
Parkpop dit jaar ook door de griep wat langzamer van start dan verwacht, maar dat kon de pret niet drukken.
Duidelijk te zien was dat de avond ervoor nog tot in de late uurtjes was gefeest, maar dat was ook ergens wel weer een positieve toevoeging.
We begonnen met K’s Choice, de Belgische rockband die zijn oorsprong reeds in de jaren ’90 van de vorige eeuw kende.
Lekker rauw en gewoonweg aangenaam geluid galmde over het terrein en menig fan stond uit volle borst mee te brullen, het was een feest!
Ook Reverend Peyton’s Big Damn Band, was een lust voor het oor en oog. Hartstikke leuk om te zien, maar ook om te horen hoe deze country blues band op speciale instrumenten het dak eraf speelde.
Ieder jaar is er op Parkpop een band die gewoon heerlijk hun eigen ding doet en het hele publiek laat dansen, dit jaar was dat Eskorzo!
Marky Ramone’s Blitzkrieg, tja, wat kan ik daarover zeggen….ik vond het nix, maar het publiek genoot. En dat gold wat mij betreft ook voor Jett Rebel. Begrijp me niet verkeerd, het publiek vond het super en dat telt op een festival!
John Coffey was gewoon hartstikke leuke muziek van gasten die wel door de wol geverfd zijn qua feestjes bouwen. Het publiek ging los! Er was zelfgemaakte confetti en er werd zowaar gecrowd surfed.
Als afsluiter kwam Billy Ocean!
Wat een prachtige man en wat stond hij zijn mannetje voor het meezingende publiek. Het was geweldig te zien hoeveel fans er binnen no time voor het podium vergaard waren om deze swingende artiest te zien optreden. Het leek hem zo makkelijk af te gaan, dat het moeilijk was om het Parkpop terrein te verlaten.
Ik moet zeggen, het was voor het eerst sinds jaren dat ik weer het ouderwetse
Parkpop-gevoel Backstage gevoeld heb.
Mensen zaten weer echt met elkaar te kletsen, dronken een drankje, genoten van de zon.
Zoals een festival in ons zonnige Den Haag hoort te zijn!





Hoi Lies, Super foto’s en een lekker leesbaar stuk over Parkpop.
Dit is op DenHaagOrg herblogd.