Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.
Terwijl ik gisteren rondwandel bij de aankomst in Rodez, de finishplaats van vandaag, ondertussen vervelende Franse kinderen ontwijkend en grommend naar overvriendelijke oude dametjes, komt er een groep van elf toerfietsers aan. Ik besluit mij tussen hen te begeven, ik kan wel wat advies gebruiken voor deze etappeplaats. Wie zou hier, nu iedereen vermoeid is van de rustdag, nu kunnen winnen? Ik stap de weg op tussen de aankomende fietsers.
Een aantal fietsers duikt over elkaar, bidons rollen over de weg, er wordt gescholden, in mijn richting meen ik.
“You stupid dog!”
Dat is duidelijk geen Fransman. De wielertoerist die mij ternauwernood kon ontwijken heeft een Amerikaans accent, Texaans schat ik. ‘Le Tour, one dog ahead‘, meen ik op zijn nu gerafelde shirt te lezen. Ik stap op hem af.
“Voeckler,” zegt hij en geeft mij een aai over mijn bol, “expect that annoying bugger to try something on this stage. Now get the hell out of here. The Tour is no place for a dog!”
Terwijl de Texaan zijn gehavende voorwiel inspecteerd denk ik na over zijn woorden. Het heuvelachtige tweede deel van de etappe zou veel renners kunnen liggen, maar Voeckler, ja, die hebben we nog niet genoeg gezien deze Tour. Hij zou weleens op wraak uit kunnen zijn.
Ik zie de groep wielertoeristen weer verder rijden, de vriendelijke Texaan voorop. Ineens besef ik wie mij bijna van de sokken reed.
Vergeten een poottekening te vragen.
Woef. :’-(
Haagspraak 
Gelukkig heeft Tommy er niets aan overgehouden. Ik moet er niet aan denken dat onze verslaggever uit de Tour wordt genomen.
Ik heb begrepen dat hij een dagje gaat spijbelen vanwege een Franse poedel bruiloft.