Na een overlijden en begrafenis binnen de Hindoestaanse gemeenschap, wordt een deel der bloemen bewaard en volgens traditie aan stromend water toevertrouwd.
Officieel is dit verboden, maar wordt soms oogluikend toegestaan, hoewel sommigen een bekeuring krijgen wegens vervuiling van het oppervlakte water. Het is een eeuwenoude traditie, die in grote steden met Hindoestaanse inwoners in de verdrukking komt.
Tot nu toe is er in Rotterdam een gedoogbeleid ten aanzien van dit ritueel. Den Haag, met het grootst aantal Hindoestaanse inwoners van Nederland, loopt hierbij achter.
Het is mijns inziens niet schadelijk, want duizenden lelies groeien in de Haagse grachten en die sterven en vergaan zonder het milieu aan te tasten.
Het water in de grachten is nog nooit zo gezond geweest als nu.
Haagspraak 
een organisch bloemetje in het water lijkt me nog het minste probleem, als je dat tenminste vergelijkt met alle plastic flessen en zooi die je soms in de Hofvijver aantreft na een “feest”.