***

Als de wekkerradio gaat draait de staatssecretaris zich nog eenmaal om. Hij trekt het kussen over zijn hoofd en kreunt moeizaam. Het tikken van een paar hakken dat zijn kant oploopt, maakt dat hij langzaam bijkomt. Een flauwe glimlach speelt over zijn lippen: Wentelteefje komt zijn ontbijt op bed brengen. Wat is ze toch lief.

Hij hoort het geluid van een vinger die langzaam een knop indrukt. De muziek stopt.

Wentelteefje: “Ik heb de wekker voor je uitgezet, Fred.”
Fred: “Wat was dat voor een takkeherrie?”
Wentelteefje: “Het koningslied, geloof ik, Fred. Ik heb je ontbijt mee naar bed genomen. Dat heb je wel verdiend na gisteren.”
Fred: “Het zijn slappelingen, ik had mezelf uitge.. afgezet, bedoel ik.”
Wentelteefje: “Dat weet ik schat, maar ze hebben je een tweede kans gegeven. Dat is lief van ze.”
De staatssecretaris gromt wat en zoekt op de tast naar zijn bril die op het nachtkastje ligt. Wentelteefje haalt het kussen van zijn hoofd, “Zo gaat het makkelijker.” Ze gaat schrijlings boven op hem zitten.
Fred: “Nu even niet schat, ik heb hoofdpijn.”
Wentelteefje: “Je hebt gelijk, Fred, we moeten zometeen ook naar het werk. Het wordt een mooie vrijdag. Terwijl jij gisteren in debat was, heb ik op de zaak de bezemkast laten schoonmaken. We passen er weer in.”

Wentelteefje loopt de kamer uit. De staatssecretaris volgt haar draaiende billen met zijn ogen. Hij wordt er duizelig van. Zijn handen grijpen naar het kussen. Een minuut later keert Wentelteefje terug met croissants en jus d’orange.
“Fred, ik vroeg me iets af, “ Wentelteefje trekt het kussen weer van zijn hoofd, “Je had het gisteren in debat over ‘De persoon van de mens’. Wat bedoel je daarmee?”
Fred: “Weet ik veel. Je moet toch iets als er ineens over mensen gesproken wordt inplaats van regels en procedures?”
Wentelteefje: “Je hebt gelijk schat, gelukkig werken wij niet met mensen. Ik moet er niet aan denken.”

Het gezicht van de staatssecretaris betrekt. Hij zet de bril, die nog scheef op zijn neus staat, recht en kijkt zijn vriendin in de ogen: “Ik had zo’n rare droom vannacht.”
Wentelteefje: “Droom jij, Fred?”
Fred: “Regelmatig. Meestal zijn het fijne dromen. Over jou, over de bezemkast of over boeven achter tralies. Maar die van van de afgelopen nacht was naar.”
Wentelteefje: “Hoezo, Fred?”
Fred: “Ik droomde over de ingang van de Tweede Kamer. Er stond een man. Hij had een verzetskrant uit de Tweede Wereldoorlog in zijn handen. Er stond een datum op: 28 december 1944. En een afbeelding: een man en een vrouw op een ezeltje. Ze hadden een kind bij zich.”
Wentelteefje: “Waren het asielzoekers?”
Fred: “Nee, ik denk het niet. Ik probeerde ongezien langs de man naar binnen te glippen. Maar hij zag me en zei iets tegen mij.”
Wentelteefje kijkt hem vragend aan.
Fred: “Vanaf nu werk jij voor óns.”
Wentelteefje: “Onheilspellend.”
Fred: “Ik vraag me af wat het betekent. Ik krijg er nog rillingen van. Zijn handen grijpen weer naar het kussen.

Wentelteefje pakt het kussen af: “Dromen kan je niet uitzetten, Fred.”

Terwijl de staatssecretaris zich aankleedt, ruimt Wentelteefje de restanten van het ontbijt op. Ze gaan gezamenlijk naar buiten. Een sleutel draait in het slot. Ze staan op straat.

 ***

Edwin IJsman

Met dank aan Jacqueline Wouters voor de naam Wentelteefje. Iedere gelijkenis met bestaande personen berust op opzet.