Als je een paardenstaart te strak zet krijg je hoofdpijn, zegt men. Aan deze meid is alles strak, ze zal dus ook wel meer dan alleen hoofdpijn krijgen. Van haar in Ugg-achtige schoenen gestoken zwarte legging tot haar blauwe truitje met brede colkraag is alles aangespannen.
Ze eet dromerig voor zich uitkijkend, een schouder op het witte Hema-tafeltje en het croissaintje tussen twee vingers. Kleine hapjes.
Als ze tikt op haar modieuze smetphone, met een enkele vinger, het ding aandachtig vasthoudend met haar andere hand, zie je dat haar nagels lang zijn, lichtgroen en vers van de manicure. Ze zal wel geen werk doen waarbij je vuile handen krijgt, politica ofzo. Of iets dat erg stressvol is. Niet goed voor je nagels.
Als ze haar dienblad oppakt om te vertrekken hangt haar zwarte jas met een brede kraag over haar schouders. Grote knopen. In haar keurig gemanicuurde dunne vingers houdt ze twee zwarte leren handschoentjes.
Rechts voor mij zit een gezinnetje aan tafel: vier chinese kinderen en een blonde moeder met krullen in het haar. Het jongste van de twee meisjes ziet er naar uit dat ze tegen de tijd dat ze 18 is modern Hollands mollig zal zijn. Ze eet er ook naar.
Een studiegenoot van me zei het ooit: “Die meiden zien er strak uit als ze als eerstejaars net binnenkomen, maar binnen een half jaar zijn ze dankzij alle bier bij de sociëteit moddervet.”
Dat was in 1998. In 2005 kwamen ze al moddervet binnen en was het uit uit met de pret.
De oudste van de twee meisjes heeft steil bruin haar in de kleur die je vaker ziet bij Aziaten en waarvan ik nooit heb begrepen of dat natuurlijk is of een al decennia aanhoudende modegril. Ik houd het op het laatste, ook de natuur kan immers modegrillen hebben.
Uiteraard draagt ze Uggs (insert trademark symbol). Ze geinen met de twee jochies die iets kleiner zijn dan hen. De blonde Hollandsche moeder is nergens te bekennen. Waarschijnlijk is ze zich aan het verbijten bij de koffieautomaat van het buffet, knoppen aan het bestuderen of heeft ze net als ik weleens de pech om achter een gang van pinguïns met primarktassen te belanden. Dan ben je zo een kwartier verder voor er koffie is. Tijd genoeg om ’s ochtends weer in slaap te vallen in deze tijd van het jaar.
De Chinese meisjes kijken ondertussen hoeveel rietjes er in een pakje yoghurtdrink passen. – Alle rietjes – Als ze klaar zijn blijkt dat ze de dienbladen nauwkeurig gesorteerd klaar hebben staan voor de aftocht. Ook in de afwezigheid van blonde moeder draait dit gezin als een geoliede machine. Strak.
“Zijn jullie nu al klaar?” zegt ze als ze aan komt lopen bij de stapel etensresten die nu door de jongens en het jongste meisje weggewerkt worden richting lopende band.
De oudste van de meisjes blijft zitten en legt met een wijd rondzwaaiende arm een en ander uit aan moeder terwijl de jongere kids terugkomen.
De zwarte poncho die de moeder draagt valt nog iets wijder dan de dunne witte trui van haar dochter. Ze zouden wel eens echt familie kunnen zijn. Je zit tenslotte niet voor niets aan één tafel.
Het kleinste jochie met een grijze hoodie zegt dan ook “hé mama” om haar aandacht te trekken als hij aan komt lopen. Dat lost het raadsel op. Het ziet er gezellig druk uit in hun stukje restaurant en zal dat ook wel blijven als het aan de kids ligt.
Moeder grijpt even in als de jongens een spel ontdekt hebben waarbij je op elkaars handen én de tafel kan slaan. De trillingen zullen wel storend zijn als je iets wil doen met je smartphone. Alhoewel swipen haar nog wel lijkt te lukken.
Niet voor lang: de kinderen staan ineens alle vier op. Moeder moet mee in de dynamiek van haar gemengde gezinnetje.
Ik ga ook en swipe mijn tafel leeg. Tijd om kerstcadeaus te kopen, voor zes familieleden. Ze krijgen allen hetzelfde.
Haagspraak 
Ik geniet van je beeldende observaties. Bedankt