Parijs is nog ver. Zeker als je Tommy heet: met zijn korte pootjes kan onze columnist niet bij de trappers. Sturen kan hij ook niet. Blaffen wel.
‘Leven als een hond in Frankrijk’ is geen bekende uitdrukking. De reden daarvoor is simpel: er valt voor de Fransen weinig eer mee te behalen. Terwijl ik gisteren opgesloten zat in een asiel in Pau deed de redactie van Haagspraak hoegenaamd niets om mij vrij te krijgen. Geen enkele keer zochten zij telefonisch contact met de Franse autoriteiten.*
Gelukkig slaagde ik erin om deze ochtend een pen te bemachtigen van een van de medewerkers van het dierenpension. Frans kan ik niet, maar het leek me wel dat een briefje in Nederlands door iemand vertaald zou kunnen worden.
Dit had een onverwacht effect. “Un chien étranger, un chien étranger!” werd enige malen geroepen. “Allez, allez! Vite!” en ik werd op straat geknikkerd. Schijnbaar ben je als buitenlandse hond niet welkom om in deze streek de asielfaciliteiten te gebruiken. Dat scheelt: nu kon ik me weer tussen de wielrenners begeven…
Vandaag finisht de Tour op Plateau het Bijltje. Dat is een plek waar nulvoudig Tourwinnaar Lance Armstrong goede herinneringen aan heeft. Hij was hier oppermachtig in 2004 en sprintte Ivan Basso er uit het wiel. Vijf maal finishte de Tour op deze col, vier maal bleek de ritwinnaar ook de winnaar van het eindklassement. Alleen de Tour van 2007 was enigszins curieus in dit opzicht omdat de ploeg van Rabobank later gele truidrager Rasmussen uit koers zou halen. Je moet als wielerploeg immers om de reputatie van je sponsor denken. Van Libor hadden we in die jaren nog niet gehoord…
Schrijf vandaag maar gewoon Froome op.
Woef.
* Noot van de redactie: wegens een tekort aan beltegoed waren wij helaas niet in staat om het dierenasiel in Pau te bellen.
Haagspraak 