Vanmorgen toen ik vanuit mijn flat in Leidschendam uitkeek over de skyline van den haag, besloot ik met het uitzicht over een wit landschap vandaag maar thuis te blijven. Niet wetende, dat dit witte landschap voor Edwin de aanleiding zou zijn mij rond de middag te bellen. We hadden het er al verschillende malen over gehad om samen weer eens wat te doen met onze camera’s. In het verleden zijn wij samen dikwijls onderweg geweest om voor Occupy Den Haag interviews af te nemen.

In de kou dus, op de tram richting centrum, alwaar ik daar aangekomen Edwin trof in de bibliotheek, waar we in onze Occupy-tijd geregeld afspraken. Het is er altijd warm en het kost verder niks, voor ons ook wel belangrijk. “Wat zullen we dan gaan doen?” vroeg ik edwin, waarop hij zei niks specifieks in gedachten te hebben, als er maar sneeuw aan te pas zou komen.

Op het plein lag genoeg sneeuw, het overgrote deel was nog onbetreden. Bij het standbeeld van “de vader des vaderland”  hebben wij samen gemijmerd over de tijd, dat wij geregeld om allerlei zaken demonstreerden. Het maakte niet uit, als we maar ergens tegenaan konden schoppen, want er ging veel fout in de samenleving, daar waren we het hartgrondelijk over eens. Vanaf het Plein zijn we toen verder gelopen naar het malieveld en hebben een tijdje staan praten op de plek waar ongeveer een jaar geleden het Occupy Den Haag kamp stond. We hadden het erover hoe fel jozias van aartsen gekant was tegen occupy. Steeds maar weer ging hij naar de rechter met de bedoeling het kamp te ontruimen. Steeds haalde hij bakzeil en hadden wij weer veel voldoening. Die tijd stond voor ons bol van de conflicten. Ook onderling verschilden wij vaak van mening, hetgeen gepaard ging met heftige discussies.

Het was een bewogen periode, waar ik heel wat tijd in heb gestoken en waar ik toch ook met enige voldoening op terug kijk.

Na een tijdje zijn we weer terug gelopen naar de stad en hebben we nog wat nagepraat onder het genot van een 65-plus-koffie bij MCDonalds.