Een tour langs de beelden op het Lange Voorhout, onderdeel van het onlangs koninklijk geopende Vormidable.

Le Grand Vivisecteur (2015) – Johan Creten.

De monumentale afmeting van de Le Grand Vivisecteur heeft tot gevolg dat de toeschouwer zich klein voelt. De uil is gedetailleerd uitgevoerd. Opvallend zijn de gelaatsuitdrukking, de holle ogen en de machtige klauwen. De sokkel van het beeld doet tegelijk dienst als zetel, waarop de bezoeker maag plaatsnemen.

Octo (2011) – Johan Creten.

Octo is een afbeelding van een rog, ook wel zeeduivel genoemd, met menselijke gelaatstrekken aan beide kanten van zijn dunne, platte kop. Ook de verticale positie van de levensgrote rog neigt ertoe dat wij er een beeltenis van een mens in terugzien. Door de confrontatie met dit vermenselijkte zeemonster daagt Creten de toeschouwer uit om zich te verdiepen in zijn eigen mensbeeld.

LUIZAERC (2012 – 2015) – Nick Ervinck.

LUIZAERC (een zelfverzonnen woord) lijkt op een bewaker van een onbekend terrein, men kan zich afvragen of hij het gebied afschermt of dat hij juist toegang biedt. De decoratieve sokkel is een herkenbare vorm uit het verleden en vormt een sterk contrast met de dynamische vormgeving van het bovenste deel van dit monumentale beeld. Het is ontworpen met een computerprogramma en gemaakt met een FDM 3D-printer. De kleur geel ver wijst naar een stadium in de alchemie waarin nieuw leven uit dode materie ontstaat.

Silver Cakespoons (2012) – Peter Rogiers.

De beelden van Rogiers hebben de dynamiek en bewegelijkheid van een dansend lichaam. Zijn werk balanceert tussen het abstracte en het figuratieve. Het beeld Silver Cakespoons is met groot vakmanschap maar ook met humor gemaakt. Deze fleurige, ‘dansende’ palmboom, met zijn bladeren als stelen van dessertlepels, wedijvert met statige lindebomen op het Lange Voorhout. Rogiers vergroot telkens weer de onrust van een dansend lichaam in zijn sculpturaal werk.

Sturm (2012) – Caroline Coolen.

Door de kleurverschillen lijkt Sturm uit verschillende delen te bestaan. Een mensfiguur zoekt naar evenwicht op een rotsachtige bodem terwijl hij zich los vecht uit een kolkende massa waarin zijn hoofd en armen verdwijnen. Of is hij in extase? Op een rots kruipt een dierlijke vorm die de hachelijke strijd gadeslaat. Coolen probeert in haar werk de moderne mens ondergeschikt aan de natuur weer te geven.
Zij doet dit volgens haar eigen regels over vormgeving waarbij zij nadrukkelijk het artistieke maakproces zichtbaar wil laten.

Sheperd (2013) – Caroline Coolen.

Een belangrijk thema in het werk van Coolen is het fragmenteren van mensen- en dierfiguren. Wij kennen immers ook veel klassieke beelden zonder hoofden. of armen. Ook Sheperd is afgeleid van die klassieke figuren. In plaats van de karakteristieke herdershond, waaraan de herder zijn identiteit ontleent, ligt een doormidden gesneden vos aan zijn voeten. Of de vos slachtoffer of dader is, blijft raadselachtig.

Earthcar (2002) – Peter de Cupere.

Earthcar is een nog functionerende auto bedekt met aarde. De nepplanten op het dak van de auto lijken echt te groeien. Binnenin de auto liggen boeken, gemaakt van aarde en bedrukt met de tekst: Smell the Earth. Aan de auto hangen gereedschappen voor tuinonderhoud. Door middel van een spray verspreidt de auto de geur waardoor de toeschouwer zich in een Toscaans landschap waant. De Cupere maakt rooksculpturen en reukinstallaties. Deze geurkunstwerken worden alfactorische kunst genoemd.
De combinatie van waarneming en geur, die ongewoon is in de kunst, versterkt de beleving.

SCRINIUM 01 (2015) – Renato Nicolodi.

Scrinium is Latijn voor een kist of koker om oude boeken of papierrollen in op te bergen. Nicolodi maakt modellen van gebouwen die niet bedoeld zijn om te worden gebouwd. Het zijn sobere, gesloten architectonische vormen gekleurd in tinten en schakeringen van beton. Ze zijn onder andere geïnspireerd op de megalomane naziarchitectuur uit WO II. Zijn werk trekt aan en stoot af omdat dit soort constructies door de geschiedenis beladen zijn. Toch zijn deze strakke constructies van een verrassende schoonheid.

Fallen Dictator – Philip Aguirre y Otegui.

Fallen Dictator is een omvergetrokken monument van een symbolische dictator: hij is letterlijk van zijn voetstuk gevallen. Het verwijst naar het gevelde monument van Saddam Hoessein maar gaat ook over alle dictators die ten val zijn gebracht door volksopstanden. Aguirre wil met dit beeld symbolen van macht en de manipulatie van macht vormgeven. Fallen Dictator bekritiseert macht en gebruikt het monument als vertoning daarvan.

Prototype VIPAG (2001 – 2002) – Leo Copers.

In de VIPAG (Vrijwillige Individuele Publieke Automatische Gevangenis) kan op vrijwillige basis een openbare gevangenschap worden ondergaan. Het doel van de publieke opsluiting zal voor de gebruiker de verlossing van zijn schuldgevoel zijn. De VIPAG werd bedacht ter aanvulling van de traditionele of vaste gevangenissen. Copers cel is een vertaling van de middeleeuwse schandpaal naar de hedendaagse maatschappij: het immorele van vrijheidsberoving wordt als vrije keuze aangeboden, hierbij refererend aan de normen en moraliteit in onze samenleving.

Landscape (2013) – Fred Eerdekkens.

Landscape is een oranje gekleurde spiraal die het woord landscape vormt. Het werk is oorspronkelijk gemaakt op buiten op het land getoond te worden. Ook in andere ruimtes is, via de taal, de relatie met een landelijke omgeving duidelijk. Eerdekkens houdt zich bezig met de vraag hoe taal zich tot de wereld van de verbeelding verhoudt. Zijn letter- en lichtsculpturen zijn een spel met logica en verbeelding.

White Migrant (Harry) (2012) – Tinka Pittoors.

White Migrant (Harry) is oorspronkelijk gemaakt om bovenop de duiventoren van kasteel Heeswijk (Dinther, Brabant) te staan. Pittoors associeerde de opdracht met communicatie en het brengen van een boodschap. Pittoors begon als schilder/tekenaar maar werd beeldhouwer. White Migrant (Harry) is een goed voorbeeld van hoe zij ook haar sculpturen wil tekenen. De rechte lijnen van de houten stokken en de ronde lijnen van de neonbuizen vormen een interessant contrast, vooral ’s nachts wanneer het beeld als een baken de omgeving verlicht.

Frozen Wave (2012) – Luk van Soom.

Frozen Wave is een gestileerde getijgolf afgebeeld op zijn hoogste, meest indrukwekkende en mooiste moment: voordat hij neerstort, te vergelijken met de fotograaf die afdrukt op één honderdste van een seconde. Van Soom’s thema’s zijn zwaartekracht, gewichtloosheid en vluchtigheid, hier samengebracht in een bronzen kolos. De specifieke krulvorm, die Van Soom de oneindigheidsvorm noemt, komt vaak in zijn beelden terug. Zijn monumentale beeld Een kosmisch verlangen is te zien in de voortuin van Raadhuis de Paauw in Wassenaar.

Raised Elevation (2013) – Leon Vranken.

Raised Elevation is een herinterpretatie van een klassieke sokkel. Het uit elkaar halen en opnieuw stapelen van de onderdelen, met toevoeging van houten latten, wijst op de tijdelijkheid van kunstobjecten en is tegelijkertijd niet zonder humor. Door de deconstructie neemt de sokkel, die bedoeld is om een beeld te dragen, zelf een sculpturale vorm aan. Dit werk is aangekocht door het Middelheimmuseum in Antwerpen.

Jesse (2208) – Sofie Muller.

Jesse draait met verwondering om en ziet een spoor van rode begonia’s achter zich. Dit kun je interpreteren als dreigend of juist als iets speels. Muller wil dat de kijker zelf interpreteert en fantaseert. De ogen zijn afwezig omdat, zoals Muller zegt, ‘ogen eisen te sterk de aandacht op‘. Muller brengt tegenstrijdige ideeën of gevoelens samen zoals die ook in ieder mens tegelijkertijd voorkomen.

Entrance Kit for Sculpture Garden III (2010) – Wesley Meuris.

Entrance Kit for Sculpture Garden III bestaat uit twee zuilen aan beide kanten van de ingang naar een beeldentuin. Ze hebben de klassieke vorm van een zuil, namelijk een ondersteunende basis met daarop een zuil afgedekt met een kapiteel. De zuilen zijn niet verankerd in de grond en worden ondersteund door houten skeletten. Ze zijn verplaatsbaar. Een hek of omheining ontbreekt en je kunt er omheen lopen. Meuris wil aangeven dat de verbinding van het verleden met het heden verloren is gegaan.

Fin (2015) – Johan Tahon.

Deze bronzen engel vormt een eenheid met de in museum Beelden aan Zee tentoongestelde gipsen engel. De engelen staan in een denkbeeldige spirituele verbinding met elkaar door middel van satellietschermen.
Door hun lange, opgerichte houding wordt de nadruk gelegd op de hemelse sferen waarin zij zich bevinden. Hun taak is bescherming van de twee tentoonstellingen, als echte beschermengelen.

De expositie is te bezichtigen van 20 mei – 25 oktober 2015.

Bron tekst: Bordjes naast de kunstwerken op het Lange Voorhout.
Foto’s: Ed Gool
Gerelateerd:
– Kunst kijken; Kunst begrijpen, door Casper de Weerd.
– De Prachtige Foute Hoed van Maxima, door Happy Hotelier.
– Beeldige Beeldhouwwerken op het Lange Voorhout, door Happy Hotelier.