Tag: ontbijt

HEMAtales 8, Grijs met zwart

Hij zit voorovergebogen over zijn tafel, steunend op de linkerelleboog, zoals kleine kinderen die aan een kleurplaat werken dat ook wel doen. Misschien is hij ook wel met een kleurplaat bezig, bedenk ik mij, hij heeft dezelfde obsessieve concentratie als een spelend kind.
Met een matzwarte stoffen jas over de stoel, ‘nette spijkerbroek’ en grijs truitje met col ziet hij er zo saai Hollands uit als ze komen, Koerden, Arabieren, Iraniërs, eenieder die overmatig ingeburgerd is en zijn Calvinistische cultuur nu koestert zoals een Instagrammodelletje haar Chihuahua. Een modieus zwart wollen petje maakt het beeld compleet.
Als hij zich even opricht wordt een deel van mijn beeld ontwricht: de onvermijdelijke smartphone ligt tussen zijn vingers. Net iets verder voor hem op tafel zie ik een onaangeraakt ontbijt.
Dat de saaiheid-zelve niet met een kleurplaat bezig is is het minst interessante. Alhoewel hij niet de eerste zal zijn die hier een ontbijtje besteld om alleen de koffie op te drinken, een begrijpelijke tic onder HEMA-ingewijden die weten dat een cappuchino je al snel meer kost dan deze zelfde bak pleur mèt het ontbijt erbij, heb ik het vermoeden dat er iets anders achter zit.
De aanwezigheid van een flesje water en een tweede apparaat, dat enigszins op een kruising tussen zijn smartphone en een rekenmachine lijkt, bevestigt dit: de man is voorbereid op een langer verblijf in dit restaurant.
Geregeld draait hij nu zijn hoofd heen en weer, niet alleen in dezelfde kleur, maar ook met dezelfde korte bewegingen als een kauwtje, terwijl hij links ergens naar kijkt en rechts iets intikt.
Als hij zijn schouder iets opricht vertoont zich een boek in goedkoop papier, de openliggende bladzijden gevuld met afbeeldingen van verkeersborden. Ik schud mijn hoofd en sta op. De man is zo saai als maar kan, met zijn theorieboekje voor het rijexamen.

Sacha Kahn

HEMAtales 7, Family matters

Ik zit aan een ronde tafel bij het raam met vier stoelen, alleen uiteraard, anders kan je niet schrijven. Aan de tafel naast mij zitten twee zwarte vrouwen. Een jongere en oudere, de jonge praat onophoudelijk, op enigszins bedekte toon, de oudere luistert, een opengesneden croissant met wat kaas in haar hand boven het bord houdend.
Haar korte grijze kroezende haar en de bril, die enigszins naar de tip van haar neus is afgezakt, laten haar rol zien: de wijze oudere vrouw die geduldig luistert.

Beiden zijn in een chique kleur groen gekleed, met goud in de oren. De jongere vrouw probeert een jeugdige indruk te geven met netjes in een donkere kleur gemanicuurde handen die voortdurend bewegen als ze praat, half samengebonden lang haar tot halverwege haar rug en een wit stretchshirt met lange mouwen onder de groene bodywarmer.
Het enige moment dat haar handen en vingers, geheel vanuit de polsen, geen rondjes door de lucht draaien is wanneer ze een glazen beker met thee vastpakt. Uiteraard heeft ze geen haast om hier uit te drinken, ze houdt hem met beide handen voor haar gezicht geklemd, ondertussen doorpratend.
De oude wijze dame vraagt af en toe iets. Verder luistert ze geconcentreerd. Haar handbewegingen, ellebogen op tafel en boven de tafel op dochter gerichte gezicht zeggen alles.

De dochter tilt één arm op boven haar hoofd en laat haar handen, naar beneden hangend, vanuit de polsen twee volledige cirkels draaien. Hun gesprek moet wel over mensen gaan, de geanimeerde toon wijst erop. Een partner, kennissen, een gezamenlijke vriendin, familie misschien? Ondertussen hebben ze vier halflege glazen op hun tafel staan, een halve portie gezonde fruitstukjes en een halve croissant. De drank die de oudere vrouw nog met een roze rietje sipte uit een glas, het lijkt op witte wijn, staat nu ook onaangeroerd. Voor familie neem je hier de tijd.

Sacha Kahn

HEMAtales 5, España nooo es pute

Aan de ontbijttafel begin ik als eerste met het ontcijferen van een document dat mij op straat werd overhandigd: een belangwekkende tekst in het Spaans. Deels getypt in een strak en duidelijk lettertype, deels met de hand aangevuld, kan ik dit revolutionaire pamflet niet negeren.
De man die het mij het aanbood wenste mij vriendelijk een ‘Goedemorgen’. Hij moet er al een poosje hebben gestaan, in zijn gevoerde jas en broek, beiden in camoprint en een dikke muts.

Omdat ik geen Spaans ken zal deze taak me wel enige tijd kosten. Misschien dat de Spaanstalige moeder en haar zoontje tegenover mij eruit zouden komen. Met hun flesje transparant rode drank voor de jonge krullenbol, jas met nepbontkraag voor ma zien ze er echter noch revolutionair, noch intellectueel uit. Ik vrees dat ze mij van weinig nut zullen zijn.
Als ik even snel de tekst scan zie ik profetische teksten met woorden als ‘Estados Unidos’ en in het handgeschreven deel ‘España nooo es pute’, in hoofdletters, dat wel. Ergens vermoed ik een relatie met de kredietcrisis, die Spanje hard getroffen heeft. De preciese boodschap blijft mij een raadsel. Ik wijd mij maar aan mijn koffie en broodje ei.

Moeder en zoon stappen op. Even zie ik een Mickey Mouse op haar shirt, bij uitstek een symbool van de ‘Estados Unidos’. Mijn inschatting was juist.
De tafel aan de linkerhand krijgt ondertussen weinig mee van dit wereldnieuws uit Spanje: met een strenge Hollandsche bril leest deze grijze dame de krant, op tempo, want de Oud-Hollandsche zelfkastijding houdt niet van laatkomers.
Enige kleurtje aan de dame is haar roze overhemd, waarvan de kraag boven haar sweater uitkomt. Tijd om weg te gaan dus. Spanje schijnt mooi te zijn in deze tijd van het jaar.

Sacha Kahn

HEMAtales 4, De koffieautomaat

Het koffiezetapparaat van de HEMA is een ingewikkelde machine waarvan de gevaren voor de leek niet onderschat mogen worden. Dit duivelse instrument heeft maar liefst zes(!) knoppen. Om het nog ingewikkelder te maken correspondeeert elke knop met een eigen smaak koffie.
De keuze is ingewikkeld: twee van de koffievarianten zijn vies, twee zijn niet geschikt voor consumptie en de derde is verontreinigd door je voorganger in de rij.
Er is maar één goede keuze. het is dan ook belangrijk hier goed over na te denken. elke misstap kan immers fataal zijn.
Om het de consument nog moeilijker te maken heeft de hema bovenop het apparaat een pot met bonen gezet, net alsof deze bonen zometeen in de koffie belanden. De pot is voorzien van een deksel, maar deze is niet vergrendeld en dus toegankelijk voor elke ongewassen zwerver die ’s ochtends de ontbijttafel komt vervuilen. Gelukkig is de prijs van het ontbijt enige tijd geleden verdubbeld naar twee Euro om het ergste uitschot te weren. Naast de pot met bonen bevind zich een vaatje met kaneel of cacao. er is één vaatje, tenzij u eraan ruikt weet u niet wat u in de koffie strooit. u kunt er natuurlijk ook voor kiezen om dit vaatje te laten staan.

Mocht u ondanks deze gevaren alsnog het ontbijt bij de HEMA willen bezoeken, sta dan wel op tijd op: om 10 uur is het buffet gesloten. Persoonlijk heb ik liever dat u thuis blijft. Dan is de rij bij de automaat iets korter…

Sacha Kahn

HEMAtales 2, de Russin en de BN’er

Lang leve het slechte onderwijs: het complete gebrek aan rekenvaardigheid bij de Nederlandse jeugd levert mij vanochtend een kwartje op. Geen kwartje voor rekening van de cassière, want gelukkig zitten er nog geen streepjescodes op koffie en broodjes. Het verlies wordt hier gewoon keurig door het bedrijf gedragen en niet door het uitgebuitte personeel.
Rekensommetje: hoe lang zou een minderjarig personeelslid hier moeten moeten werken om een bepaald product aan te schaffen? Stel je deze vraag af en toe eens in een winkel, best interessant.

Rechts voor mij zit aan een tafeltje een slanke vrouw van in de 30 die Nederlands spreekt met een accent dat Frans kan zijn, of iets Oost-Europees. Ze zit aan tafel met een oudere heer met brilletje, terwijl het meisje dat ze meenam, haar dochter neem ik aan, met een kleurrijk boek aan haar eigen tafeltje is gaan zitten. In tegenstelling tot Nederlandse kinderen, die heen en weer vliegen en alleen te containen zijn in de buurt van het speelhuisje dat een soort miniatuur van een winkel voor moet stellen en dat ongetwijfeld is ingericht om hen te vormen tot brave consumenten, zit zij rustig en geconcentreerd bij haar boek.
Aantrekkelijke dame, ze heeft een mooie, vriendelijke glimlach en als ze loopt is dat licht heupwiegend. Ik stel mij voor dat zij de vrouw is van een of andere Shell-expat die hier is voor haar taallessen bij een gepensioneerde leraar.

Voor de tweede dag zit hier vlakbij een man met grijs haar in plukken, elegant gekleed, colbertje, zwarte sjaal om. Hij is lang en enigszins statig. Hij lijkt mij een BN’er te zijn maar aangezien ik BN’ers meestal niet herken kan ik hem ook niet plaatsen.
Ondertussen kijkt de vrouw bijna verliefd naar haar leraar. Aan haar hele lichaamstaal zie je dat ze het naar haar zin heeft. Het is dan ook een charmante en geestige oudere man. Een stapel dikke woorden- en andere boeken onderstreept zijn intellectuele voorkomen.

De BN’er aan het andere tafeltje torent met gemak een meter boven hen uit, zelfs zittend is hij bijna een kop langer dan iedereen hier. Misschien is hij ook wel geen BN’er maar valt hij gewoon op. Of is hij een vergeten oud-docent van mij.
Als ik mijn dienblad op de lopende band zet en het pand verlaat weet ik de man nog altijd niet te plaatsen. De Russin en haar leraar zal het niets uitmaken, zij amuseren zich wel.

Onderweg naar huis kom ik op straat nog een echte BN’er tegen: Wim de Bie. Hij herkent mij niet. Ik zal hem er een volgende keer eens op aanspreken.

Sacha Kahn