Hard snikkend zit er een dame naast mij tijdens deze coming of age film van de makers van Juno.
Jongen (gespeeld door een overtuigende Logan Lerman) met zwaar op de hand zijnde neigingen, gaat naar een nieuwe school na een inzinking. Alhoewel hij rekent op de eeuwige eenzaamheid op de nieuwe school wordt hij al snel vrienden met een grappige jongen en zijn stiefzus (leuke nieuwe rol voor Harry Potter’s Emma Watson).
Ze herkennen elkaar in het muurbloempjes-schap, ze zijn namelijk anders dan de gemiddelde andere kinderen. Allemaal hun eigen zware verhaal. Van eenzaamheid tot misbruik, van psychiatrische aandoeningen tot zoeken naar geluk. Niets menselijks blijkt ook hen vreemd.
Doordrenkt van alternatieve/punkachtige muziek en zoeken naar grenzen ontpoppen deze jongeren zich als goed na kunnen denkende jong volwassenen die ieder hun eigen weg moeten leren gaan.
De zin die mij het meeste raakte net zoals de hoofdrolspeler was: “People get what they think they desurve in love”…en gelukkig…hij krijgt aan het einde inderdaad wat hij verdient. Namelijk de vrijheid van onvoorwaardelijke liefde en vriendschap te kunnen ontvangen van zijn vrienden.
De cast is goed gekozen, de verhaallijn vereist inzicht en oplettendheid….prachtige film, niet bovenmatig verAmerikaniseerd, rauw, maar toch romantisch…een doordenkertje dus!
De dame naast mij had haar jas al aan voordat het einde inzette…ik vrees dat het daar nog uren onrustig was.
Haagspraak 
die dame wilde haar uitgelopen make-up niet tonen aan de (film)massa
Zou zomaar kunnen…maar vooral het stuk over misbruik greep haar zo te horen nogal aan. Ik vrees dat ze iets herkende. Ik hoop voor haar dat ze alleen een levendig inlevingsvermogen heeft.