Drie herinneringen nu

I: Gijzeling.

Op vrijdag 13 september 1974 vond er in Den Haag een gijzeling plaats van de Franse ambassade aan het Korte Voorhout door terroristen van het Rode Japanse Leger. Het was de eerste gijzeling in Nederland. Die avond zat ik met de toneelclub van mijn middelbare school -ik was veertien jaar- in de Koninklijke Schouwburg die pal tegenover de Franse ambassade staat.

Al in de pauze werd er op het toneel melding gemaakt wat er aan de hand was en werd verteld dat we na afloop nog moesten wachten en via een achteruitgang de schouwburg zouden verlaten. Uiteindelijk verlieten we de schouwburg via het kleine straatje naast de schouwburg. Maar toch kwamen we dan uit aan de voorkant tegenover de Franse ambassade en werden we verder weggeleid. Ik kon zo naar de verlichte ramen kijken, hoog in het gebouw en naast de schouwburg zag iedereen sluipschutters liggen in het ministerie van Financiën dat toen nog in aanbouw was. Het was donker, spannend en luguber.

Vier dagen later vond de ontknoping plaats van de gijzeling met een vrijgeleide naar het buitenland. De terroristen en de gegijzelden met de Franse ambassadeur vertrokken met een bus naar Schiphol. Ik woonde toen vlak achter de route en ben met een vriend op het laatste moment gaan kijken op de Benoordenhoutseweg. We lagen verscholen in de berm van de weg. Er reed een colonne voorbij met op het eind de grote bus. Alle ramen waren ingeslagen en ik zag duidelijk de loop van een geweer naar buiten steken en het gezicht van de Franse ambassadeur. Het is allemaal goed afgelopen.

II: Oorlog.

Met demonstraties heb ik niet veel op. De eerste keer dat ik demonstreerde was begin jaren tachtig tegen de Shell in Zuid-Afrika. Het was een demonstratie bij de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag. Het eindigde in rellen en ik was daardoor zwaar teleurgesteld. Daarna heb ik nog meegelopen in de anti-kruisrakettendemonstratie in Den Haag. Ik zat toen in militaire dienst en wilde per se in mijn uniform demonstreren hoewel dat verboden was. Met een groepje dienstplichtigen werden we als helden onthaald. Dat beviel me totaal niet en halverwege ben ik naar huis gegaan om nooit meer mee te doen aan dit soort manifestaties die grenzen aan massa-hysterie. Maar in 2004 ’s avonds toch naar de Dam gegaan voor de lawaaidemonstratie op dag dat Theo van Gogh werd vermoord. Maar nu met de aanslag op Charlie Hebdo blijf ik thuis en verwerk ik mijn woede op mijn eigen manier.

En later op de avond mailde ik nog:

En verder zitten er zoveel kanten aan, nu te veel om voor mij te overzien of aan te halen, maar ik kies uiteindelijk altijd voor het menselijke en het kleine en minder voor de grote woorden en daden …

III: Vrijheid.

Al daarvoor had ik met twee meisjes experimenteel gezoend, maar mijn eerste opwindende contact met een meisje was toen ik dertien jaar was en slowde met Maaike uit de straat, ze was een jaar ouder. Het was op een feestje in een garage in de Roelofsstraat waar Marieke een aantal tieners uit de straat had uitgenodigd. Het was een kleine garage die voor de gelegenheid was aangekleed met visnetten, druipkaarsen en spaarzaam gekleurd licht. In een hoekje stond een pick-up met singletjes. Ik was toen al gek op muziek en op dansen en ook ontluikte mijn belangstelling voor meisjes. Het was in mijn herinnering meer een oefen-feestje van jonge tieners om elkaar beter te leren kennen en hormonaal met elkaar om te gaan.

Maaike was een aantrekkelijk meisje, groot en met al behoorlijke borsten. Hoewel ik het niet precies begreep viel ik vooral op haar borsten. Er werden snelle nummers gedraaid, maar vooral ook slijpplaatjes, waaronder Je t’aime moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Die werd meerdere malen gedraaid. En toen vroeg ik Maaike. En alleen op dat nummer heb ik die avond geschuifeld. We draaiden rond in elkaars armen. Ze rook sterk naar scherpe parfum en ik voelde hoe haar borsten zich tegen mijn borst drukten. Dat vond ik bijzonder opwindend. Maar het was nog allemaal vrij voorzichtig en er gebeurde verder niets.

MobyDirk 2015.