Geen Haagse bakkies in de Minute Bar

“Espresso is de basis van alle koffie.”

Terwijl ik met van de koude tranende ogen mijn jas uitdoe, schenkt de man met de gele stropdas de espresso uit in een grote kop. Nog even de melk opschuimen en mijn cappuccino is klaar. Even later zitten we met twee cappuccino’s en een schaal koekjes op comfortabele stoelen achterin de Minute Bar.

Sander Huisman, Minute Bar, Groningen. Foto: Haagspraak
Sander Huisman, Minute Bar, Groningen. Foto: Haagspraak
Vijf cent per minuut

De Minute Bar heeft een in Nederland uniek concept: hier betaal je niet voor wat je opdrinkt, maar voor de tijd die je er doorbrengt. Iedere minuut kost je 5 eurocent. Dit horecaconcept is ontstaan in Rusland en bestaat ook al in Frankrijk, waar men het een ‘anticafé’ noemt.
5 Eurocent lijkt niets, maar als je Sander Huisman, onberispelijk gekleed met zijn gilet en gele das, aan het woord laat merk je al snel dat hij weet waar hij mee bezig is: alles is doorgerekend. Met 5 cent en het aantal minuten dat in een jaar past als basis zal Sander mij de komende anderhalf uur vele rekenvoorbeelden geven van zijn visie op ondernemerschap in de 21e eeuw.

Dat 5 cent per minuut genoeg is om hem als ondernemer in leven te houden kan ook omdat hij alleen is. “Poppetjes zijn duur, ” dat wordt mij razendsnel voorgerekend.

Een robot, Jibo genaamd, die nu nog in ontwikkeling is, zal Sander helpen om in de toekomst de Minute Bar te veranderen in een plek waar de gasten bijna alles zelf kunnen doen. Een gerieflijke woonkamer in de stad waar iedereen zijn eigen koffie kan zetten. Jibo begroet de gasten, checkt ze in en uit, Sander houdt de pantry bij en springt bij indien nodig.
Voorlopig is voor de meeste mensen het professionele espressoapparaat nog te intimiderend. Aan het slot van ons gesprek zal ik mijn derde bak uiteindelijk zelf zetten, onder begeleiding.

Haagse bluf

Sander Huisman presenteerde zijn concept voor een zaal van 100 man voor de Dromen Denken Doen Award in Den Haag. Met hemzelf, iemand met afstand tot de arbeidsmarkt en een robot zou hij hier zijn Minute Bar starten. In de Haagsche Bluf was de bewonersgroep van Middin, die boven het winkelcentrum woonde enthousiast voor het idee van samenwerking.

Als ik hem nu vraag naar Den Haag zegt hij:
“Ik ben even uitgespeeld in Den Haag. Daar moeten echt dingen gaan veranderen. Het kan namelijk niet. De huren zijn veel te hoog, ze worden kunstmatig hooggehouden. Waarom is er anders zoveel leegstand?”

De Geste Groep, eigenaar van de grotendeels leegstaande Haagsche Bluf, bleek onbereikbaar voor de ondernemer, die ook nog naar het Anna van Buerenplein voor Den Haag CS keek. Ook hier: hoge huurprijzen op jaarbasis en weinig passanten. Hij besloot weg te gaan uit Den Haag:
“Ik weet zeker dat ik daar in anderhalf jaar aan mijn gele das hang te bungelen.”

Stenen stapelen

Nu bouwt hij aan zijn concept in de Groningse Steentilstraat, ‘steen voor steen’. In de noordelijke stad vindt hij wat in Den Haag ontbreekt: betaalbare huren en een dynamische jonge bevolking.

“Zij pikken het wel op, “ zegt hij over de Groningers. Terwijl ik mijn jas aantrek komt een groepje van vijf studenten binnen. Voor 5 cent per minuut genieten ze hier de komende minuten (wie weet hoelang ze blijven?) van een stuk Tijd, Ruimte en Comfort.

Ondertussen print Sander mijn bonnetje uit: 8,15 EUR, daar gaan we niet dood aan, maar aan 5 cent per minuut betekent dat … Ik kijk op de klok en besef dat ik hier ruim tweeëneenhalf uur aan de koffie heb gezeten.

Edwin IJsman

Groningse toestanden op het Binnenhof

“Scheuren in muren en loslatend cement,” als je dit hoort denk je onmiddelijk aan op instorten staande dorpen als Loppersum op het Groningse platteland. Het is dan ook frappant dat daags nadat de Tweede Kamer debatteert over de gaswinning en de gevolgen hiervan voor het noorden, bekend wordt gemaakt dat het niet zo best is gesteld met de gebouwen op Het Binnenhof.

BNR Nieuwsradio meldt dit vanochtend. Het is nog niet bekend of er een spontaan volksfeest is ontstaan in het noorden van het land, wel zullen er ongetwijfeld enkele Groningers nu rollend van het lachen op de grond liggen.

Binnenkort echt aapjes kijken bij de Apenrots? Het zou zo maar kunnen. Foto: Auke de Vries

Voor de renovatie worden nog wel enkele alternatieven genoemd. Zo bestaat er het idee dat het leegkomende Ministerie van Buitenlandse zaken, waarvan de plattegrond vaag aan de nationale landkaart doet denken, gebruikt kan worden om het hele complex in te huisvesten. Marcel Matla, een kennis onze Haagse blogger Interniek lobbyt al jaren voor een verhuizing naar ‘De Apenrots’. Het Binnenhof zou in zijn plan een nationaal museum moeten worden. Hij zal vandaag  wel blij zijn met dit nieuws.

Ook is er een mogelijkheid om het hele complex in delen te renoveren, aldus het artikel op BNR. Dit zou dan 13 jaar moeten duren, in tegenstelling tot 5,5 jaar bij een verhuizing naar BuZa.

En misschien heeft SHELL,gezien de innige relaties met Nederlandse ministeries als BuZa, ook nog wel een hokje in de aanbieding…

CORE

Soms loop ik bij het werken aan een reportage onverwacht tegen een volgend item aan. Zo maak ik, vergezeld van een verstokte Groninger, een paar foto’s van het nieuwe Vindhek in het Groningse Noorderplantsoen en zie ik verderop een donker kunstwerk staan. Het programmaboekje van het Noorderzon Performing Arts Festival weet mij te melden dat dit object ‘CORE’ heet.

s-suzanne bodde02
De kunstenares aan het werk. Foto: Edwin IJsman

Volgens het boekje laat CORE ‘de aarde in haar naakte gedaante zien.’ Als we naderbij lopen dan zien we ook iets dat doet denken aan een grote kluit zwarte aarde, omgevallen. Een groepje witte bomen (berken?) ligt op zijn kant. Of het is een zeemijn, met zijn kegelvormige uitsteeksels, een geschubd monster dat dreigend uit het grasveld omhoog steekt.
Bij het kunstwerk staat nog iemand. Ze heeft een spuit in de hand en lijkt bezig het kunstwerk te repareren. Ik vraag haar of ze de maakster van het object is en ze bevestigt dit. De kunstenares heet Suzanne Bodde en ze heeft het object gemaakt in opdracht van het Centrum Beeldende Kunst Groningen. Ze is enigszins verrast door de grote belangstelling voor haar object.

CORE heeft dan ook wat te lijden onder zijn succes: het object staat op de ‘Speelweide’ en de kinderen die hier komen beschouwen het kunstwerk met enige regelmaat als klimobject. Een van de witte takken brak al af dankzij roekeloze ouders die hun kind erop dachten te kunnen zetten. Of moet ik zeggen: domme ouders die niet opgelet hebben bij de natuurkundeles op de middelbare school en wier kroost daar nu voor moet boeten? Of misschien waren het gewoon marketeers die dachten de zwaartekracht en het enorme moment in het bevestigingspunt van de tak af te kunnen bluffen. “Nature cannot be fooled,” zei Richard Feynmann niet voor niets en ook nu hebben we er weer een huilend kind bij, wellicht met de nodige blauwe plekken en bulten. CORE is geen kinderspeelgoed.

Suzanne Bodde en CORE. Foto: Edwin IJsman
Suzanne Bodde en CORE. Foto: Edwin IJsman

Kunstenares Suzanne Bodde repareert ondertussen rustig de kegelvormige uitsteeksels. Deze zijn wel leuk voor kinderen. Je kan erin praten en het kunstwerk zal je antwoorden. Met een onbegrijpelijk gegrom. Het klinkt dreigend.
Deze geluidsbewerking is gemaakt samen met de Haagse geluidstechnicus Menno Keij van Edutones.com.
Suzanne moet haar gereedschap nog even opbergen en nodigt mij uit om de binnenkant van het kunstwerk te bekijken. De ingang is krap ‘en vies,’ zegt ze. Dat lijkt mee te vallen, maar binnen ruikt het dan wel weer als een bouwmarkt. Er is net genoeg ruimte voor twee mensen om te staan. Hier, in wat tevens haar berghok is, bevindt zich de techniek die het object doet spreken. De ‘CORE’ van het object. Daarmee heb ik meer gezien dan de gemiddelde bezoeker van het festival en kan ik ook tevreden huiswaarts keren.

Het festival is inmiddels afgelopen en Suzanne Bodde is nog op zoek naar een nieuwe locatie voor haar kunstwerk. Gezien de Haagse bijdrage aan het geluid is het wellicht iets voor in de Hofstad….

Website van de kunstenares: http://www.suzannebodde.com/

Edwin IJsman

Een vindhek in Groningen

In twee eerdere artikelen, op 15 maart en op 27 juni berichtte Haagspraak al over het Vindhek, een creatie voor sociale interactie van Annemarieke Weber die in het Amsterdamse Vondelpark al jaren een groot succes is en zelfs de Japanse televisie haalde.
Terwijl de realisatie van een vindhek in de Hofstad pijnlijk langzaam verloopt, heeft Groningen er sinds afgelopen donderdag een gekregen. In het Noorderplantsoen, een populair stadspark, is tijdens de opening van het jaarlijkse Noorderzon Festival het vindhek onthuld door wethouder Jan Seton. De Groningse wethouder liet zich tijdens zijn verhaal ontvallen dat de realisatie van het Vindhek in zijn stad ook wel wat sneller had gekund. Terwijl het idee om een vindhek te plaatsen breed gedragen werd in de buurt, was er immers geen enkele ambtenaar binnen het gemeentelijk apparaat wiens kindje het was. Hierdoor was het moeilijk de barrières tussen de verschillende gemeentelijke afdelingen te slechten, een probleem waar veel burgerinitiatieven onder lijden.

Sociale interactie bij het vindhek. Foto: Edwin IJsman
Sociale interactie bij het vindhek. Foto: Edwin IJsman

Zodra het Vindhek er eenmaal stond, liep het meteen storm op deze locatie in het Groningse Noorderplantsoen. Binnen een dag hing het hek al vol met gevonden voorwerpen. De drukte rondom het jaarlijkse kunstfestival dat op de avond van de onthulling begon zal hier een flink aandeel in hebben.

Weer een gevonden voorwerp voor in het Vindhek. Foto: Edwin IJsman
Weer een gevonden voorwerp voor in het Vindhek. Foto: Edwin IJsman

Annemarieke Weber meldde dat het volgende vindhek in Amersfoort geplaatst zal worden. En daarna moest er eentje in Den Haag komen. Bij het noemen van deze plaatsnaam volgde een diepe zucht.

Het is te hopen dat we in Den Haag ooit nog eens kunnen leren van de ervaringen elders. Wellicht is het tijd voor een belletje naar het noorden.

Gaswinning: de bubbels en de solidariteit

jaknikkers in Azerbeidzjan. Foto: Rita Willaert

Zoals vorige keer beloofd zal ik het nu over de bubbel in Groningen hebben. In feite zijn de berekeningen rond het gas ook een enorme financiële bubbel, omdat men niet op de onkosten heeft gerekend, die nu te voorschijn komen. In de zestiger jaren is ons Nederlanders een schitterende toekomst in het vooruitzicht gesteld op basis van de enorme gasbel onder Groningen. Er werd toen zeker weinig onderzoek gedaan naar de geologische gevolgen voor Groningen als deze gasbel leeg gaat lopen. Zouden al die geologen al die tijd hebben zitten slapen? Feit is dat bij veel geologen de winsten van de oliemaatschappijen belangrijker zijn dan de wetenschappelijke waarde van de Geologie zelf. De geoloog Salomon Kroonenberg maakt het zelfs zo bont dat hij zich gaat bemoeien met een andere wetenschap, namelijk de meteorologie, om daar zijn scepsis over de theorie van het broeikaseffect door uitstoot van CO2 uit te spreken. Veelzeggend, de gevolgen voor de Groningers niet onder ogen zien en vervolgens de oliebaronnen ook nog ter wille zijn met deze scepsis over een andere wetenschap. Wat zou het goed zijn geweest als de geoloog Kroonenberg op een wetenschappelijk verantwoorde wijze zijn scepsis over het Groninger gasveld had laten schijnen. Voor mijn observatie heeft overigens de kwestie rond het Groninger gasveld voordelen. Namelijk, hoe staat het, na alle neoliberale lessen in egoïsme, met onze solidariteit met de Groningers? De eerste uitspraken van minister Kamp zijn weinig hoopvol voor de Groningers.

130219-aardbeving_scheur_1
Scheur als gevolg van aardbeving in Groningen. Foto: Rodnei / Flickr creative commons

Per slot van rekening moet de NAM, voor 50% Shell en voor 50% ExxonMobil, winst maken. Daarvoor laat je de Groningers met steun van een neoliberale regering in de bubbel zakken. Net als deze regering u met uw hypotheek in een bubbel laat zakken of de asielzoekers in een andere bubbel, dan heeft deze regering ook nog een bubbel voor degenen die ziek worden. Al die bubbels hebben één oorzaak namelijk het neoliberalisme. Het neoliberalisme is namelijk gebouwd op gebakken lucht. Namelijk toen de financiële experts de hypotheek voor u afsloten of andere financiële producten voor u regelden, hebben ze u met een bubbel van woorden verteld, zonder dat u dat door had, dat 1+1=3 is. De neoliberale regeringen hebben dit toegejuicht. Resultaat: wij blijven met de bubbels achter, de snelle jongens in ‘global finance’ genieten van hun bubbelbad.

Teun Wolzak

Dit artikel is het editorial van de aprileditie van het maandblad van Occupy Den Haag. Vanaf zondag 06-04-2013 zal dit ook te vinden zijn op: http://www.occupydenhaag.org/occupy-magazine/

%d bloggers liken dit: