“Ik heb het hondje gevonden meneer Kahn. Ik doe zo de deur voor u open, maar moet eerst nog even naar het toilet. Maak maar even gebruik van de gelegenheid om het dier aan u te laten wennen.”
De man aan tafel reageert niet op de woorden van de therapeut en maakt een korte hoofdknik naar de tweede plastic stoel: “Ga zitten Tommy, wil je koffie?”
Ik schud mijn hoofd, er vliegen wat druppels van deze natte herfst van mijn oren.
Sacha Kahn heeft zijn zwarte Bogarthoed al op, jas aan. Met twee handen omklemt hij een plastic mok zwarte smurrie. Naast hem ligt en pak papier zo dik als het telefoonboek van New York.
“Ik heb het afgelopen jaar jouw stukjes met belangstelling gelezen, voor zover ik internettoegang kreeg tenminste. Leuk werk Tommy, laat je niet kisten door die conservatieve redactie.” Onwillekeurig begint mijn staart te kwispelen. “Hoe heb je mij gevonden?”
Ik leg de dichter uit dat een reeks recente foto’s van onder andere Roel Wijnants en andere clues mij tot de conclusie brachten dat Sacha Kahn nog in leven moest zijn en wel in onze stad. Sacha grinnikt: “Je woorden ‘halfgare dichter’ zaten dichter bij de waarheid dan je kon vermoeden. Die ontsnapping van drie weken geleden leverde me dagen isoleercel op. Het was op zich ook wel weer nuttig. Ik heb de tijd gehad om na te denken over mijn nieuwe boek,” Hij legt zijn hand op de papierstapel, “Op zoek naar de verloren bladzijden noem ik het, een roman in zeven delen waarin de herinnering een grote rol speelt.”
“Het was niet moeilijk je te vinden, Sacha, je collega’s bij Haagspraak zijn gewoon nooit op het idee gekomen de afdeling Verwarde Personen te bellen.”
“Tsja, erg praktisch waren ze nooit.” Sacha vertelt mij dat hij na het verlaten van zijn flat in april 2014 enige tijd rondgezworven heeft, aanvankelijk in gezelschap van De heer T.W. Baal, een hersenspinsel van de onlangs overleden medeblogger Teun. Hij complimenteert me met de ontdekking van hun beider aantekeningen in een gastenboek en vertelt verder: “Op een gegeven moment zat ik hier. Het is hier een gekkenhuis. Het is verdomde lastig je hier op je schrijfwerk te concentreren.”
Van zijn opname en de periode direct ervoor herinnert hij zich niets meer, maar de behandeling in de gesloten inrichting heeft hem goed gedaan, zo vertelt hij. Ook legt hij mij uit dat zijn kijk op de wereld van de poezie en het bloggen totaal is veranderd:
“Gerry,” Sacha wijst naar de gesloten deur, “is een goed mens, een beetje goedgelovig misschien, maar daar profiteren we zometeen van. Mijn hoofdbehandelaar heeft mij veel geleerd. Dankzij hem begrijp ik nu dat de collega’s bij Haagspraak mijn eigen hersenspinsels zijn en ik al die tijd in een psychose heb geleefd.”
“Hersenspinsels?”
“Ja, allemaal, Lies, Edwin, Carel. Van Someren (Sacha’s therapeut, red.) heeft mij dit uitgelegd. Welke hotelier noemt zich immers ‘Happy‘ en verkoopt vervolgens zijn vijfsterrenhotel? Welke rijksambtenaar wordt ineens creatief en neemt een naam als ‘Interniek‘ aan? Wat voor zeventiger noemt zich in vredesnaam ‘Artodidart‘? En IJsman, Oenkenstein? Wat voor mens die bij zijn volle verstand is noemt zich zo?”
Ik probeer er nog iets tegenin te brengen maar het blijkt zinloos.
“Ik heb jullie allemaal verzonnen. Ook jij, Tommy, bent een product van mijn verbeelding, maar dat geeft niet. Zometeen gaan wij samen een stukje wandelen en dan duurt het maanden voor ze me weer gevonden hebben.”
Ik kijk van Sacha’s ogen naar zijn manuscript ter dikte van het telefoonboek van New York en realiseer het mij plotseling: dit is het telefoonboek van New York.
“Meneer Kahn? Ik ben klaar, u kan met het hondje gaan wandelen.”
De man lijnt mij aan en geeft de riem aan Sacha. Samen wandelen we de novemberregen in. Mijn opdracht zit erop. Sacha Kahn is terug, min of meer…
Woef.
Haagspraak 
missie volbracht !!!!!
back to H.Q.
shit me Aston Martin staat zonder benzine
Blij dat onze “Brains” weer terug zijn….