuin van zijn vader op de Leyweg, tegenover het woonwagenkamp zoals dit vroeger genoemd werd. Vervolgens ging hij werken in het slachthuis, waarover later meer. Begin jaren 60 hing er een straatnaambordje met de tekst: Guntersteinweg (dichteres) Heel vaak heb ik anderen uit moeten leggen dat het niet de Goentersteinweg is (auf Deutsch) maar de Guntersteinweg. Naar Gunterstein de dichteres waar ik nog nooit van gehoord had. Nu hangt dit bordje er niet meer, en beschouw ik het als een destijds gemaakt foutje van een goedwillende ambtenaar. Het was denk ook lastig in die tijd. Aagje Dekenlaan, Betje Wolffstraat, …… Jan, wie of wat is toch Gunterstein? Weet ik niet, volgens mij een dichteres. O.k. Bedankt, en zo geschiedde. In het slootje recht tegenover ons huis zat ik vaak te vissen. Jawel, toen zwommen ze nog in prachtig helder, en schoon water. Ik ving vooral grondelingen, baarsjes, en ruisvoorns.
Maar de leukste beestjes die ik zag waren toch wel de salamanders en de ijsvogel.
Eén keer ving ik op de Geysterenweg een zeelt, echter de Erasmusweg was altijd de mooiste vis stek. Er was veel plek om te vissen, en het water was zo helder dat je de vissen onder het witte bruggetje door kon zien zwemmen. Altijd een prachtig gezicht, onderweg naar school. Ik vond het altijd stoer om er overheen te fietsen, echter, dan moest ik er wel zeker van zijn dat oom agent je niet aan de andere kant van het bruggetje stond op te wachten.
Eenmaal terug uit school ging ik het liefste vissen in de karperkweekvijver. Daar mocht je niet vissen, want anders had je kans dat je werd gepakt door “tomaatje” de boswachter. Wanneer hij je snapte, was je je hengel kwijt. Zijn bijnaam dankte hij aan de kleur van zijn hoofd wanneer hij je ontdekte aan de andere kant van de vijver. Briesend stapte hij dan op zijn fiets, terwijl wij er als een haas vandoor gingen, en ons meestal gewoon even verstopten, om later vrolijk verder te vissen, verscholen in het riet. Mijn eerste kleuterschool bevond zich op het Westhovenplein op nog geen 5 minuten lopen van mijn huis. Hier leerde ik Jerry kennen die op latere leeftijd vuurwerk verkocht vanuit zijn kelder. Ik moet nog ergens een foto hebben waarin we beiden in ongemakkelijke houding in het klimrek hingen. Later begon Jerry een bekende vuurwerkwinkel op de Zuiderparklaan. Nu voor de hobby, aangezien hij een vuurwerkfabriek heeft…..of had. Dat weet ik even niet meer. Ook leerde ik Jan Vrolijk op de kleuterschool kennen. Hij sprak het grasmaaier consequent uit als gasmaaiuh. Ik herinner me dat ik dit zo leuk vond, dat ik ook dit soort Haags wilde leren spreken, hetgeen thuis niet altijd in goede aarde viel. Voor zover ik weet is hij nog steeds als drummer actief in het Haagse.
Nee, de herinneringen aan mijn jeugd doen mij nog steeds glimlachen.
“Ik denk dus ik besta”. Descartes is heden ten dage nog steeds bekend vanwege deze filosofische stelling. Zou Sylvana Simons ook zo gedacht hebben? Zij heeft zich aangesloten bij twee dissidente PVDA-leden die hun eigen partij “Denk” hebben opgericht. Een partij die zich naar eigen zeggen richt op “verbinden”. Zou haar graag willen spreken en vragen waar haar politieke keuze op gebaseerd is, echter wij kennen elkaar niet persoonlijk en dat praat wat lastig. Haar naam schalt onophoudelijk door de “sociale” media met betrekking tot de thema’s racisme en zwarte Piet.
Voor mijn gevoel wil deze mevrouw even het één en ander recht zetten met betrekking tot datgene wat er in het verleden is gebeurt en daar en passant een politiek avontuurtje aan vast knopen.
Het voelt een beetje als peuren in een open wond. De slavernij is al jaren geleden afgeschaft en gemakshalve wordt de figurant in een kinderfeestje opgevoerd als één van de laatst overgebleven iconen van deze, overigens schandalige vorm van uitbuiting. Dit levert ronduit racistische uitlatingen op die momenteel door veelal autochtonen op “sociale” media worden gedumpt. Ik beschouw het echter als misbruik maken van een verzonnen figuur die één keer per jaar een kinderfeestje opleukt.
Overigens, voor de verbale shit die autochtone Nederlanders uitbraken met betrekking tot jouw mening schaam ik mij oprecht. Vrijheid van meningsuiting beschouw ik als een groot goed in Nederland waar zelfs bloed voor heeft gevloeid. Respect voor andermans mening staat evenwel voor mij nog hoger in het vaandel. In dit land moet iedereen vrijelijk zijn of haar mening kunnen uitten zonder dat dit tot ordinaire scheldpartijen leidt. Helaas lijkt de geest nu uit de fles. Het niveau van de hele zwarte Pietenpolemiek veroorzaakt grote scheuren in de samenleving. Fijne verbinding maak je zo. Tokkies, artiesten, en politici duikelen over elkaar heen in een totaal losgelagen discussie. Ik heb me hier lange tijd van proberen te distantiëren, echter ook ik voel nu de behoefte mijn recht op vrije meningsuiting uit te oefenen.
Nederland is in korte tijd aan het polariseren geslagen door deze mevrouw en haar partijgenoten die verbinden zo hoog in het vaandel hebben staan. Voor en tegen vliegen elkaar in de haren terwijl er ondertussen zoveel leed in de wereld gaande is dat totaal ondergesneeuwd wordt in deze “discussies”. Bevolkingsgroepen worden nog steeds onderdrukt, slavernij is in sommige landen nog altijd bon ton, en veel volkeren zuchten onder een zwaar en armoedig bestaan. Multinationals belazeren de kluit en de aarde warmt op als nooit tevoren. Ondertussen graaien banken, verzekeringsmaatschappijen en zorgverlenende instanties de trog leeg.
Dit mag ik in Nederland zeggen, waar openlijk je mening geven in sommige landen nog steeds levensgevaarlijk is. Ik veracht de mensen die zo openlijk vijandig jouw standpunt weerspreken, en gun ze hun “uitzwaaidag” van harte. Tokkies zwaai ik namelijk graag uit en vluchtelingen heet ik welkom. Helaas wordt de nuance in jouw discussie totaal onderuit geschopt. In de woorden van de man met de wilde witte haren, met respect voor de mening van jou, Sylvana, en een terechtwijzing jegens bemoeizuchtige staatshoofden zou ik willen vragen, kan het iets minder? Minder radicaal, minder laag bij de grond, en meer vanuit een zinvol gemeenschappelijk gedachtengoed. Weg met discriminatie, weg met armoede, weg met graaiers, en weg met bezuinigingen die de zwaksten van de samenleving treffen.
Denken doe je met je hoofd en niet met je onderbuikgevoel. Het aantal verwarde personen neemt exponentieel toe, en “why am I not surprised?” We schrijven geschiedenis en het zal een zwarte bladzijde blijken te zijn. Verstrikt in “little white lies” staan we er gekleurd op. Kunnen we niet gewoon leven met de mensheid als palet in al die prachtige kleuren waarmee we een mooi maatschappelijk schilderij zouden kunnen maken? Wordt het niet eens tijd om de wapenindustrie te vervangen door hulp aan armlastigen, godsdienstwaanzin in te ruilen voor educatie, vraatzucht door ecologisch consumeren, en hebzucht door altruïsme?
Voor mijn part zie je zwarte Piet als een kwalijk symptoom, echter hij is niet de oorzaak van alle ellende in de wereld. Zo makkelijk als deze figuur door jou tot racistisch symbool verheven wordt, zo makkelijk ontken je en passant de Armeense genocide. De holocaust heeft net zo goed plaatsgevonden als de genocide op Armeniërs. Zoals nu ook gebeurt met Christenen in het Midden Oosten waar blijkbaar het begrip vrijheid van godsdienst niet bestaat. Als lemmingen lijken wij ons in de afgrond van haat en laster te storten. Als wolven bespringen we onze prooi en als makke schapen accepteren wij het onvermijdelijke.
Ik denk…..jij ook? Jij kiest er voor om de wereld in verschillen te zien, net als al die tokkies, echter er is m.i. nog altijd meer dat ons bindt, dan ons scheidt. Denk jij ook niet?
Vandaag werd ik wakker en tot mijn grote verdriet werd ik overvallen door een enorm gevoel van schaamte. Jawel, schaamte. Ik man van 58 heb een beperking. En het ergste is dat ik er niets aan kan doen. Het is zoals het is. Onafwendbaar, onafwasbaar en onmiskenbaar.
Mijn verleden heeft mij gemaakt tot wie en wat ik ben. Schande en schaamte is mijn deel. Ik ben ontroostbaar want niets kan dit schaamtegevoel ongedaan maken. Zoals de Engelsen zegen “It is what it is”. Ik ben verdorven, erfelijk belast, moet me schamen.
Het is ook niet niks. Toen ik jong was heb ik hier eigenlijk ook nooit last van gehad, maar dat is nu wel anders. Op straat let ik op dat ik niemand aankijk. Bang als ik ben dat iemand er iets van zegt.
Ook hou ik er rekening mee dat ik me niet al te opzichtig kleed. Ik val al genoeg op zoals ik ben.
Ik hoor er gewoon niet meer bij want ik ben anders. En niet een klein beetje anders, ik ben heel erg anders. En hoezeer ik ook mijn best doe er ook bij te horen het lukt me niet. Mensen hebben me meteen door. Daar heb je er weer zo één hoor ik ze denken. Ik zie dwingende ogen die mij weg lijken te jagen. Schampere opmerkingen over wie ik ben. Nee, het valt niet mee. Denk er zelfs over om te emigreren naar een land waar ik me wel geaccepteerd voel. Echter zij zijn overal, en ik ben nergens.
Hoon valt mij ten deel. Ik moet uitkijken wat ik zeg. Voel me niet begrepen, hoor er niet bij. De dingen die ik vroeger leuk vond zijn tegenwoordig ongepast. Wat heet ongepast, het is regelrecht beledigend. Grapjes maken is er niet meer bij. Lachen is een teken van disrespect, en ik moet vooral niet denken dat het ooit nog goed met mij komt.
Ik zit midden in een acceptatieproces wat me maar moeizaam af gaat. Vraag is of ik me hier ooit doorheen zal slaan.
Vooralsnog ziet het er somber uit. In dit land kun je met mijn kwaal maar beter achter de geraniums gaan zitten, want voor je het weet zit je tot over je oren in de nesten. Nee het valt niet mee om zo te zijn als ik. Mijn leven is verworden tot een hel op aarde. Voor mij geen genade. Wraak zal mij treffen.
Helaas mijn kwaal is ongeneselijk. Ik zal er tot aan mijn dood mee moeten leven.
Ik dank echter de mensen die mij op deze kwaal attent hebben gemaakt. Zij zijn degenen die de toekomst hebben. Onze lichtende voorbeelden met eigen gewoontes, zeden, en gebruiken. Ik was blind, maar nu weet ik het eindelijk.
Ik ben blank……
Onze man in Ankara maakt zich zorgen over de grenzeloze hoeveelheid humor die over de Turkse president wordt uitgestort. In Ankara wordt niet gelachen en al helemaal niet door vrouwen. Dit zou zomaar als minachting van de man beschouwd kunnen worden. Vandaag ben ik op zoek gegaan naar het equivalent van Haagse Harry en meen hem gevonden te hebben in de president met het opgeheven middelvingertje. Deze Ergerman wordt zowel in eigen land als in den vreemde door zijn onderdanen geprezen om de economische boost die hij de Turkse economie heeft gegeven.
In ons Haagje uit zich dit door het overnemen van om het even welke nering ten faveure van de eigen bevolking waarbij gegenereerde inkomsten geïnvesteerd worden in eigen land. In Turkije worden die inkomsten omgezet in Chinese nepartikelen die gretig aftrek vinden bij Westerse toeristen die hier in eigen land mee lopen te pronken. Daarnaast wordt de economie nog eens gespekt door Europese subsidie voor vluchtelingenopvang en mogen Turkse burgers tegenwoordig visumvrij naar Europa reizen. Zie hier het Turkse verdienmodel in a nutshell.
En zoals wij hier in het Haagse massaal t.b.v. selfies poseren voor Haagse Harry, zo loopt men in Ankara te pronken met de president met het opgeheven vingertje. Het kan verkeren…
Ik wil overigens nog wel even kwijt dat Cor en Don mij wel erg hebben verwend. Ik verbleef aan de oostkust van Turkije in een vijfsterren hotel waar ik nooit mijn portemonnee hoefde te trekken. Er werd gefluisterd dat al dit soort hotels gefinancierd werden door Koerdisch drugsgeld, echter niemand alhier kon dit bevestigen, noch ontkennen.
Na mijn eerste blog kreeg ik bezoek. Ik kreeg een gratis transfer aangeboden naar een éénster hotel. Hier aangekomen kon ik mijn geluk niet op. Ik bevond mij plotseling tussen de intelligentsia van Turkije! Advocaten, rechters, journalisten, en bloggers hadden hier al hun intrek genomen. Het complex was voorzien van tralies waarvan ik meende dat ze bedoeld waren om het gepeupel buiten te houden, echter niets bleek minder waar: ik was hier op speciale uitnodiging van meneer Ergerman en hij stond erop dat ik voorlopig niet mocht vertrekken. Dit zou als een belediging opgevat kunnen worden. Gelukkig kan hier nog wel geblogd worden. Met onze eigen stront schrijven wij hier op toiletpapier, en verspreiden dit wanneer de bewaking even niet kijkt. Meestal is dit het moment waarop de bewaker tijdens een pijpbeurt even zijn ogen dichtknijpt. Ook heb ik begrepen waar de éénster benaming van dit hotel vandaan komt. Menig blog is tijdens het schrijven al uitgelopen wegens te vloeibare “inkt”.
Maar verder niets kwaads te melden over deze bloghut. Het is nog steeds volpension en van buitenstaanders heb je hier weinig last, zodat ik mij goed kan concentreren. Ondertussen verheug ik mij op mijn volgende post. Voorlopig heb ik nog wel even tijd om hierover na te denken. Met dank aan de enige echte Turkse “enge man”.
