Ongeveer een week geleden liep ik over de Plaats en zag dat er op nr 22 iets gaande was. Ik las de teksten op de ruiten “Informatiecentrum Binnenhof Renovatie “en besloot naar binnen te stappen, eenmaal binnen werd ik hartelijk en vriendelijk ontvangen door een van de aanwezige vrouwen. Er werd mij het een en ander uitgelegd waar de expositie over ging en waar ik eventueel de verschillende onderwerpen kon vinden.
In diverse vitrines waren archeologische vondsten uitgestald met veel informatie over de vondsten. Ook de kelder ziet er met zijn gewelven prachtig uit ,
Voormalige wijnkelder
er zijn diverse tv schermen aanwezig waar men door aanklikken de benodigde info kan vinden.
Beelden link in de toren Binnenhof beelden rechts vitrine Plaats 22
Voor mensen die de geschiedenis van Den Haag en het Binnenhofcomplex een warm hart toe dragen een aanrader om te gaan kijken. De toegang is gratis
Normaliter zien Hagenaars de strandbeesten van Theo Jansen op het strand, werkplaatsen, musea en galerijen, maar vandaag was de tweede maal dat zo een beest door onze hofstad liep. Het vertrok vanaf de Denneweg, waar kunstgalerie Heden is gevestigd.
Het strandbeest maakte zelfs een bezoekje aan het Binnenhof, waar leden van de Tweede Kamer enthousiast opgeschikt werden uit hun stoffige debat en spontaan foto’s kwamen maken.
Eindpunt van de route: Het Atrium. De reden van de tocht is de opening van de expositie ‘Strandbeest Drawings’, waar tekeningen en schetsen van bovenvermelde kunstenaar zijn te zien.
Het duurde even voordat het beest vakkundig door de zijdeur van het IJspaleis werd gemanoeuvreerd, maar na wat passen en meten stond dan toch het strandbeest Animaris Proboscis in de hal.
“Ik verklaar de expositie voor geopend”, grapte Theo.
U kunt het werk bewonderen tot en met 26 april 2016.
‘Paradise,’ stond er op de uitnodiging die Katarína Gališinová mij stuurde, ‘Where the grass is green / and the girls are pretty’. Het was nog op loopafstand ook.
Net als nagenoeg iedereen bij Haagspraak heb ik iets met fotografie, dus was er niets om mij te weerhouden langs te gaan bij een expositie van jonge fotografen. ‘In opleiding,’ zou ik er dan bij moeten schrijven, maar dat vind ik niet relevant. Wat ik precies kon verwachten wist ik niet, wel dat er voor elk van de exposanten vier maanden werk in zat en dat Katarína, die vrijwilligster was bij de vluchtelingen in de Sacramentskerk, iets met vluchtelingen zou hebben gedaan. Dit was al drie jaar haar item.
Het persoonlijke paradijs
Aanvankelijk viel de breedte van het tentoongestelde werk op. Het thema ‘Paradise’ leek voor elk van de fotografen andere beelden en betekenissen op te roepen. Zo was er de Litouwse Audrius Kriaučiūnas die palmbomen fotografeerde, in de truttigste Nederlandse voortuintjes. Bijna surreëel. Het Paradijs bleek in catalogi en tuincentra te koop te staan, in kleine stukjes. Ook waren er kunstenaars die kozen voor overweldigende natuurbeelden of, zoals Maya van Wingerden, de onzichtbare wereld van het microscopisch kleine, kwetsbare, maar ecologisch zo belangrijke algen in het Marsdiep.
Het universele paradijs
Achter de verscheidenheid van hun werk tekende zich ook een concensus tussen de fotografen af: Het Paradijs bleek ook universele kenmerken te hebben. Zo was het eigenlijk altijd onbereikbaar, door tijd en ruimte van ons gescheiden. Of dit nu kwam door een verschil in schaal, zoals bij de algen (Maya van Wingerden), door de onmogelijkheid terug te keren naar de jeugd (Laura Luca)
Grenzen aan het paradijs
of omdat er een fysiek hek omheen stond, Het Paradijs was begrensd. En altijd stond je er buiten. De Zwitser Florian Amoser, die de hekwerken en beveiligingscamera’s fotografeerde waarmee Nederlanders hun paradijsjes afschermen, liet zien dat Het Paradijs zelfvernietigend is dankzij de beschermingsmechanismen die de ander buitensluiten.
Ook Katarina Gališinová, die als een van de weinigen zei: “Paradijs bestaat, het is thuis” liep hier tegenaan. Zelf weg van huis in Slowakije probeerde ze net als de uit hun huizen verdreven vluchtelingen die ze fotografeert een nieuw thuis te creëren. Een thuis dat door veranderingen in het leven bleef ontsnappen.
Een docent zou tegen een van zijn fotografen gezegd hebben: “Waarom zie ik geen idyllische beelden, geen sprookjes, geen gelukzaligheid? Jullie zijn nog jong.” Daar had deze groep geen boodschap aan: Het Paradijs heeft als thema niet alleen zijn duistere kantjes, het is allereerst een vehikel om de conditio humana mee te onderzoeken.
Van 16 december 2015 tot en met 10 februari 2016 exposeren fotografen Aris Vink, Paul Vos en Rob Verbunt bij Buddy Netwerk met de tentoonstelling ‘Verloren Gevonden.’
Daarin tonen de drie alumni van Fotoacademie Rotterdam en Amsterdam in driepersoonlijke projecten hun beleving van verlies, rouw, opoffering en aanpassingsvermogen.
Buddy Netwerk, een organisatie die sinds eind jaren ’80 vrijwillige buddy’s koppelt aan chronisch zieken maar ook aan eenzame ouderen, mantelzorgers en dementerenden,
kent sinds haar ontstaan oneindig veel verhalen rond het verlies, het verdriet en de strijd die de thema’s meebrengen. Middels de foto-expositie verbeeldt Buddy Netwerk de
beleving van veel van haar cliënten en buddy’s en brengt zij in samenwerking met de fotografen de dialoog op gang over hoe wij omgaan met de kwetsbaarheid van ons bestaan.
Het werk van portretfotograaf Aris Vink toont de verwerking van een vergeefse reanimatie poging op het Zeeuwse strand en de jarenlange invloed die dat op hem heeft gehad.
Aris studeerde af met dit werk. Paul Vos, Cum Laude afgestudeerd met zijn autonome landschapsfotografie verbeeldt in Verloren Gevonden zijn beleving van een veranderende
werkelijkheid, sinds hij hoorde dat hij MS heeft. Rob Verbunt volgde zijn dementerende vader de laatste drie jaar van zijn leven en toont in zijn fotoserie de teloorgang van het individu, het gezinssysteem en zijn mantelzorgende moeder.
v.l.n.r. Aris Vink, Paul Vos, Rob Verbunt
Tijdens de opening sprak Buddy Netwerk directeur Lisette van den Heuvel haar waardering uit voor de openhartigheid waarmee de fotografen met hun beelden de bezoekers aanspreken.
Sinds de opening zijn de tentoonstellingsruimten een plek geworden waar het fotowerk diverse eigen verhalen oproept bij de kijkers. ‘Een prachtige manier om met elkaar op een dieper niveau te spreken aan de hand van dit fotowerk’ aldus een van debezoekers. Verloren Gevonden loopt tot 10 februari 2016 en is op werkdagen gratis te bezoeken tussen 16.00 en 17.00 uur.
Voor meer informatie over de locatie kun je bellen naar 070 – 364 95 00 of mailen naar info@buddynetwerk.
Voor vragen over de tentoonstelling kun je op afspraak de fotografen ontmoeten bij Buddy Netwerk.
Het kan niet schelen waar wij eten,
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
De wijn van de vergetelheid
Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.
Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,
en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort.
Jean Pierre Rawie
De voorste rij, de fine fleur
Ik was gisteren bij de officiële vernissage van DIS, in het Atrium van ons mooie en koele IJspaleis.
Eergisteren dwaalde ik door deze ruimte toen men de kunstwerken aan het plaatsen waren en kwam ik in gesprek met Jan Harm Bakhuis, een (amateur)fotograaf die als taak op zich genomen had van alle werken een foto te maken en stond daar met zijn camera op statief. Iets wat normaal gesproken niet toegestaan is in deze ruimte.
Aan deze tentoonstelling doen 30 Haagse exposanten mee. Het is een ontmoeting van tien jonge talenten en tien ervaren kunstenaars. Ook 10 oudere amateurkunstenaars – niet gehinderd door het professionele juk – (de toevoeging tussen de streepjes heb ik uit de brochure gepikt) gingen ook voor DIS aan de slag.
Uitgangspunt was dus het gedicht van Jean Pierre Rawie, begin dit jaar, bij de start van het DIS project, tijdens een cultureel diner in Pulchri, waarbij alle 30 al dan niet professionele kunstenaars aanwezig waren, voorgedragen door Paul van Vliet.
Dit thema, en dus de tentoonstelling, gaat over het leven zelf en de daarop volgende onvermijdelijke dood. Over jong en oud en alles wat zich daartussenin afspeelt.
De inloop was vanaf 15.00 uur dus ik was er ook rond die tijd. Ik trof meteen Akbar (vaste bezoeker van Opuh Koffie) aan. Hij was druk in gesprek met Ringo Mollinger, een van de jonge talenten die zijn sporen ruimschoots had verdiend in het illegale graffiti- en street art. Een logisch vervolg in deze ontwikkeling was de toelating tot de Willem de Kooning academie te Rotterdam
Even later verscheen ook Casper de Weerd ten tonele, eveneens vaste koffieklant en een bekende van Ringo. Zowel Akbar als Casper verdwenen al snel. De hele Haagse kunstenaarsscene leek aanwezig. Grote hoeden, kleding en kleurige waaiers smeekten om aandacht. Wijntjes, sapjes en hapjes in overvloed. Alles en iedereen vooral heel beschaafd.
Aandachtige toehoorders tijdens het mooie verhaal van Renate Dorrestein
Een mevrouw begon de opening met de aankondiging dat het hele programma 1 uur zou duren. Voordrachten, muziek, interviews etc, alles zou in die tijd voorbijkomen en gaf het woord aan Renate Dorrestein. Zij las haar column voor over de kracht van vitale ouderen en of eventuele onsterfelijkheid wel wenselijk was. Daar heb ik met plezier naar staan luisteren, er was veel herkenning bij deze oudere. Daarna volgde muziek en uiteindelijk zou Hedy d’Ancona de tentoonstelling tot officieel geopend verklaren. Ik heb dit allemaal niet afgewacht en ben langzaam richting uitgang gewandeld.
Bij de uitgang, of bij de ingang zo u wilt, stond een podium waarop rond een grote houten tafel een tiental studenten flink feest aan het vieren waren. Althans zo leek het.
We zagen de performance van kunstenares Linde Gadellaa. Het gedicht had haar geïnspireerd om een oude studententraditie te laten herleven: de Cantus.
Een cantus is een zang- en drinkfestijn georganiseerd door en voor studenten. De hoofdbedoeling van een cantus blijft het verbroederen, het beter leren kennen van medestudenten aan de hand van samenzang en het delen van een glas. Goed kunnen zingen is meegenomen, maar absoluut niet noodzakelijk om aan de cantus mee te doen. (wiki). Om te voorkomen dat het een dronken boel zou worden stonden er op de tafel ook hoge stapels pannenkoeken en pizza’s. Om de vitamientjes niet te vergeten was er ook een bord met een uitgebreide gezonde salade.
Het servies bestaande uit onregelmatig gevormde wijnkannen en bekers was door Linde zelf bedacht en met de hand vervaardigd.
In Nederland, althans in ons land van boven de grote rivieren, komt dit verbroederingsritueel niet meer voor. Daarom zijn speciaal voor deze performance buitenlandse studenten ingevlogen. Helemaal uit Antwerpen.
Hoewel eenmalig opgevoerd vond ik dit toch de mooiste verbeelding van het gedicht.
Deze live performance, waar ik dan weer deze foto van heb gemaakt, en vooral heb bewerkt, is mijn interpretatie. Er is een mogelijkheid voor niet-deelnemers aan deze expositie om ook eigen werk over dit thema op te hangen. Daar is één muur speciaal voor vrij gehouden.
Toen ik op dinsdagmiddag, na de officiële opening, eventjes in het Atrium was trof ik Linde Gadellaa daar in hoogst eigen persoon aan terwijl zij daar onder de tafel met een kwast en verf (beits?) het meubilair aan het bijwerken was. Ik heb even met haar gesproken, zodoende kon ik bovenstaande informatie die nergens in een programma is terug te vinden voor jullie vastleggen. Ik liet haar mijn foto zien via de iPhone. Ze wilde hem graag hebben, ik heb hem inmiddels gemaild.
Ik denk dat ik deze foto laat afdrukken en op die ene speciale muur ga ophangen.
De tentoonstelling is nog tot 20 augustus te bekijken. Ik zou er zeker naar toe gaan. Kost niets en er hangt veel moois. En vergeet vooral het gedicht niet.
Er hangt werk van:
Pat Andrea, Jan Harm Bakhuys, Dóra Benyó, Rommert Boonstra, Gideon Bouwman, Willem Diepraam, Linde Gadellaa, Herman Gordijn, Marthe van de Grift, Maja van Hall, Frank Hamers, John Houkes, Jakob de Jonge, Marleen Kappe, Annelien van Kempen, Linda Kind, Arno Kramer, Pien Lemstra, Ans Markus, Han Mes, Ringo Mollinger, Rita de Niet, Kim Nuijen, Lonneke van der Palen, Coby Smits, Suzanne van Soest, Ronald Sohier, Susanne Stoop, Aat Verhoog en Elly Winkel
Haagspraak 