Wat doe je als je perskaarten hebt voor zowel Night at the Park als Parkpop en je bent eigenlijk te ziek om te gaan….dan pas je het programma aan en ga je toch.
Al hoestend en proestend bestierden wij het Zuiderpark, klaar om ervoor te gaan.
De sfeer zat er al lekker in toen wij aankwamen, overal stralende mensen!
Als eerste zagen wij Racoon, die klonen zoals altijd wel bespeeld en alsof je naar een cd-tje luisterd op de bank. Aangenaam dus, maar niet bijster spannend.
Wat super om te zien was dat vele mensen uit het publiek zo van hen genoten!
Anastacia had aangegeven geen persfotograven te willen zien, dat viel natuurlijk wel een beetje rauw op ons dak. Dus gewapend om toch het beste ervan te maken gewoon tussen het ‘normale backstage publiek’ plaats genomen….wat bleek, ineens mocht er toch geschoten worden.
De beroemde liedjes werden met andere melodieën opgeleukt waardoor wat mij betreft het hele concert van haar een beetje tegenviel.
Een petite pissig en sowieso iet wat teleurgesteld wat haar muzikale bijdragen betreft waren we al snel klaar bij haar. Want, eerlijk is eerlijk, ze staat haar mannetje qua entertainment, maar het moment dat ze een liedje van de Foo Fighters verkracht haak ik af.
Toen kwam wat mij betreft het hoogte punt van de avond.
Holly Johnson, ook wel bekend van Frankie Goes to Hollywood.
Super geroutineerd en nog steeds loepzuiver zong deze artiest de ene golden oldie na de andere. Soms haperde zijn microfoon iets, maar geroutineerd en zonder boosheden ging hij prettig door. De ene na de andere grap tussen de liedjes door en gewoon heerlijk om naar te luisteren en kijken. Reeds sinds 1984 bekend door een met gouden platen bezaait oeuvre was deze zanger écht de moeite waard!
Holly Johnson, ook wel bekend van Frankie Goes to Hollywood.
Super geroutineerd en nog steeds loepzuiver zong deze artiest de ene golden oldie na de andere. Soms haperde zijn microfoon iets, maar geroutineerd en zonder boosheden ging hij prettig door. De ene na de andere grap tussen de liedjes door en gewoon heerlijk om naar te luisteren en kijken. Reeds sinds 1984 bekend door een met gouden platen bezaait oeuvre was deze zanger écht de moeite waard!
Wat een simpel spektakel, die daardoor uitblonk in zijn soort! Het hele publiek stond mee te brullen met de liedjes en te lachen om zijn gevatte grappen. De sfeer was erg goed en men genoot.
Wet Wet Wet was waarom ik ziek uit bed gekropen was.
Maar eerlijk gezegd, die vond ik behoorlijk tegenvallen. Misschien kwam dat ook omdat Holly Johnson zo super was hoor, maar eerlijk gezegd, ik had er meer van verwacht.
Nog steeds de mooie lach van alweer bijna 30 jaar geleden….maar de spetterende show waar ik op gehoopt had als oud ‘fan’ viel erg tegen.
Nog steeds de mooie lach van alweer bijna 30 jaar geleden….maar de spetterende show waar ik op gehoopt had als oud ‘fan’ viel erg tegen.
Toen we ook als bij donderslag op heldere hemel het persvak uit gebonjourd werden was het wat mij betreft tijd om te gaan.
Het spektakel ging nog even door nadat wij vertrokken en vanaf Backstage hoorden wij nog menig festivalgast meebrullen met Wet Wet Wet.
Het was een geslaagd feest!
Hopelijk volgend jaar weer!
Haagspraak 
The smoking picture…. WOW!
schitterende fotoserie Lies
Geweldig Lies!!!
En een pracht verslag 🙂
mooie repo
Dit is op DenHaagOrg herblogd.
mooi Lies en een mooi sfeer beeld
Prachtige foto, ondanks de griep heb je toch super foto’s gemaakt.
magische portretten Lies heel mooi chapeau