Categorie: recensies

Binnen onze stad, Den Haag, kent iedereen wel een Bekende Hagenees/Hagenaar. Of het nou gaat om de mevrouw achter de kassa waar je iedere dag je boodschappen haalt, een minister, een straatartiest, een muzikant of gewoon een bijzondere vriend(in) die vaak gefotografeerd wordt door een bijzondere uitstraling. Nu kan ik jullie vertellen over een bekende fotograaf binnen Den Haag die zijn strepen in de Streetart en Street Candits goed verdient heeft, iemand die inmiddels over de hele wereld bekend is…maar ik vertel jullie liever een net even ander kant van hetzelfde verhaal. Jaren geleden werd ik lid van een groot sociaal medium genaamd Flickr, een medium waar je als fotograaf je foto’s op kan zetten en delen met de wereld. Al snel begreep ik van een goeie vriend dat er binnen Den Haag een clubje was die zich het Haags Bakkie noemde. Ik sloot mij aan bij dat clubje, juist omdat ze niet gingen fotograferen met elkaar, maar gewoon gezellig een Bakkie drinken. Op dat eerste Bakkie leerde ik een zeer bijzonder mens kennen, genaamd; Akbar. Gewapend met een camera en een flinke dosis humor loopt én fiets Akbar dagelijks door de stad, op zoek naar mooie candits, streetart en de nodige bijzonderheden die andere Haagse Bakkieïsten graag willen fotograferen, waar hij hen dan op attendeert. Toen ik Akbar leerde kennen hadden we het vaak over Flickr, de manier van comments die mensen elkaar daarop geven, maar vooral ook over de mens achter de camera. Eerst spraken we elkaar alleen tijdens de Bakkies, maar als snel spraken we elkaar overal en nergens, aan de telefoon, tijdens een wandeling, of gewoon zittend thuis saampjes op de bank. Met Akbar kan je eigenlijk over alles wel praten, hij heeft een buitengewoon grote interesse in de mens en alles wat de mens aan sociale én maatschappelijke issues met zich meebrengt. Niets is hem vreemd en overal ziet hij de humor wel van in. Door zijn fotografie wordt hij herkent op straat, mensen spreken hem aan en maken foto’s van hem. Enkele jaren geleden heeft een filmmaker van de NTR een film over ‘de mens achter de camera en computer’ gemaakt waarin Akbar, naar mate het project vorderde, de hoofdrol speelde (film heet Media Me). Het bijzondere van die film is, dat het op feiten gebasseerd is, op het leven van Akbar en de mensen om hem heen. Het moet toch bevreemdend zijn als je door de stad fiets en je ziet ineens een sticker van jezelf ergens opgeplakt en als je daar een foto van maakt dat er dan ineens een héél kunstproject om jouw persoon heen gemaakt blijkt te zijn. Dat soort dingen overkomen Akbar. Hoeveel mensen ken jij die kunnen zeggen dat een sticker van hun gezicht over de hele wereld geplakt worden op lantarenpalen, elektriciteitshuisjes, fietskratten, verkeersborden en andere beplakbare objecten. Ik maar één, en dat is mijn vriend Akbar. De vriend die ik bij nacht en ontij kan bellen mocht ik in het ziekenhuis belanden, die boodschappen voor me haalt als ik een slechte dag heb, die met rugklachten mijn gras staat de maaien, die vertelt aan schoolkinderen wat hem facineert aan het maken van foto’s, die iedere dag alle nieuw gespoten grafitti binnen Den Haag documenteert, die ons (mijn man en mij red.) getrouwd heeft in de tuin, die kunst in al zijn vormen een warm hart toedraagt, die je overal geplakt tegenkomt in de stad, maar bovenal…een warm mens die met voetbalsloffen aan op eerste kerstdag met mij naar filmpjes ligt te kijken op een matras, op de grond in de huiskamer. Een warme, bijzondere, boeiende, grappige, vreemde man van gepensioneerde leeftijd, met karakteristieke volle baard, lang haar en altijd een camera in zijn hand.

Iedereen binnen Den Haag kent wel een Bekende Hagenees/Hagenaar, iemand die bijzonder is in jouw stad, maar vooral in jouw leven.

Hierbij wil ik iedereen uitnodigen een stukje te schrijven over een hem of haar bekend iemand die er toe doet, die zijn of haar leven kleurt, want al die mensen maakt wie wij zijn en die mensen samen maken ons Den Haag.