Den Haag, je tikt er tegen en het wordt warm

afscheid Chuck Deely in het Paard van TrojeOp 16 januari 2017 werd officieel afscheid genomen van Amerikaanse Haagse straatmuzikant Chuck Deely, een paar honderd mensen waren in Het Paard van Troje aanwezig om de zo bekende Chuck de laatste eer te bewijzen.

dsc06464

Er waren muzikanten, die een muzikale ode aan de straatmuzikant brachten en Sjaak Bral was als spreker aanwezig. Een afvaardiging van de gemeente was aanwezig als mede Jetta Klijnsma. Onlangs was door Alexander Spoor nog geld ingezameld om de straatzanger te ondersteunen. Inkomsten waren vanwege het ziek zijn van Chuck tot nul gedaald , hij startte een actie om geld in te zamelen hetgeen ongeveer € 5000 heeft opgebracht, helaas na een paar dagen werd Chuck op straat onwel en overleed in het MCH.

De avond in het Paard was zeer geslaagd, alles was goed verzorgd er werd mooi muziek gemaakt. Er was een slideshow waaraan diverse fotografen een bijdrage hadden geleverd en korte filmpjes werden er ook getoond. Tim Akkerman bracht op ontroerende wijze “Heart of gold” van Neil Young ten gehore en ik zag dat sommige mensen het even te kwaad hadden. Nachtburgemeester René Bom vertelde anekdotes over Chuck, wat weer voor opluchting zorgde in de grote zaal van Het Paard.

Het Couperus Cello Kwartet bracht mede namens het Residentie Orkest een muzikale ode aan de overleden straatzanger. De straatzanger heeft een paar keer met het beroemde orkest opgetreden. Nicko Christiansen speelde een prachtig nummer op zijn saxofoon.

Het Couperus Cello Kwartet

Op het einde van de herdenking werd het lijflied van Chuck Deely het “Rockin’ in the free world” ten gehore gebracht, enkele vrienden van Chuck lieten zich gaan en trokken de hele zaal mee, er werd onder luid applaus meegezongen door iedereen en zorgde zo voor een ontroerend afscheid.

dsc06617Applaudiserend meezingen

Er werd gehuild en getroost en nagepraat over zijn of haar ontmoetingen met Chuck.

Op de valreep sprak ik wethouder Karsten Klein en Sjaak Bral nog even aan en vroeg hen of zich hard wilde maken om de gitaar van Chuck, die de hele dienst op het toneel lag wilden behouden voor het popmuseum. Het museum is nu nog in Hoek van Holland gevestigd maar er zijn verregaande plannen om het naar Popstad bij uitstek Den Haag te verplaatsen. Zij vonden het een prima idee en zij zouden hun best doen om de gitaar voor dit doel te bewaren.

Chuck's gitaar

Innerlijk verwarmd stapte ik na afloop van de herdenkingsdienst de ijzige kou in op weg naar tramtunnel en huis. In de tramtunnel aangekomen moest ik een tijdje wachten, mijn gedachten dwaalde terug naar de momenten dat ik geld gaf, foto’s maakte, soms een paar worden met hem sprak en naar zijn muziek luisterde.

Vreemd dat “Thank you for the music, the songs I’m singing… Thanks for all the joy they’re bringing” van ABBA in mij hoofd opkwam, staat mijlen ver van elkaar af, maar gedachten gaan hun eigen gang.

Bedankt Chuck.


Meer foto’s over de herdenking in Het Paard op:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1231032506977962.1073742006.100002136748627&type=1&l=6d87667ad8

Wereldberoemd in Den Haag – Roel Wijnants

Wereldberoemd in Den Haag - Roel Wijnants
Wereldberoemd in Den Haag – Roel Wijnants

Binnen onze stad, Den Haag, kent iedereen wel een Bekende Hagenees/Hagenaar.
Of het nou gaat om de mevrouw achter de kassa waar je iedere dag je boodschappen haalt, een minister, een straatartiest, een musikant of gewoon een bijzondere vriend(in).

In navolging op een net gespot stukje op www.joop.nl nog een schakering in het brede en schitterende spectrum van onze eigen Haagse Diamant en mede Haagspraak auteur Roel Wijnants.

Soms kom je mensen tegen die je door de jaren heen blijven fascineren….wie is die persoon, wat is hun drijfveer, wat boeit hen?
Zo heb ik jaren geleden Roel leren kennen. Een fotograaf, die net als ik, verbonden aan het ‘Haags Bakkie’ fotoclubje van Flickr.
Altijd oprecht en eerlijk zoekt hij naar pure situaties om te fotograferen. Maar ook historische aspecten van de stad vangt hij op de gevoelige plaat, als geen ander.
Op zijn fiets struint hij dagelijks de stad af naar plaatjes die zijn wereld kleuren, al snel blijkt overigens, niet alleen zijn wereld, maar gewoon het Haagse leven.
Of het nou politici zijn of toeristen, nieuwsfeiten of prachtige portretten, Roel kan, en mag duidelijk ook, nagenoeg alles fotograferen.
Met zijn altijd aanwezige pet op en camera om zijn nek, in hittegolf tot wervelstorm….hij is overal én altijd.
Opvallend: Leven en laten leven is het levensmotto van Roel, blijkt al snel als je met hem spreekt.
Alle dogma’s en overtrokken meningen worden doorbroken en je mag zijn wie je bent in zijn omgeving.
Al jaren ken ik deze lieve, toffe en bijzondere fotograaf.
Een man die als jij iets vertelt luistert, om er vervolgens vaak in een mailtje op terug te komen, iets aan toe te voegen, of met een net even andere kijk op, of gewoon wat extra achtergrond informatie.
Een man die, als jij graag mee wilt met een fietsuitje met het ‘Haags Bakkie’, maar niet kan fietsen, voorstelt samen op een tandem mee te gaan.
Een man die als je samen met een paar anderen het initiatief neemt om een Haags Blog te starten direct vooraan staat om mee te doen en vervolgens met volle overtuiging stukjes gaat schrijven.
Een man die samen met een paar andere fotografen de legale grafitti van Den Haag een zeer warm hart toedraagt en gewoon even op een hoog hek klimt via zijn fiets om er een bijzondere plaat van te maken.
Een man, die zich binnen alle bevolkingsgoepen van de grote stad goed lijkt te kunnen begeven.
Een grappige, spitsvondige man, die onze samenleving vaak pakkend, mooi, overweldigend en invoelend weergeeft.
Ik zeg chapeau voor onze eigen Razende Reporter Roel.

Voor de foto’s en artikelen van Roel Wijnants http://www.flickr.com/photos/roel1943/ en https://haagspraak.wordpress.com/author/roelwijnants/ en http://www.joop.nl/lekker/detail/artikel/21594_het_menselijke_uit_de_hofstad_op_de_gevoelige_plaat/

Wereldberoemd in Den Haag-NEAR!

True Lies by NEAR!

Binnen onze stad, Den Haag, kent iedereen wel een Bekende Hagenees/Hagenaar. Of het nou gaat om de mevrouw achter de kassa waar je iedere dag je booschappen haalt, een minister, een straatartiest, een musikant of gewoon een bijzondere vriend(in).

Over een paar dingen zijn wij in Nederland het meestal wel eens…hondenpoep op straat is smerig, de trein is altijd te laat, het weer laat altijd te wensen over en grafitti is illegaal en wordt gemaakt door losgeslagen pubers met bomberjackets.En dan ontmoet je ineens iemand die vol passie en bezieling zijn onderwerpen kiest, die alleen op legale spuitplekken zijn kunst vertoond en die de meest prachtige portretten zet.

René Vollebregt is zo’n grafitti kunstenaar.
Twee jaar geleden ontmoette wij elkaar voor het eerst tijdens het zetten van een portret voor de afronding van de film Media Me.
NEAR!, zoals René in grafittiland heet, zou een portret van mijn vriend Akbar gaan zetten met als uitgangspunt een foto die ik van Akar gemaakt had. Het is toch wel een enorme eer als een grafitti kunstenaar zo’n portret zet op een muur in de maten van de Nachtwacht van een plaat die jij gemaakt hebt, blijkt.
NEAR! gaat enorm systematisch te werk. Maakt eerst op de computer een raamwerk met de foto erin geplaatst die tijdens de spuitsessie ook het raamwerk is voor de gehele grafitti. De plek waar de grafitti gezet gaat worden wordt eerst helemaal in een kleur geverft, waarna het raamwerk in lijnen op de muur gezet wordt. Hiervanuit komen er verschillende lagen om de de eerste schaduwwerkingen te geven en de nodige body. Naarmate de grafitti vorderd komen er steeds meer spuittechnieken aan te pas en zie je de persoon in verschillende stadia aan je geestesoog verschijnen.
Ik heb het nu drie keer meegemaakt dit proces, het is ongelovelijk om mee te maken. Binnen enkele uren staat zo’n enorm portret op de muur. Wat veel mensen niet weten is hoeveel voorbereiding er in zo’n grafitti zit. De persoon, maar ook de foto wordt van alle kanten bekeken. NEAR! wilt dat zijn portretten namelijk niet alleen de persoon goed qua uiterlijk spiegelt, maar dat er ook een stuk van het innerlijk via het uiterlijk portreteerd wordt.
Dat vereist niet alleen (spuit) techniek, maar ook een groot empatisch vermogen.
Een paar maanden geleden had ik de enorme eer dat NEAR! ook mijn portret op zo’n legale spuitplek in Den Haag op de muur zette. Het regende, het was wel eens waar zomer, maar het was erg fris. Vol goede moed, met een zeer precies oog en de nodige volharding stond NEAR! mijn gezicht binnen een paar uur op de muur te spuiten. Samen spuitend met zijn vriend Desone, die de bijpassende letters bij deze grafitti zette, stond er na voltooing 10 dagen lang een hele muur “True Lies” te preiken in Den Haag.
 
Mijn mening over grafitti is totaal veranderd in de loop van die twee jaren. Wat die gasten maken is een eenmalig, tijdelijk, vergankelijk kunstwerk en wij als Hagenezen/Hagenaars mogen best blij zijn dat we zulke creatieve stukjes kunst op de daartoe aangewezen plekken mogen bewonderen!
Grafitties gemaakt door NEAR! zijn Kunst met de welbekende grote K.
U kunt René Vollebregt’s werk bekijken op: http://www.wallkrushcrew.nl/

Wereldberoemd in Den Haag – Akbar

Akbar by Lies Baas

Binnen onze stad, Den Haag, kent iedereen wel een Bekende Hagenees/Hagenaar. Of het nou gaat om de mevrouw achter de kassa waar je iedere dag je boodschappen haalt, een minister, een straatartiest, een muzikant of gewoon een bijzondere vriend(in) die vaak gefotografeerd wordt door een bijzondere uitstraling. Nu kan ik jullie vertellen over een bekende fotograaf binnen Den Haag die zijn strepen in de Streetart en Street Candits goed verdient heeft, iemand die inmiddels over de hele wereld bekend is…maar ik vertel jullie liever een net even ander kant van hetzelfde verhaal. Jaren geleden werd ik lid van een groot sociaal medium genaamd Flickr, een medium waar je als fotograaf je foto’s op kan zetten en delen met de wereld. Al snel begreep ik van een goeie vriend dat er binnen Den Haag een clubje was die zich het Haags Bakkie noemde. Ik sloot mij aan bij dat clubje, juist omdat ze niet gingen fotograferen met elkaar, maar gewoon gezellig een Bakkie drinken. Op dat eerste Bakkie leerde ik een zeer bijzonder mens kennen, genaamd; Akbar. Gewapend met een camera en een flinke dosis humor loopt én fiets Akbar dagelijks door de stad, op zoek naar mooie candits, streetart en de nodige bijzonderheden die andere Haagse Bakkieïsten graag willen fotograferen, waar hij hen dan op attendeert. Toen ik Akbar leerde kennen hadden we het vaak over Flickr, de manier van comments die mensen elkaar daarop geven, maar vooral ook over de mens achter de camera. Eerst spraken we elkaar alleen tijdens de Bakkies, maar als snel spraken we elkaar overal en nergens, aan de telefoon, tijdens een wandeling, of gewoon zittend thuis saampjes op de bank. Met Akbar kan je eigenlijk over alles wel praten, hij heeft een buitengewoon grote interesse in de mens en alles wat de mens aan sociale én maatschappelijke issues met zich meebrengt. Niets is hem vreemd en overal ziet hij de humor wel van in. Door zijn fotografie wordt hij herkent op straat, mensen spreken hem aan en maken foto’s van hem. Enkele jaren geleden heeft een filmmaker van de NTR een film over ‘de mens achter de camera en computer’ gemaakt waarin Akbar, naar mate het project vorderde, de hoofdrol speelde (film heet Media Me). Het bijzondere van die film is, dat het op feiten gebasseerd is, op het leven van Akbar en de mensen om hem heen. Het moet toch bevreemdend zijn als je door de stad fiets en je ziet ineens een sticker van jezelf ergens opgeplakt en als je daar een foto van maakt dat er dan ineens een héél kunstproject om jouw persoon heen gemaakt blijkt te zijn. Dat soort dingen overkomen Akbar. Hoeveel mensen ken jij die kunnen zeggen dat een sticker van hun gezicht over de hele wereld geplakt worden op lantarenpalen, elektriciteitshuisjes, fietskratten, verkeersborden en andere beplakbare objecten. Ik maar één, en dat is mijn vriend Akbar. De vriend die ik bij nacht en ontij kan bellen mocht ik in het ziekenhuis belanden, die boodschappen voor me haalt als ik een slechte dag heb, die met rugklachten mijn gras staat de maaien, die vertelt aan schoolkinderen wat hem facineert aan het maken van foto’s, die iedere dag alle nieuw gespoten grafitti binnen Den Haag documenteert, die ons (mijn man en mij red.) getrouwd heeft in de tuin, die kunst in al zijn vormen een warm hart toedraagt, die je overal geplakt tegenkomt in de stad, maar bovenal…een warm mens die met voetbalsloffen aan op eerste kerstdag met mij naar filmpjes ligt te kijken op een matras, op de grond in de huiskamer. Een warme, bijzondere, boeiende, grappige, vreemde man van gepensioneerde leeftijd, met karakteristieke volle baard, lang haar en altijd een camera in zijn hand.

Iedereen binnen Den Haag kent wel een Bekende Hagenees/Hagenaar, iemand die bijzonder is in jouw stad, maar vooral in jouw leven.
Hierbij wil ik iedereen uitnodigen een stukje te schrijven over een hem of haar bekend iemand die er toe doet, die zijn of haar leven kleurt, want al die mensen maakt wie wij zijn en die mensen samen maken ons Den Haag.
%d bloggers liken dit: