|
Tag: film
Jobs

Een visionair is vaak een beetje een vreemde eend in de bijt.
Zo ook een van de geniale gasten die ooit het bedrijf Apple opgezet heeft, samen met een van zijn vrienden.
Het verhaal van Steve Jobs kennen we zo langzamer hand allemaal wel, maar wat is het dat een geniaal iemand scheidt van de meelopers onder ons?
En wat maakt de meelopers onder ons juist zo’n geniaal iemand doen volgen?
Met die gedachte ging ik naar de film kijken waar zoveel ophef over is, net zoals als over Steve Jobs in de loop der jaren.
Wie was nou die Jobs, die owh zo geweldige Steve Jobs, De man achter Apple, de iPhone en de iPod?
Na het zien van de film wist ik het; Een man met een weerbarstige attitude, overredingskracht, verkooptechniek, inzicht, volharding, met licht autistiforme gedragingen en met de hunkerende lust naar gezien te worden.
Want al deze soms wat (a)sociale kwaliteiten maakten deze man tot de mediatycoon van de afgelopen decennia.
De film maakt gebruik van mooie filmtechnieken qua kleuring, heeft daardoor een goed tijdsbeeld, niet al te tranentrekkerig, het verhaal is overtuigend gespeeld en leuk detail; de spelers zijn goed qua uiterlijkheden getroffen.
Een film om niets op aan te merken eigenlijk, behalve dat het wat mij betreft nogal aan de oppervlakte blijft qua emoties van deze man.
Let wel, de emoties worden wel in boosheden en frustratie getoond, maar wat het écht met hem doet, wat zijn zielenroerselen zijn, mis ik in het verhaal. Maar dat zal wel passend zijn geweest voor deze gedreven visionair….
“The Hague isn’t vague …”
Onverwacht bezoek van een onbekend artiest
Zoals wel vaker tijdens de Opûh Koffie komt een onbekende artiest ons even bijpraten over Den Haag zoals hij erover denkt. Ga je gang maar effe wachtuh op de ‘poes’ van Marco …
Wereldberoemd in Den Haag-Manager Nicole
Binnen onze stad, Den Haag, kent iedereen wel een Bekende Hagenees/Hagenaar.
Of het nou gaat om de mevrouw achter de kassa waar je iedere dag je boodschappen haalt, een minister, een straatartiest, een musikant of gewoon een bijzondere vriend(in).
Reeds jaren kom ik geregeld overdag in het oudste en de leukste bioscoop van Den Haag, Het Buitenhof Theater.
Al jaren zit ik daar, zelfs in de zomer, met een dikke sjaal om en/of jas aan, want het is daar altijd steenkoud.
Afgelopen winter hoorde ik de manager van het Buitenhof vertellen aan haar collega dat er die middag een vergadering was. Ik nam het heft in handen en sprak haar aan op de eeuwig aanwezige koude in de zalen. Dit euvel was reeds jaren bekend en er werd, terwijl wij met elkaar spraken, aan een oplossing gewerkt.
Dat was mijn eerste ontmoeting met Nicole Feenstra-Moinot.
Wat maakt een goede manager, is de vraag die ik mij op zon’n moment stel?
Iemand die oog heeft voor zowel de klant, de medewerkers, het bedrijf en daarbij een immers evenzo belangrijke groeiende inkomst verzekerd. Meestal bevinden die managers zich achter de schermend en zie je die niet, tot nauwelijks op de werkvloer.
Nadat ik die opmerking gemaakt had over de kou in de bios hadden wij een heel gesprek en zag ik ineens wie het is die deze bijna 24uur per dag draaiende bioscoop bestiert.
Ik was na dit ene gesprek onder de indruk van haar openheid, interesse, initiatieven, doorzettingsvermogen en inzicht.
Vandaag liep ik samen met mijn vriendinnetje Erica langs Manager Nicole en groette haar. Wij waren gezellig naar een film geweest en liepen uitgelaten van de leuke film naar buiten.
Wij verkiezen Pathe Buitenhof altijd boven het super grote, onpersoonlijke Pathe Spui. Ik ben namelijk een erg grote fan van de medewerkers van Pathe Buitenhof, aangezien zij mij kennen en herkennen, ik nooit mijn Pathe Pas hoef te laten zien als vaste klant (maar dat moet wel eigenlijk …oeps), ze vaak vragen wat ik van de film vond, behulpzaam en vriendelijk zijn én altijd over een goed humeur lijken te beschikken.
Voordat ik mijn weg kon vervolgen stapte Manager Nicole direct op mij af en vroeg mij of het klimaat binnen de zalen inmiddels beter was geworden.
Opmerkelijk dat je als manager van een bioscoop, waar dagelijks honderden mensen zich laten vermaken, zo goed je klanten kent dat je de juiste persoon bij de juiste klacht (mij in dit geval) er zo uit kan pikken.
Dan heb je mijn aandacht!
Enthousiaste bioscoop-verbeteraars als wij zijn, waren blij verrast met dit gesprek en hadden nog wel wat suggesties voor Nicole, die daar wederom zeer geïnteresseerd naar luisterde en met ons een rondje liep om de aan te pakken plekken te bespreken.
Nou ben ik nooit zo van de ‘reclame maken voor’, maar vandaag hebben we toch goed nieuws vernomen wat ik graag met u wil delen.
Het klimaat binnen het gebouw heeft een hele operatie ondergaan en blijkt uit streekproeven van vriendinnetje Erica en mij, het functioneert stukken beter!
Het Grand Café, wat zich in het midden van het prachtige pand bevindt, wordt deze zomer opnieuw geopend, waar de medewerkers van het Buitenhof zelf de consumpties zullen verzorgen.
Zoals Nicole het mooi omschreef, zij wilt graag een soort huiselijke sfeer gaan creëren met mogelijkheid tot alleen een drankje, maar ook eventueel een snack voor of na het bioscoop bezoek. Maar nu komt het, er zal gratis internet zijn voor de bezoekers van het Grand Café, dus ik voorzie dat menig flexplek werker binnen Den Haag hier lekker kan gaan zitten.
Je hoeft niet naar de film te gaan om daar te mogen vertoeven, iedereen is vrij om daar, gewoon vrijblijvend, even ontspannen te gaan zitten en/of een paar uurtjes met je laptop te werken.
Een ruimte die dus aantrekkelijk is voor zijn gasten om voor de film een hapje en een drankje te doen, een prettige plek waar je eventueel nog kan werken voordat de film begint, met de mogelijkheid om bij het serverend personeel een kaartje voor de bioscoop te kopen. Dat is een goede voorziening als je het mij vraagt.
Terwijl ik dit stukje zit te schrijven krijg ik nog een persoonlijk mailtje van deze ‘super manager’ met de nieuwsbrief die Pathe Buitenhof iedere maand naar zijn vaste klanten verstuurd. Een optie die je aan kan geven aan de bioscoop zelf om op de hoogte gehouden te worden van speciale films, muziekavonden, exposities en ander nieuws.
Bijzonder dat je als manager, van een bioscoop in een zeer grote stad, zo’n groot hart voor de zaak kan hebben én aandacht hebt voor alle wensen, klachten en suggesties van de bezoekers.
Ik zeg…een volgende Haagspraak vergadering is daar.
Hannah Arendt

Onlangs de film over Hannah Arendt van Margaretha von Trotta gezien. Indrukwekkend gespeeld ook door Barbara Sukowa.
Frits Abrahams schrijft er al twee dagen lang zijn column op de achterpagina van de NRC helemaal mee vol. Verwacht van mij dus geen korte beschrijving die deze film compleet samenvat. Dat is namelijk onmogelijk. Ik kan er alleen maar van zeggen dat wat ik gezien heb ik heel indrukwekkend vond en ook dat ik vind dat iedereen hem moet gaan zien. In zekere zin vind ik hem actueel.
De film draait voornamelijk om het proces van Adolf Eichmann en om de verslaglegging van Hannah daarna en de gevolgen voor haar persoonlijk.
Thuisgekomen had ik de behoefte om meer te weten te komen over de hoofdpersoon. Hannah Arendt was een belangrijk Joods-Duits-Amerikaans filosofe en politiek denker uit de vorige eeuw. Ze heeft een poosje in een kamp in Frankrijk gezeten, daaruit ontsnapt en vervolgens gevlucht naar Amerika waar ze 18 jaar stateloos burger is geweest. (mijn korte wikipedia samenvatting) Dit gegeven op zich is al een hele film waard.
Zij heeft voor het Amerikaans tijdschrift de New Yorker het proces van Eichmann, in 1961 (Jeruzalem), als journaliste verslagen en daar over gepubliceerd.
De originele filmbeelden van dat proces waarin Eichmann zich, vanuit zijn glazen kooi, verdedigt vormen geen groot maar wel belangrijk onderdeel van de film. Enkele getuigenissen van overlevenden van de holocaust worden ook getoond. Deze documentaire beelden zijn nog even sterk en emotioneel als destijds. Ik kan deze beelden van de televisiejournaals uit die tijd ook nog heel goed voor de geest halen.
Haar publicatie (later boek) over dit proces is haar niet in dank afgenomen. Zij zag in Eichmann niet dat grote monster dat iedereen verwacht had maar iemand die nog nooit een vinger naar een Jood had uitgestoken zoals hij zelf beweerde tijdens de verhoren. Hannah zag in hem een van de schakels in het grote proces, iemand die niet zelfstandig kon denken, of dat verleerd was. Ze vond hem een middelmatige man, niet tot grootse daden in staat, maar iemand die deed wat van hem verwacht werd. De banaliteit van het kwaad wordt dit ook wel genoemd.
Haar verhaal was niet emotioneel en veel te filosofisch voor de gemiddelde lezer van de New Yorker. Grote hoeveelheden negatieve reacties waaronder dreigbrieven stroomden binnen. Er waren ook een paar positieve reacties maar die waren te verwaarlozen. Ze verloor vriendschappen, haar werd tevens antisemitisme verweten.
Een niet nader uitgewerkt aspect van haar leven , althans niet in de film uitgewerkt, was haar vriendschapsrelatie met Martin Heidegger, hoogleraar filosofie aan de universiteit van Marburg, waar Hannah studeerde en in die tijd een korte liefdesrelatie met hem had. Heidegger was een bewonderaar van Hitler. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de grootste en invloedrijkste filosofen van de twintigste eeuw.
Ook na de oorlog is Hannah bevriend met hem gebleven en bezocht hem nog regelmatig vanuit Amerika.