Tag: HEMAtales

HEMAtales 8, Grijs met zwart

Hij zit voorovergebogen over zijn tafel, steunend op de linkerelleboog, zoals kleine kinderen die aan een kleurplaat werken dat ook wel doen. Misschien is hij ook wel met een kleurplaat bezig, bedenk ik mij, hij heeft dezelfde obsessieve concentratie als een spelend kind.
Met een matzwarte stoffen jas over de stoel, ‘nette spijkerbroek’ en grijs truitje met col ziet hij er zo saai Hollands uit als ze komen, Koerden, Arabieren, Iraniërs, eenieder die overmatig ingeburgerd is en zijn Calvinistische cultuur nu koestert zoals een Instagrammodelletje haar Chihuahua. Een modieus zwart wollen petje maakt het beeld compleet.
Als hij zich even opricht wordt een deel van mijn beeld ontwricht: de onvermijdelijke smartphone ligt tussen zijn vingers. Net iets verder voor hem op tafel zie ik een onaangeraakt ontbijt.
Dat de saaiheid-zelve niet met een kleurplaat bezig is is het minst interessante. Alhoewel hij niet de eerste zal zijn die hier een ontbijtje besteld om alleen de koffie op te drinken, een begrijpelijke tic onder HEMA-ingewijden die weten dat een cappuchino je al snel meer kost dan deze zelfde bak pleur mèt het ontbijt erbij, heb ik het vermoeden dat er iets anders achter zit.
De aanwezigheid van een flesje water en een tweede apparaat, dat enigszins op een kruising tussen zijn smartphone en een rekenmachine lijkt, bevestigt dit: de man is voorbereid op een langer verblijf in dit restaurant.
Geregeld draait hij nu zijn hoofd heen en weer, niet alleen in dezelfde kleur, maar ook met dezelfde korte bewegingen als een kauwtje, terwijl hij links ergens naar kijkt en rechts iets intikt.
Als hij zijn schouder iets opricht vertoont zich een boek in goedkoop papier, de openliggende bladzijden gevuld met afbeeldingen van verkeersborden. Ik schud mijn hoofd en sta op. De man is zo saai als maar kan, met zijn theorieboekje voor het rijexamen.

Sacha Kahn

HEMAtales 7, Family matters

Ik zit aan een ronde tafel bij het raam met vier stoelen, alleen uiteraard, anders kan je niet schrijven. Aan de tafel naast mij zitten twee zwarte vrouwen. Een jongere en oudere, de jonge praat onophoudelijk, op enigszins bedekte toon, de oudere luistert, een opengesneden croissant met wat kaas in haar hand boven het bord houdend.
Haar korte grijze kroezende haar en de bril, die enigszins naar de tip van haar neus is afgezakt, laten haar rol zien: de wijze oudere vrouw die geduldig luistert.

Beiden zijn in een chique kleur groen gekleed, met goud in de oren. De jongere vrouw probeert een jeugdige indruk te geven met netjes in een donkere kleur gemanicuurde handen die voortdurend bewegen als ze praat, half samengebonden lang haar tot halverwege haar rug en een wit stretchshirt met lange mouwen onder de groene bodywarmer.
Het enige moment dat haar handen en vingers, geheel vanuit de polsen, geen rondjes door de lucht draaien is wanneer ze een glazen beker met thee vastpakt. Uiteraard heeft ze geen haast om hier uit te drinken, ze houdt hem met beide handen voor haar gezicht geklemd, ondertussen doorpratend.
De oude wijze dame vraagt af en toe iets. Verder luistert ze geconcentreerd. Haar handbewegingen, ellebogen op tafel en boven de tafel op dochter gerichte gezicht zeggen alles.

De dochter tilt één arm op boven haar hoofd en laat haar handen, naar beneden hangend, vanuit de polsen twee volledige cirkels draaien. Hun gesprek moet wel over mensen gaan, de geanimeerde toon wijst erop. Een partner, kennissen, een gezamenlijke vriendin, familie misschien? Ondertussen hebben ze vier halflege glazen op hun tafel staan, een halve portie gezonde fruitstukjes en een halve croissant. De drank die de oudere vrouw nog met een roze rietje sipte uit een glas, het lijkt op witte wijn, staat nu ook onaangeroerd. Voor familie neem je hier de tijd.

Sacha Kahn

HEMAtales 5, España nooo es pute

Aan de ontbijttafel begin ik als eerste met het ontcijferen van een document dat mij op straat werd overhandigd: een belangwekkende tekst in het Spaans. Deels getypt in een strak en duidelijk lettertype, deels met de hand aangevuld, kan ik dit revolutionaire pamflet niet negeren.
De man die het mij het aanbood wenste mij vriendelijk een ‘Goedemorgen’. Hij moet er al een poosje hebben gestaan, in zijn gevoerde jas en broek, beiden in camoprint en een dikke muts.

Omdat ik geen Spaans ken zal deze taak me wel enige tijd kosten. Misschien dat de Spaanstalige moeder en haar zoontje tegenover mij eruit zouden komen. Met hun flesje transparant rode drank voor de jonge krullenbol, jas met nepbontkraag voor ma zien ze er echter noch revolutionair, noch intellectueel uit. Ik vrees dat ze mij van weinig nut zullen zijn.
Als ik even snel de tekst scan zie ik profetische teksten met woorden als ‘Estados Unidos’ en in het handgeschreven deel ‘España nooo es pute’, in hoofdletters, dat wel. Ergens vermoed ik een relatie met de kredietcrisis, die Spanje hard getroffen heeft. De preciese boodschap blijft mij een raadsel. Ik wijd mij maar aan mijn koffie en broodje ei.

Moeder en zoon stappen op. Even zie ik een Mickey Mouse op haar shirt, bij uitstek een symbool van de ‘Estados Unidos’. Mijn inschatting was juist.
De tafel aan de linkerhand krijgt ondertussen weinig mee van dit wereldnieuws uit Spanje: met een strenge Hollandsche bril leest deze grijze dame de krant, op tempo, want de Oud-Hollandsche zelfkastijding houdt niet van laatkomers.
Enige kleurtje aan de dame is haar roze overhemd, waarvan de kraag boven haar sweater uitkomt. Tijd om weg te gaan dus. Spanje schijnt mooi te zijn in deze tijd van het jaar.

Sacha Kahn

HEMAtales 4, De koffieautomaat

Het koffiezetapparaat van de HEMA is een ingewikkelde machine waarvan de gevaren voor de leek niet onderschat mogen worden. Dit duivelse instrument heeft maar liefst zes(!) knoppen. Om het nog ingewikkelder te maken correspondeeert elke knop met een eigen smaak koffie.
De keuze is ingewikkeld: twee van de koffievarianten zijn vies, twee zijn niet geschikt voor consumptie en de derde is verontreinigd door je voorganger in de rij.
Er is maar één goede keuze. het is dan ook belangrijk hier goed over na te denken. elke misstap kan immers fataal zijn.
Om het de consument nog moeilijker te maken heeft de hema bovenop het apparaat een pot met bonen gezet, net alsof deze bonen zometeen in de koffie belanden. De pot is voorzien van een deksel, maar deze is niet vergrendeld en dus toegankelijk voor elke ongewassen zwerver die ’s ochtends de ontbijttafel komt vervuilen. Gelukkig is de prijs van het ontbijt enige tijd geleden verdubbeld naar twee Euro om het ergste uitschot te weren. Naast de pot met bonen bevind zich een vaatje met kaneel of cacao. er is één vaatje, tenzij u eraan ruikt weet u niet wat u in de koffie strooit. u kunt er natuurlijk ook voor kiezen om dit vaatje te laten staan.

Mocht u ondanks deze gevaren alsnog het ontbijt bij de HEMA willen bezoeken, sta dan wel op tijd op: om 10 uur is het buffet gesloten. Persoonlijk heb ik liever dat u thuis blijft. Dan is de rij bij de automaat iets korter…

Sacha Kahn

HEMAtales 3, Strak

Als je een paardenstaart te strak zet krijg je hoofdpijn, zegt men. Aan deze meid is alles strak,  ze zal dus ook wel meer dan alleen hoofdpijn krijgen. Van haar in Ugg-achtige schoenen gestoken zwarte legging tot haar blauwe truitje met brede colkraag is alles aangespannen.
Ze eet dromerig voor zich uitkijkend, een schouder op het witte Hema-tafeltje en het croissaintje tussen twee vingers. Kleine hapjes.
Als ze tikt op haar modieuze smetphone, met een enkele vinger, het ding aandachtig vasthoudend met haar andere hand, zie je dat haar nagels lang zijn, lichtgroen en vers van de manicure. Ze zal wel geen werk doen waarbij je vuile handen krijgt, politica ofzo. Of iets dat erg stressvol is. Niet goed voor je nagels.
Als ze haar dienblad oppakt om te vertrekken hangt haar zwarte jas met een brede kraag over haar schouders. Grote knopen. In haar keurig gemanicuurde dunne vingers houdt ze twee zwarte leren handschoentjes.

Rechts voor mij zit een gezinnetje aan tafel: vier chinese kinderen en een blonde moeder met krullen in het haar. Het jongste van de twee meisjes ziet er naar uit dat ze tegen de tijd dat ze 18 is modern Hollands mollig zal zijn. Ze eet er ook naar.
Een studiegenoot van me zei het ooit: “Die meiden zien er strak uit als ze als eerstejaars net binnenkomen, maar binnen een half jaar zijn ze dankzij alle bier bij de sociëteit moddervet.”
Dat was in 1998. In 2005 kwamen ze al moddervet binnen en was het uit uit met de pret.
De oudste van de twee meisjes heeft steil bruin haar in de kleur die je vaker ziet bij Aziaten en waarvan ik nooit heb begrepen of dat natuurlijk is of een al decennia aanhoudende modegril. Ik houd het op het laatste, ook de natuur kan immers modegrillen hebben.
Uiteraard draagt ze Uggs (insert trademark symbol). Ze geinen met de twee jochies die iets kleiner zijn dan hen. De blonde Hollandsche moeder is nergens te bekennen. Waarschijnlijk is ze zich aan het verbijten bij de koffieautomaat van het buffet, knoppen aan het bestuderen of heeft ze net als ik weleens de pech om achter een gang van pinguïns met primarktassen te belanden. Dan ben je zo een kwartier verder voor er koffie is. Tijd genoeg om ’s ochtends weer in slaap te vallen in deze tijd van het jaar.
De Chinese meisjes kijken ondertussen hoeveel rietjes er in een pakje yoghurtdrink passen. – Alle rietjes – Als ze klaar zijn blijkt dat ze de dienbladen nauwkeurig gesorteerd klaar hebben staan voor de aftocht. Ook in de afwezigheid van blonde moeder draait dit gezin als een geoliede machine. Strak.
“Zijn jullie nu al klaar?” zegt ze als ze aan komt lopen bij de stapel etensresten die nu door de jongens en het jongste meisje weggewerkt worden richting lopende band.
De oudste van de meisjes blijft zitten en legt met een wijd rondzwaaiende arm een en ander uit aan moeder terwijl de jongere kids terugkomen.
De zwarte poncho die de moeder draagt valt nog iets wijder dan de dunne witte trui van haar dochter. Ze zouden wel eens echt familie kunnen zijn. Je zit tenslotte niet voor niets aan één tafel.
Het kleinste jochie met een grijze hoodie zegt dan ook “hé mama” om haar aandacht te trekken als hij aan komt lopen. Dat lost het raadsel op. Het ziet er gezellig druk uit in hun stukje restaurant en zal dat ook wel blijven als het aan de kids ligt.
Moeder grijpt even in als de jongens een spel ontdekt hebben waarbij je op elkaars handen én de tafel kan slaan. De trillingen zullen wel storend zijn als je iets wil doen met je smartphone. Alhoewel swipen haar nog wel lijkt te lukken.

Niet voor lang: de kinderen staan ineens alle vier op. Moeder moet mee in de dynamiek van haar gemengde gezinnetje.
Ik ga ook en swipe mijn tafel leeg. Tijd om kerstcadeaus te kopen, voor zes familieleden.  Ze krijgen allen hetzelfde.

%d bloggers liken dit: