Hoe ziet het werk van een serieuze onderzoeksjournalist eruit in het Rusland, waar onafhankelijke journalistiek een recept is voor bedreigingen, censuur, vervolging en moord? Op 7 oktober is de Russische onderzoeksjournalist Roman Anin (Panama Papers, Novaja Gazeta) te gast in Den Haag.
Koop een kaartje en kom op 7 oktober naar het Humanity House in Den Haag
of:
Stel tussen 20:00 en 20:30, via Facebook LIVE direct je vragen over hoe het is om te werken in het Rusland van Vladimir Poetin.
Roman Anin wordt geinterviewd door Eva Cukier (NRC). De avond wordt ingeleid door Jeroen Akkermans (RTL Nieuws).
Datum + tijd: 07-10-2016 19:00 Locatie: Humanity House, Prinsegracht 8, Den Haag
Op de warmste dag van het jaar (tot nu toe!) hebben communicatoren het nog drukker dan anders. De reden is het onverwachte effect van berichtgeving op het internet over activiteiten en maatregelen.
Als in Utrecht een compleet prostitutieschip sluit, waaieren de dames uit naar de roze buurten van andere grote steden om daar hun lichte zeden tegen te lage prijzen te praktiseren waaronder Den Haag. Zelfs stripfiguur John in de AD Haagsche Courant waagt een wipje voor tien euro. Goh wie had dat nou gedacht?!? Nu lopen er dus sekswerkers in die buurten te stickeren over de minimum prijs die echt geen tien euro kan zijn en dat er achter de Haagse ramen alleen mét gevreeën wordt.
let op: kleinschalig evenement, niemand wordt opgeroepen, het duurt maar even
Of die meer dan enthousiaste oproep in de media voor het watergevecht op het strand van Scheveningen. Honderdduizend waterballonnen, Supersoakers en waterpistolen liggen klaar bij het nu niet te noemen strandpaviljoen. Want ook hier schiet de berichtgeving de verkeerde kant op. Zo heeft Lipton Ice Tea het niet bedoeld. Meteen erachteraan volgt een anti-persbericht met opmerkingen als ‘kleinschalig evenement’, ‘niemand wordt opgeroepen’, ‘het duurt maar even’ en zo meer. Lees het zelf maar op denhaag.org. Hou je hoofd koel is zeker in de media van groot belang.
Een internet plek waar het nieuws niet hijgerig als voorbij gaande hype wordt gepresenteerd, maar waar – niet gefinancierd door het grote geld van reclame – journalisten de gelegenheid krijgen Journalistiek met een Hoofdletter, dus in de goede betekenis van het woord,of “echte Journalistiek” te bedrijven….
De Correspondent is op 18 maart 2013 gestart door Rob Wijnberg, voormalig hoofdredacteur van NRC Next met een aantal meeliggers. Hoe? Met een optreden in De Wereld Draait Door en via social media.
Voor € 60,- ben je een jaar lid en wordt alles met je gedeeld.
Het doel is via crowd funding 15.000 leden bij elkaar te krijgen. Dan gaat het door. Lukt het niet, krijg je je geld terug, zo wordt er beloofd.
De Crew
Ik heb de medewerkers van het eerste uur even voor u op een rijtje gezet. Voorwaar niet de minste.
Hype
Wel een hype of niet een hype? In ieder geval schrijven we nu 24 maart, 6 dagen na de start, en staat de teller op …. 13.040. Gisteren avond toen ik aan deze post begon nog op 12.064. Het gaat dus razend snel. Het lijkt een gat in de markt. Dat gaat dus wel lukken. Ik ben zeer benieuwd wat het wordt.
Misschien een idee om Haagspraak als local chapter aan te melden?
Quinn Norton bracht voor het magazine Wired maanden door in de tenten van Occupy en deed daar het afgelopen jaar in een reeks artikelen verslag van. In het enkele dagen geleden verschenen stuk ‘A Eulogy for #Occupy’ geeft zij een overzicht van haar ervaringen als ‘embedded journalist’ binnen de beweging.
Het is een doorleefd artikel, dat verhaalt van enthousiasme en berusting, communicatieproblemen tussen mensen van totaal verschillende afkomst, van bange en sadistische politiemensen, van alle problemen waar een mini-samenleving in haar opbouw mee te maken heeft.
Een prachtig voorbeeld is de ‘General Assembly’, het paradepaardje van de Occupy-beweging, geërfd van de Spaanse ‘Indignado’s’. Het artikel verhaalt hoe deze openbare vergaderingen aanvankelijk iedereen inspireerden: mensen die anders nooit gehoord werden kregen het woord en naar hun mening werd geluisterd.
En ook verhaalt het van het verworden van de General Assembly tot een tandenloze bijeenkomst, waarin de zelfkritiek van de beweging monddood werd gemaakt. Een bijeenkomst die ook niet de macht had om de besluiten die zij nam tot uitvoer te laten komen.
De cynische en de naïeve media
Het verhaalt van de media: de cynische massamedia die het gebeuren vanaf een afstandje aanschouwde en overwegend negatief reageerde. Het verhaalt van Occupy’s eigen media: onervaren als ze waren vielen de livestreamers in vele valkuilen. Willekeur werd voor objectiviteit aangezien, ‘egomaniakale reporters’ maakten neutrale verslaglegging onmogelijk door negatieve gebeurtenissen binnen de kampen te censureren.
En van haar eigen rol hierin: hoe ze zich van organisatiebijeenkomsten afsloot om neutraal te blijven en geen risico’s voor de demonstratie te creëren. Hoe ze zich als embedded reporter staande moest houden binnen een kamp: soms tegenover politiemannen met traangas en LED-lampen die fotograferen belemmerden, soms tegenover agressieve kampbewoners.
Hoe ze door haar verblijf in 14 kampen in de praktijk een soort van verbindingsofficier werd, die kennis en ervaring van occupiers elders in de States overbracht. En hoe ze uiteindelijk na de vele ontruimingen moe en gedesillusineerd raakte van de hele onderneming.
Quinn Norton beschrijft de boodschap van Occupy, zoals deze in het algemeen was opgepikt door de massamedia: de aanklacht tegen de toenemende ongelijkheid in het economische systeem.
Maar zij beschrijft ook een andere boodschap van Occupy. Een boodschap die onbegrepen is gebleven. Omdat zij onwelkom was bij de heersende klasse en de samenleving als geheel haar niet wilde horen.
De Occupy-beweging was voor haar ‘een bericht uit de toekomst’, een bericht dat verhaalt van een falende samenleving. Een samenleving waarin mensen door sociale en economische instituties van elkaar vervreemd zijn geraakt en waarin hebzucht het grootste goed is geworden.
Zij vertelt over mensen die naar de kampen kwamen om anderen te helpen, eenvoudigweg omdat zij daar behoefte toe voelden. Zij vertelt van gemeenschapszin en identiteit, van zingeving en voldoening.
Een mooi voorbeeld van hoe de Occupy-beweging af en toe ineens geweldig kon functioneren geeft zij met ‘Occupy Sandy’. Tijdens de Orkaan die de Oostkust van de VS eind oktober 2012 teisterde waren het niet de geïnstitutionaliseerde hulptroepen van FEMA of het Rode Kruis die altijd het eerst ter plekke waren. Vaak waren vrijwilligers van Occupy Sandy in de praktijk sneller en effectiever. En interessant voor de Nederlander: hoogstwaarschijnlijk een stuk goedkoper.
Haagspraak 