DIS
Het kan niet schelen waar wij eten,
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
De wijn van de vergetelheid
Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.
Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,
en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort.
Jean Pierre Rawie
Ik was gisteren bij de officiële vernissage van DIS, in het Atrium van ons mooie en koele IJspaleis.
Eergisteren dwaalde ik door deze ruimte toen men de kunstwerken aan het plaatsen waren en kwam ik in gesprek met Jan Harm Bakhuis, een (amateur)fotograaf die als taak op zich genomen had van alle werken een foto te maken en stond daar met zijn camera op statief. Iets wat normaal gesproken niet toegestaan is in deze ruimte.
Aan deze tentoonstelling doen 30 Haagse exposanten mee. Het is een ontmoeting van tien jonge talenten en tien ervaren kunstenaars. Ook 10 oudere amateurkunstenaars – niet gehinderd door het professionele juk – (de toevoeging tussen de streepjes heb ik uit de brochure gepikt) gingen ook voor DIS aan de slag.
Uitgangspunt was dus het gedicht van Jean Pierre Rawie, begin dit jaar, bij de start van het DIS project, tijdens een cultureel diner in Pulchri, waarbij alle 30 al dan niet professionele kunstenaars aanwezig waren, voorgedragen door Paul van Vliet.
Dit thema, en dus de tentoonstelling, gaat over het leven zelf en de daarop volgende onvermijdelijke dood. Over jong en oud en alles wat zich daartussenin afspeelt.
De inloop was vanaf 15.00 uur dus ik was er ook rond die tijd. Ik trof meteen Akbar (vaste bezoeker van Opuh Koffie) aan. Hij was druk in gesprek met Ringo Mollinger, een van de jonge talenten die zijn sporen ruimschoots had verdiend in het illegale graffiti- en street art. Een logisch vervolg in deze ontwikkeling was de toelating tot de Willem de Kooning academie te Rotterdam
Even later verscheen ook Casper de Weerd ten tonele, eveneens vaste koffieklant en een bekende van Ringo. Zowel Akbar als Casper verdwenen al snel. De hele Haagse kunstenaarsscene leek aanwezig. Grote hoeden, kleding en kleurige waaiers smeekten om aandacht. Wijntjes, sapjes en hapjes in overvloed. Alles en iedereen vooral heel beschaafd.
Een mevrouw begon de opening met de aankondiging dat het hele programma 1 uur zou duren. Voordrachten, muziek, interviews etc, alles zou in die tijd voorbijkomen en gaf het woord aan Renate Dorrestein. Zij las haar column voor over de kracht van vitale ouderen en of eventuele onsterfelijkheid wel wenselijk was. Daar heb ik met plezier naar staan luisteren, er was veel herkenning bij deze oudere. Daarna volgde muziek en uiteindelijk zou Hedy d’Ancona de tentoonstelling tot officieel geopend verklaren. Ik heb dit allemaal niet afgewacht en ben langzaam richting uitgang gewandeld.
Bij de uitgang, of bij de ingang zo u wilt, stond een podium waarop rond een grote houten tafel een tiental studenten flink feest aan het vieren waren. Althans zo leek het.
We zagen de performance van kunstenares Linde Gadellaa. Het gedicht had haar geïnspireerd om een oude studententraditie te laten herleven: de Cantus.
Een cantus is een zang- en drinkfestijn georganiseerd door en voor studenten. De hoofdbedoeling van een cantus blijft het verbroederen, het beter leren kennen van medestudenten aan de hand van samenzang en het delen van een glas. Goed kunnen zingen is meegenomen, maar absoluut niet noodzakelijk om aan de cantus mee te doen. (wiki). Om te voorkomen dat het een dronken boel zou worden stonden er op de tafel ook hoge stapels pannenkoeken en pizza’s. Om de vitamientjes niet te vergeten was er ook een bord met een uitgebreide gezonde salade.
Het servies bestaande uit onregelmatig gevormde wijnkannen en bekers was door Linde zelf bedacht en met de hand vervaardigd.
In Nederland, althans in ons land van boven de grote rivieren, komt dit verbroederingsritueel niet meer voor. Daarom zijn speciaal voor deze performance buitenlandse studenten ingevlogen. Helemaal uit Antwerpen.
Hoewel eenmalig opgevoerd vond ik dit toch de mooiste verbeelding van het gedicht.
Deze live performance, waar ik dan weer deze foto van heb gemaakt, en vooral heb bewerkt, is mijn interpretatie. Er is een mogelijkheid voor niet-deelnemers aan deze expositie om ook eigen werk over dit thema op te hangen. Daar is één muur speciaal voor vrij gehouden.
Toen ik op dinsdagmiddag, na de officiële opening, eventjes in het Atrium was trof ik Linde Gadellaa daar in hoogst eigen persoon aan terwijl zij daar onder de tafel met een kwast en verf (beits?) het meubilair aan het bijwerken was. Ik heb even met haar gesproken, zodoende kon ik bovenstaande informatie die nergens in een programma is terug te vinden voor jullie vastleggen. Ik liet haar mijn foto zien via de iPhone. Ze wilde hem graag hebben, ik heb hem inmiddels gemaild.
Ik denk dat ik deze foto laat afdrukken en op die ene speciale muur ga ophangen.
De tentoonstelling is nog tot 20 augustus te bekijken. Ik zou er zeker naar toe gaan. Kost niets en er hangt veel moois. En vergeet vooral het gedicht niet.
Er hangt werk van:
Pat Andrea, Jan Harm Bakhuys, Dóra Benyó, Rommert Boonstra, Gideon Bouwman, Willem Diepraam, Linde Gadellaa, Herman Gordijn, Marthe van de Grift, Maja van Hall, Frank Hamers, John Houkes, Jakob de Jonge, Marleen Kappe, Annelien van Kempen, Linda Kind, Arno Kramer, Pien Lemstra, Ans Markus, Han Mes, Ringo Mollinger, Rita de Niet, Kim Nuijen, Lonneke van der Palen, Coby Smits, Suzanne van Soest, Ronald Sohier, Susanne Stoop, Aat Verhoog en Elly Winkel
Haagspraak 
Een reactie op een eigen stuk?
Ja, deze keer wel. Ik heb vandaag een gesprek gehad met de kunstenaar die bovenstaande foto heeft mogelijk gemaakt. Heel veel unieke informatie heb ik verwerkt in de laatste grote alinea beginnend met “Bij de uitgang”.
We hebben het er al over gehad, dit is helemaal top!