inds ik aankondigde dat ik voor Haagspraak op zoek ging naar onze vermiste dichter Sacha Kahn werd ik door verscheidene Hagenezen aangeschoten. Her en der worden mannen met lange jassen en hoeden aangetroffen en met grote regelmaat worden zij nu voor ‘onze’ Sacha aangezien. Zo ook door onze vaste reaguurder Theo Che, die zich inmiddels heeft opgeworpen als mijn Dr. Watson:

“Op een van mijn nachtelijke omzwervingen door de stad ben ik me afgelopen nacht rot geschrokken ik reed door het binnenhof en er hingen mist flarden en de sfeer was sinister
opeens zag ik een schim…Dat profiel! Dat ken ik !!! Sacha Kahn !!!!!!
Lang niet meer gezien, maar hij schoot weg achter een pilaar.
Ik scheurde er achter aan op mijn scootmobiel, maar de capaciteit van mijn accu’s lieten me in de steek en ik was niet snel genoeg helaas.
Het impliceert wel dat hij in Den Haag bivakkeert, Tommy !!!!!!!………. Hij is dus ergens in de buurt.
Wat niet wil zeggen dat hij dat nu ook echt is. Het zou zo kunnen zijn dat hij alleen in de diepe diepe nacht af en toe de stad aan doet uit sentimentele overwegingen… Dat zou voor mij nieuw zijn> Ik heb nooit enige emotie bij Sacha kunnen waarnemen. Al zijn sommige gedichten van hem dat wel weer wel.
Ik hoop ooit de GROTE dichter toch weer eens de hand te mogen schudden.
Ik ben een groot bewonderaar.” *

Mijn Dr. Watson overhandigde mij wel een hoed die de man na deze wilde achtervolging op straat had achtergelaten. Deze liet ik zien bij de Opûh Koffie, waar de redactie van Haagspraak wekelijks bijeenkomt. De consensus was dat dit niet de hoed van Sacha Kahn kon zijn: dit was een grijze Borsalino, Sacha droeg altijd een zwarte hoed.

Met mijn tandafdrukken erin heb ik de hoed weer op straat gedeponeerd. Misschien dat de rechtmatige eigenaar hem nog eens terugvindt.

Woef.

Tommy, die eerder geschorst werd door de redactie van Haagspraak, is, als enige hond binnen ons team, op het spoor van de sinds vorig jaar vermiste dichter Sacha Kahn gezet. In zijn kenmerkende, onsamenhangende stijl doet hij verslag van zijn speurtocht.

Twee weken geleden was ik nog op non-actief gesteld door de redactie van Haagspraak. De reden hiervoor was een valse beschuldiging: ik werd ervan verdacht een kluif te hebben aangenomen. Hier klopte niets van, het waren koekjes.
Zo’n schorsing kan natuurlijk nooit lang duren, want de incompetente redactie van dit internetvod  heeft mijn talenten daarvoor te hard nodig. Het verbaasde mij dan ook niets dat ik reeds de volgende dag weer hersteld werd in mijn functie als blogger.

Wat mij wel verbaasde was de reden.

Nee, mijn artikelen misten ze niet. Het wielerseizoen was allang afgelopen, dus daarvoor konden ze mij ook missen als kiespijn. Het was iets heel banaals, ze hadden een neus nodig. Misschien behoeft dit enige uitleg:

Hier volgt een uitgebreide beschrijving van het reukorgaan van een hond en waarom dit superieur is aan dat van ons (de redactie neemt voor het gemak aan dat Tommy’s stukjes niet door honden gelezen worden). Aangezien dit totaal irrelevant is, hebben wij dit geschrapt. De volgende video volstaat voor een verklaring:

Haagspraak was nog iets kwijt, een dichter. Hoe je een dichter kwijt kan raken snap ik nog steeds niet, maar zij hadden het voor elkaar gekregen. Op een onbewaakt ogenblik in april 2014 had Sacha Kahn zijn Haagse flatje verlaten, met achterlating van een enkel briefje. Hierop stond een bizar gedicht.

Het eerste wat je dan natuurlijk doet als speurneus is: je opdrachtgever vragen stellen. In mijn geval was dat Edwin IJsman, een naar mannetje dat mijn stukken voortdurend inkort en van rare opmerkingen voorziet.

Tommy: “Nu jij eindelijk die stinksigaar op hebt kan ik wel beginnen met een paar vragen te stellen. Als eerste: hebben jullie indertijd contact opgenomen met de politie?”
Edwin: “Nee, ik houd niet zo van contact met de politie. Ook was mijn beltegoed op.”
Tommy: “Heeft een ander redactielid de politie gebeld? Is de man dan uberhaupt officieel als vermist opgegeven?”
Edwin: “Nee, eigenlijk niet. Oenkenstein dacht er net zo over als ik, Teun had nog een recente slechte herinnering aan de politie en bij Theo waren we bang dat hij bij binnenkomst op het bureau meteen opgepakt zou worden. Happy Hotelier.. dat weet ik eigenlijk niet.. misschien was hij weer eens op reis.”
Tommy: “Is er dan iets van een spoor? Heeft Sacha nog iets anders achtergelaten dan dat briefje?”
Edwin: “Nou.. ehm.. deze broek die ik aan heb. Die had ik van hem geleend. Ik draag hem nu als aandenken aan onze Sacha.”

Kijk, daar kan je iets mee als speurhond. Ik snuffelde dus aandachtig aan de broek en ontdekte een en ander aan geursporen. Voornamelijk van poezen, een enkele hond, gemorste koffie en sigarenas, maar ergens tussen dit ongewassen aroma van anderhalf jaar zat duidelijk iets dat naar muffe dichter rook.

Hier kon ik verder mee! Wordt vervolgd!

Woef.