Categorie: sport

sport uit DenHaag en de Haagse blik op sport in de rest van de wereld

Le Tour de Tommy: Muret – Rodez

Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.

Terwijl ik gisteren rondwandel bij de aankomst in Rodez, de finishplaats van vandaag, ondertussen vervelende Franse kinderen ontwijkend en grommend naar overvriendelijke oude dametjes, komt er een groep van elf toerfietsers aan. Ik besluit mij tussen hen te begeven, ik kan wel wat advies gebruiken voor deze etappeplaats. Wie zou hier, nu iedereen vermoeid is van de rustdag, nu kunnen winnen? Ik stap de weg op tussen de aankomende fietsers.
Een aantal fietsers duikt over elkaar, bidons rollen over de weg, er wordt gescholden, in mijn richting meen ik.

“You stupid dog!”

Dat is duidelijk geen Fransman. De wielertoerist die mij ternauwernood kon ontwijken heeft een Amerikaans accent, Texaans schat ik. ‘Le Tour, one dog ahead‘, meen ik op zijn nu gerafelde shirt te lezen. Ik stap op hem af.

“Voeckler,” zegt hij en geeft mij een aai over mijn bol, “expect that annoying bugger to try something on this stage. Now get the hell out of here. The Tour is no place for a dog!”
Terwijl de Texaan zijn gehavende voorwiel inspecteerd denk ik na over zijn woorden. Het heuvelachtige tweede deel van de etappe zou veel renners kunnen liggen, maar Voeckler, ja, die hebben we nog niet genoeg gezien deze Tour. Hij zou weleens op wraak uit kunnen zijn.

Ik zie de groep wielertoeristen weer verder rijden, de vriendelijke Texaan voorop. Ineens besef ik wie mij bijna van de sokken reed.

Vergeten een poottekening te vragen.

Woef. :’-(

Le Tour de Tommy: Lannemezan – Plateau de Beille

Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.

‘Leven als een hond in Frankrijk’ is geen bekende uitdrukking. De reden daarvoor is simpel: er valt voor de Fransen weinig eer mee te behalen. Terwijl ik gisteren opgesloten zat in een asiel in Pau deed de redactie van Haagspraak hoegenaamd niets om mij vrij te krijgen. Geen enkele keer zochten zij telefonisch contact met de Franse autoriteiten.*
Gelukkig slaagde ik erin om deze ochtend een pen te bemachtigen van een van de medewerkers van het dierenpension. Frans kan ik niet, maar het leek me wel dat een briefje in Nederlands door iemand vertaald zou kunnen worden.

Dit had een onverwacht effect. “Un chien étranger, un chien étranger!” werd enige malen geroepen. “Allez, allez! Vite!” en ik werd op straat geknikkerd. Schijnbaar ben je als buitenlandse hond niet welkom om in deze streek de asielfaciliteiten te gebruiken. Dat scheelt: nu kon ik me weer tussen de wielrenners begeven…

Vandaag finisht de Tour op Plateau het Bijltje. Dat is een plek waar nulvoudig Tourwinnaar Lance Armstrong goede herinneringen aan heeft. Hij was hier oppermachtig in 2004 en sprintte Ivan Basso er uit het wiel. Vijf maal finishte de Tour op deze col, vier maal bleek de ritwinnaar ook de winnaar van het eindklassement. Alleen de Tour van 2007 was enigszins curieus in dit opzicht omdat de ploeg van Rabobank later gele truidrager Rasmussen uit koers zou halen. Je moet als wielerploeg immers om de reputatie van je sponsor denken. Van Libor hadden we in die jaren nog niet gehoord…

Schrijf vandaag maar gewoon Froome op.

Woef.

* Noot van de redactie: wegens een tekort aan beltegoed waren wij helaas niet in staat om het dierenasiel in Pau te bellen.

Le Tour de Tommy: Pau – Vallée de Saint-Savin

Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.

Deze editie van Le Tour de Tommy is anders dan u gewend bent: onze wielerverslaggever is namelijk zoek. Gisteren in de namiddag ontvingen wij een telefoontje van de Franse politie. Een medewerkster van de dierenbescherming zou na herhaaldelijke telefoontjes van een persoon aangifte hebben gedaan. Bij een politieinval op het adres waar de, naar eigen zeggen, vastgebonden man zich zou bevinden werd alleen een hondje aangetroffen. Het hondje zou overgebracht zijn naar een pension in Pau.
Omdat de redactie van Haagspraak nog geen tijd heeft gehad om de Franse dierenasiels af te bellen, is onze verslaggever nog altijd niet terecht. Voor vandaag volstaan wij met de tekst van een briefje dat de politie van Pau ons overhandigde:

“De etappe van vandaag gaat, na een lange aanloop, over twee klassieke Tourcols: de Aspin en de Tourmalet, met een finish omhoog in Cauterets. De Aspin is als beklimming een leuk voorafje voor de Tourmalet, een gevreesd monster, dat vandaag weliswaar vanaf de ‘makkelijke’ zijde wordt beklommen, maar ook dat zal een peloton doen versplinteren. De slotklim is niet bijzonder lang, maar kent wel een aantal verraderlijke punten.

Na het slagveld dat de Sky Train van Froome gisteren aanrichtte mag je verwachten dat iedereen zijn wonden likt. Een aantal favorieten die nu ver teruggevallen zijn zullen misschien ineens ambities voor het bergklassement krijgen. anderen zullen hun kansen afwachten voor ritten later in de Tour. Reken op een groep avonturiers die lang in de aanval zal zijn en het tot de finish volhoudt. Misschien dat Rodriquez weer eens een kans aangrijpt, of dat bekende Franse figuren als Voeckler en Rolland hier mogelijkheden zien.”

Le Tour de Tommy: Tarbes – La Pierre-Saint-Martin

Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.

Op deze Quatorze Juillet wordt de telefoon aangenomen door een vriendelijke dame:
“Goedemiddag, u spreekt met de dierenbescherming. Waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Goedemiddag, u spreekt met Tommy, ik ben vastgebonden aan een boom, ergens in de
Pyreneeën…”
“Meneer, u spreekt met de dierenbescherming, niet met een SM-club. U denkt zeker dat u lollig bent?”
“Maar mevrouw, u luistert niet. De redactie van Haagspraak heeft mij meegenomen naar Frankrijk om de Tour te verslaan, maar ik wil naar huis. Hallo? Hallo, bent u daar nog?”

Het is duidelijk dat je als hondje alleen in de Pyreneeën niet serieus genomen wordt. Dat is niet prettig, zo dicht bij Spanje, waar honden vreselijk slecht behandeld worden. En in een toeristengids las ik dat hier tegenwoordig zelfs weer beren voorkomen. (Red: hier hebben wij het geklaag van onze Tourverslaggever wat ingekort. Wij gaan nu verder met de vooruitblik op de etappe.)

De slotklim naar La Pierre-Saint-Martin

Vandaag gaat deze editie van de Tour voor het eerst de bergen in. Na een vlakke aanloop is er een enkele, lange klim: 15 kilometer tegen 7,4%, de paar vierde-categorieklimmetjes in het vlakke deel van deze relatief korte rit tel ik voor het gemak niet mee. De beklimming loopt aanvankelijk vrij regelmatig omhoog, om uiteindelijk in de laatste kilometers wat af te vlakken. Hier mag je ervan uitgaan dat de mannen met power in het voordeel zijn ten opzichte van de pure klimmers. De laatste kilometer is echter wel weer stijl. Dit zou een mooi punt kunnen zijn voor Joaquim Rodriguez, als Team Sky, wat een sterke selectie van klimmers meenam naar deze Tour, hem dan nog niet gelost heeft. Houdt ook Quintana in de gaten, hij moet tijd terug pakken op Froome. Het moge duidelijk zijn dat de in Kenia geboren Brit voor mij de favoriet is in deze rit.

Woef.

Le Tour de Tommy: Rennes – Mûr de Bretagne

Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.

Ook vandaag gaat de Tour verder door Bretagne, het land van de grote held van de stripreeks Asterix: het hondje Idéfix. In tegenstelling tot mijn persoontje werd Idéfix wél gewaardeerd door zijn baasjes en niet ergens vastgebonden aan een boom in Frankrijk achtergelaten om de Tour te verslaan.

Voor wat betreft Bretagne: het zal wel weer een saaie dag worden, zeker omdat de renners morgen een ploegentijdrit te overleven hebben. Ik zou de TV uitlaten tot ergens in de finale. De finish wordt verwacht ergens tussen vijf en half zes. Geef het een half uurtje voor de finale en u heeft genoeg gezien.

Het wordt deze keer geen sprintersbal, maar de aankomst op Mûr de Bretagne geeft ook niet persé veel ruimte aan klimmers. De slotklim van twee kilometer vlakt in de laatste honderden meters af. Reken erop dat een Joaquim Rodriguez hier niet zomaar zijn kunstje van Huy kan herhalen. Reken op een eindsprint met een klein groepje. Ik zet zelf in op Valverde, een killer met een scherp eindschot. Daniel Martin lijkt me ook een goede kandidaat. In het geval u echt een Fransman wil zien winnen: Gallopin. Laat u vooral niets wijsmaken door de commentatoren van de NOS: dit is niets voor de Mollema’s en dergelijke van dit peloton. U zal ze niet te zien krijgen.

Woef.