2003. De telefoon gaat. “Hi Ed, can you burn another fifteen?”
Het is Chuck. Vrienden Thys Vlaszaty en Nicko Cristiaansen hebben hem de mogelijkheid gegeven om een CD op te nemen voor de verkoop op straat. De inmiddels legendarische straatzanger uit de Verenigde Staten, die na omzwervingen in Duitsland en Spanje uiteindelijk belandde in het Haagse, doet het goed bij het winkelende publiek in het centrum van de stad: “I sold twelve Streetdreams CD’s today”.
Chuck Deely was beroepsmuzikant. Iedere ochtend, jaren lang, stond hij vroeg op en sleepte zijn gitaar mee naar de HEMA en het Centraal Station. Weer of geen weer: “I have to pay the rent”, zei hij met een brede glimlach en waterige ogen.
Op een gegeven moment ging het zo goed, dat hij een auto aan kon schaffen. Zonder rijbewijs, lekker scheurend door de stad, parkeerde hij zijn vervoersmiddel op de parkeerplaats achter het sjieke Bijenkorf. De wachter in het hokje deed altijd de slagboom voor hem open. Zo kon hij ‘vrij’ parkeren en na een stukje beenslepen plaats nemen bij de ingang van de rookworstengigant. Om te spelen op zijn gitaar.
“Can you burn them now Ed?”, kraakt de telefoon. “I really need another fifteen CD’s today”.
Het was heel simpel om de zanger en gitarist te helpen. Koop een spindle met 50 lege CD’s en print de hoesjes op een inkjetprinter. Het papier een beetje bijknippen, zodat deze in de hoesjes passen. Brand vijftien CD’s per dag en ga naar de Grote Marktstraat. Het werk werd beloond als je de verse CD’s ging brengen. “Keep on rocking in a free world” werd dan abrupt onderbroken. Met enig gestuntel haalde hij de gemaakte onkosten voor het branden uit zijn gitaartas. Vaak had hij ook nog een verhaal van de dag. Over zwervende onverlaten die zijn opbrengst stalen. Over een prullenbak gooiende woesteling, maar ook over een Hells Angel die hem 100 Euro gaf.
“Yeah, I meet some crazy people here. Thank you, Ed”
Charles Edward Deely is niet meer. Hij overleed, 62 jaar oud, op 10 januari 2017. Daarmee is Den Haag een muzikaal icoon kwijt. Het voelt ook raar, als je nu de Grote Markstraat en het Centraal Station passeert. Er mist iets. In plaats van Chuck spelen er nu bloemen. Gelegd door mensen, die hem jaren hebben bijgestaan en hebben genoten van zijn muziek.
Sinds zijn overlijden laat Den Haag zich van een hele goed kant zien. Er wordt gezocht naar familieleden, er wordt gedacht aan een uitvaart met de betrokkenheid van het Paard van Troje. Er wordt gewerkt aan een permanent herdenkingsmonument. TV West herhaald als eerbetoon ieder uur de documentaire “City Life” van Westpop cameraman Alexander Gorsen uit 2003.
“Thank you, Chuck”.
De foto’s zijn speciaal beschikbaar gesteld voor dit artikel en zijn gemaakt door Roel Wijnants. Bega niet de fout, die de Posthoorn en het NRC maakten: Op de dag van het overlijden een foto publiceren zonder toestemming van de rechthebbende. Dat kan echt niet.
Haagspraak 
Jammer ik zal zijn aanwezigheid missen als ik op woensdag naar de Opuh Koffie ree in Café v Beek op de Turfmarkt
Dit verhaal kan zo naar de top 2000 Van nieuwkerk zou zeggen zoals altijd Mooi verhaal leo ik bedoel Ed
een prachtig eerbetoon aan onze enige echte Haagse straatmuzikant die iedereen kende
Dank je Ed, ben blij dat je je niet door mijn publiceerfout liet afleiden 😉
Dit is op DenHaagOrg herblogd.
http://www.eduardbekker.nl/themas/arm_den_haag/chuck_deely
Een mooi eerbetoon.
Vriendelijke groet,