Op de vrijdag na Hemelvaartsdag ben ik met twee vrienden die ik ken via flickr, collega-fotografen dus, naar de fototentoonstelling van Anton Corbijn geweest. Een bijzondere en inspirerende ervaring. Tijd voor een nogal persoonlijke impressie.
Er is een enorm PR-bombardement op ons uitgestort om toch vooral te gaan kijken. Natuurlijk heb ik wel eens van Anton Corbijn gehoord, hij was een keer een Zomeravondgast op televisie, hij heeft Den Haag een foeilelijk beeldmerk geleverd voor een gigantisch bedrag. Hij is vooral bekend geworden door zijn foto’s van muzikanten en popgroepen, meestal van het genre waar ik weinig mee had of heb. Kortom: ik ben niet echt een groot fan van deze beroemde Hagenaar. Want dat laatste is hij natuurlijk wel.
Ik denk dat ik 30 jaar geleden gestopt ben naar populaire muziek te luisteren dus wat ik daar zag hangen waren foto’s van voornamelijk vreemden voor mij. Ook naar TV zenders als TMF of andere muziekclipzenders heb ik nooit gekeken. Als een naam van een groep mij wel bekend in de oren klonk had ik er geen beelden of gezicht bij. Alleen The Stones (ik was van de Beatles), Sting en David Bowie herkende ik. Gelukkig stonden overal namen bij. Het is natuurllijk heel bijzonder dat een Hollandse fotograaf al heel jong bevriend is geraakt met al deze beroemdheden die hij dan ook zijn hele verdere leven heeft mogen volgen. Ik denk dat een wederzijds vertrouwen hem zover heeft gebracht. Wat je ziet zijn dus uitsluitend portretten van mensen die hij goed kent. Het zijn ook grotendeels opnamen van geposeerde en geënsceneeerde situaties. Eigenlijk is daardoor zijn oeuvre heel eenzijdig. Zijn foto’s zijn “gruizig”, grove korrel, tikje onscherp hier en daar, maar dat is zeker geen bezwaar want waar staat dat een foto altijd 100% scherp moet zijn? Bijna de hele tentoonstelling bestaat uit zwart/wit foto’s.
Goed, ik zag dus vooral veel geposeerde en geënsceneerde portretten van vreemde mensen. Wat mij raakte was zijn goed gevoel voor compositie. Zijn foto’s hebben allemaal een duidelijk grafische uitstraling. Grafisch betekent voor mij mooi en duidelijk lijnenwerk, harde tonen en contrasten, het tegenovergestelde van glamourfotografie.Hier en daar ook hele mooie voorbeelden van beeldrijm. De geportretteerden hadden vaak iets gemeenschappelijks met hun omgeving, alles was meestal heel goed in balans. Ik kon genieten van een uitgekiende vlakverdeling. Je vraagt je af wat toeval is en wat vooraf bedacht?
Het was erg druk. Zowel in het fotomuseum als in het Gemeentemuseum. Waar zijn al die mensen voor gekomen? Zijn dat de foto’s van hun pop-idolen of is dat voor het vakmanschap van Corbijn. Ook het publiek kende een tweedeling. Ik zag een mix van traditionele museumbezoeker in de daarbij behorende, vaak extravagante, outfit maar ook vrouwen in legging, toch wel ongebruikelijke kledij in een museale omgeving. Als ik een museum bezoek is dat lang niet altijd uit bewondering voor het tentoongestelde maar ook voor de verwondering. Ik laat mij graag verrassen door onbegrijpelijke dingen die als kunst worden gepresenteerd. Doe dan toch mijn best om daarin mee te gaan, hetgeen niet altijd lukt. Daarom begrijp ik ook de uitdrukkelijke wens van Corbijn niet dat hij per sé ook in het Gemeentemuseum wilde “hangen” omdat hij zijn foto’s als kunst beschouwt. Zijn foto’s beter of mooier als er een labeltje *kunst* aan gehangen wordt?
Haagspraak 
Mooi zo n persoonlijke impressie