Gepassioneerd fotograaf van alles wat los en vast zit. Ik probeer niet de werkelijkheid (wat dat dan ook is) te reproduceren maar mijn visie op de werkelijkheid. Brede culturele belangstelling en sinds kort ook Blogger voor Haagspraak.
Het Deltapalein op Kijkduin is momenteel een Pokémon Walhalla.
Zelden zulke bizarre taferelen gezien. Bijna iedereen zit of loopt continu op een schermpje te kijken. Er schijnt heel wat te gebeuren op dit plein, wat voor mensen die gewoon om zich heen kijken, onzichtbaar blijft.
Alsof een school wilde ganzen hier is neergestreken om te wachten tot de vogeltrek naar het zuiden begint…
Er was vanmiddag ook een speciaal mobiele-telefoon-oplaadpunt van de KPN aanwezig. Daar werd veel gebruik van gemaakt.
Normaal gesproken zie je op een doordeweekse dag op dit plein alleen maar een paar verdwaalde bejaarden of een roedel Nordic Walking dames op leeftijd…
Een poosje geleden zag ik een roestig silhouetfiguur staan bij het Juttersmuseum van Ome Jan in Kijkduin.
Ome Jan verzamelt van alles en nog wat dus dat kon er ook nog wel bij.
Toen ik hier vandaag eens goed naar keek zag ik dat in het metaal woorden waren gestanst. “Eb en vloed wachten op niemand” stond er geschreven. Een hele mooie zin die meteen tot mijn verbeelding sprak. Foto gemaakt en op flckr en op facebook gezet. Niet omdat de foto zo bijzonder was maar omdat de tekst breed gedeeld moest worden vond ik. Na een paar minuten plaatste Casper een comment op facebook met een verhaal over de oorsprong van dit bijzondere beeld.
Het is er één van de 300, waarvan op één daarvan de tekst staat die door zijn moeder was aangeleverd
De wereld is klein.
De link laat het hele programma van Oerol 2008 zien, er zijn ook filmpjes op.
De tekst van het onderdeel “Opdrift” staat hieronder. Opdrift – Oerol – 2008
Metalen silhouetten met ‘wijze-uitspraken’ over tijd trokken tijdens het Oerol Festival in tien dagen langzaam van oost naar west langs het Noordzeestrand, Terschelling 2008. De driehonderd silhouetten zijn door het publiek achter¬uit¬lopend verplaatst, want zo bewegen wij ons naar de toekomst. In totaal is zes kilometer, maal driehonderd silhouetten, is achtienhonderd kilometer achteruit lopen. Dit werd begeleid door bewegingstheater en livemuziek. Bewegingstheater, op de grens van de dagelijkse werkelijkheid, bevreemdend maar tegelijk ook informeel en schijnbaar toevallig waardoor de bezoekers ook zelf acteurs werden. Bij het project Opdrift gaat het over de ‘uitgestelde ontmoeting’ die tijd zichtbaar maakt. De spanningsboog die ontstaat als je een afspraak maakt in de tijd, want afspraken maken tijd beleefbaar.Bij Opdrift gaat het ook over het wonder van de tijd, zoals bijvoorbeeld het jezelf verliezen in de tijd door actieve deelname. Voor het verzamelen van de ‘wijze-uitspraken’ is o.a. via een kettingmail vooraf gevraagd in tien woorden een ‘wijze-uitspraak’ in te sturen, met een toelichting van maximaal honderd woorden. De ‘wijze-uitspraken’ zijn gebundeld in het boek Opdrift, waarvoor Wilbert Cornellisen, dichter en essayist, een inleiding heeft geschreven. Hij laat ons daarbij alle hoeken van de tijd zien. Van het proces en de reis langs het strand is een filmisch verslag gemaakt. De silhouetten hebben na Oerol nog op locaties in de Peel en in Salland hun opwachting gemaakt, daarna zijn ze afgeleverd aan de nieuwe eigenaren die het project daarmee mede mogelijk hebben gemaakt.
Het Juttersmuseum van Ome Jan is te vinden in de duinen achter het Atlantic Hotel in Kijkduin.
Een paar avonden terug werd ik bijna het ziekenhuis ingereden door een fietser van links, zonder licht. Het stormde, mijn bril was wazig van de regen, dus ik had slecht zicht. Ik zag de haastige jongeman net op tijd , remde bijna mijn kabels kapot en heb hem verrot gescholden. LUL.
Ik was op weg naar een gezellige avond, de aanslagen in Parijs nog vers in het geheugen. Tussen de spellen door ventileerde iedereen een mening, die varieerde van doodknuppelen tot doodknuffelen en alles wat je daartussenin verder nog kon bedenken zoals grenzen potdicht en iedereen een geweer enzo. Ik had er ook een mening over maar die doet nu niet ter zake.
Een paar dagen later kwam ik weer in het centrum van Den Haag omdat ik hoognodig weer eens wat foto’s moet schieten. Het veranderend aanzicht van Den haag heeft mijn warme belangstelling maar ook de oude hotspots en de kleine pareltjes mogen niet ontbreken in mijn inmiddels grote fotoverzameling. Het is een verslaving, ik weet het, maar geen waarmee ik een ander benadeel. Ik ben met pensioen en ik heb een hobby, dat kan niet iedereen zeggen.
Jan Vermolen staat weer op zijn vertrouwde plek
Jan Vermolen staat weer op het Spuiplein – waarschijnlijk voor het laatst – met de mooie rode dr Anton Philipszaal als decor. De etalages van de Bijenkorf zijn weer voorzien van veel glitter, luxe en bewegende objecten. Nog even gecontroleerd of hun zwevende Zwarte Piet inderdaad van Goud was geworden. Ja dus. Door de oude en nieuwe Passage liggen respectievelijk rode en blauwe lopers maar de Kerstboom in de rotonde is er (nog) niet. In de Bonneterie brandt weer licht, heel veel zelfs. Er is het afgelopen jaar veel veranderd in onze stad.
Via Binnenhof, Korte Vijverberg en Lange Voorhout langzaam weer naar de bushalte op de Kneuterdijk gewandeld. Weinig gasten bij De Posthoorn. Die hebben echt veel last van de bouw van die parkeergarage onder het Tournooiveld. Ik neem me elke keer voor daar wat vaker een kop koffie te halen maar het is er nog niet van gekomen. Ik beloof beterschap. De bomen zijn inmiddels kaal en zo zag ik heel duidelijk het smalste huisje van Den Haag voor me opdoemen, bijna doodgedrukt door het paleis van de Hoge Raad, Huis Huguetan, en het paleis van de Van Lanschot Bankiers. Het Huis Huguetan staat op de lijst van mogelijke noodopvang voor de leden van de eerste kamer als het binnenhof grondig wordt gerenoveerd. De leden van de Hoge Raad verhuizen straks immers naar de nieuwbouw aan het Korte Voorhout, tegenover het glazen ministerie van Financiën. De eerste kamerleden willen er nog niet aan maar je kunst je een slechtere noodopvang voorstellen.
Het smalste huis van Den Haag (183 cm breed) had ik nog niet in mijn verzameling Haagse Pareltjes. Het is inderdaad heel erg smal, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de hoogte. Hoe krijg ik het er goed op met mijn objectief van 24 mm. De straat is smal, veel ruimte om achteruit te lopen was er niet vanwege geparkeerde auto’s. Ik wilde natuurlijk zowel stoep als dakrand er op hebben maar dat bleek onmogelijk. Ik moest kiezen tussen wel stoeprand en geen lucht (maar dan kon je niet zien hoe hoog het was) of geen stoeprand maar wel lucht, uiteindelijk heb ik voor dat laatste gekozen. Voor alle duidelijkheid: om bij de voordeur te komen moet je eerst een trapje af. Downstairs, zogezegd. Dat was nog een hele puzzel en geklooi. Had wat proefopnames gemaakt om ze zo op mijn schermpje te kunnen bekijken. Ik heb de gedragsafwijking dat ik in principe alleen “liggende” foto’s maak en geen “staande”, anders had zich dat probleem niet voorgedaan natuurlijk. Kortom: ik was lekker bezig. Terwijl ik daarmee erg druk was voelde ik ogen op mij gericht. De buitendeur van de bankier was opengegaan en er stond een strenge meneer in overhemd op de stoep die mij observeerde. Althans dat vertelde mijn gevoel me. Ik vond dat naar. Voelde hij zich bedreigd? Dat kan, het is vaker voorgekomen dat fotografen er van verdacht werden bezig te zijn met het voorbereiden van aanslagen. Nou ja, echte terroristen doen dat natuurlijk minder opvallend. Uit reflex liep ik naar hem toe, ik wilde wel eens weten waarom hij me zo naar me had gekeken. Maar meneer stak een sigaretje op en ging naast een auto staan roken zonder iets te zeggen.
Ik had inmiddels de min of meer perfecte foto gemaakt en ben daarna maar naar de bushalte gewandeld. Het was mijn voornemen om me niet bang te laten maken na die vreselijke dingen die in Parijs zijn gebeurd. Den Haag, de stad van Vrede en Recht is tenslotte geen Parijs. De kans dat ik door een idiote fietser in het ziekenhuis zal belanden is vele malen groter dan door een terroristische aanslag.
Het kan niet schelen waar wij eten,
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
De wijn van de vergetelheid
Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.
Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,
en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort.
Jean Pierre Rawie
De voorste rij, de fine fleur
Ik was gisteren bij de officiële vernissage van DIS, in het Atrium van ons mooie en koele IJspaleis.
Eergisteren dwaalde ik door deze ruimte toen men de kunstwerken aan het plaatsen waren en kwam ik in gesprek met Jan Harm Bakhuis, een (amateur)fotograaf die als taak op zich genomen had van alle werken een foto te maken en stond daar met zijn camera op statief. Iets wat normaal gesproken niet toegestaan is in deze ruimte.
Aan deze tentoonstelling doen 30 Haagse exposanten mee. Het is een ontmoeting van tien jonge talenten en tien ervaren kunstenaars. Ook 10 oudere amateurkunstenaars – niet gehinderd door het professionele juk – (de toevoeging tussen de streepjes heb ik uit de brochure gepikt) gingen ook voor DIS aan de slag.
Uitgangspunt was dus het gedicht van Jean Pierre Rawie, begin dit jaar, bij de start van het DIS project, tijdens een cultureel diner in Pulchri, waarbij alle 30 al dan niet professionele kunstenaars aanwezig waren, voorgedragen door Paul van Vliet.
Dit thema, en dus de tentoonstelling, gaat over het leven zelf en de daarop volgende onvermijdelijke dood. Over jong en oud en alles wat zich daartussenin afspeelt.
De inloop was vanaf 15.00 uur dus ik was er ook rond die tijd. Ik trof meteen Akbar (vaste bezoeker van Opuh Koffie) aan. Hij was druk in gesprek met Ringo Mollinger, een van de jonge talenten die zijn sporen ruimschoots had verdiend in het illegale graffiti- en street art. Een logisch vervolg in deze ontwikkeling was de toelating tot de Willem de Kooning academie te Rotterdam
Even later verscheen ook Casper de Weerd ten tonele, eveneens vaste koffieklant en een bekende van Ringo. Zowel Akbar als Casper verdwenen al snel. De hele Haagse kunstenaarsscene leek aanwezig. Grote hoeden, kleding en kleurige waaiers smeekten om aandacht. Wijntjes, sapjes en hapjes in overvloed. Alles en iedereen vooral heel beschaafd.
Aandachtige toehoorders tijdens het mooie verhaal van Renate Dorrestein
Een mevrouw begon de opening met de aankondiging dat het hele programma 1 uur zou duren. Voordrachten, muziek, interviews etc, alles zou in die tijd voorbijkomen en gaf het woord aan Renate Dorrestein. Zij las haar column voor over de kracht van vitale ouderen en of eventuele onsterfelijkheid wel wenselijk was. Daar heb ik met plezier naar staan luisteren, er was veel herkenning bij deze oudere. Daarna volgde muziek en uiteindelijk zou Hedy d’Ancona de tentoonstelling tot officieel geopend verklaren. Ik heb dit allemaal niet afgewacht en ben langzaam richting uitgang gewandeld.
Bij de uitgang, of bij de ingang zo u wilt, stond een podium waarop rond een grote houten tafel een tiental studenten flink feest aan het vieren waren. Althans zo leek het.
We zagen de performance van kunstenares Linde Gadellaa. Het gedicht had haar geïnspireerd om een oude studententraditie te laten herleven: de Cantus.
Een cantus is een zang- en drinkfestijn georganiseerd door en voor studenten. De hoofdbedoeling van een cantus blijft het verbroederen, het beter leren kennen van medestudenten aan de hand van samenzang en het delen van een glas. Goed kunnen zingen is meegenomen, maar absoluut niet noodzakelijk om aan de cantus mee te doen. (wiki). Om te voorkomen dat het een dronken boel zou worden stonden er op de tafel ook hoge stapels pannenkoeken en pizza’s. Om de vitamientjes niet te vergeten was er ook een bord met een uitgebreide gezonde salade.
Het servies bestaande uit onregelmatig gevormde wijnkannen en bekers was door Linde zelf bedacht en met de hand vervaardigd.
In Nederland, althans in ons land van boven de grote rivieren, komt dit verbroederingsritueel niet meer voor. Daarom zijn speciaal voor deze performance buitenlandse studenten ingevlogen. Helemaal uit Antwerpen.
Hoewel eenmalig opgevoerd vond ik dit toch de mooiste verbeelding van het gedicht.
Deze live performance, waar ik dan weer deze foto van heb gemaakt, en vooral heb bewerkt, is mijn interpretatie. Er is een mogelijkheid voor niet-deelnemers aan deze expositie om ook eigen werk over dit thema op te hangen. Daar is één muur speciaal voor vrij gehouden.
Toen ik op dinsdagmiddag, na de officiële opening, eventjes in het Atrium was trof ik Linde Gadellaa daar in hoogst eigen persoon aan terwijl zij daar onder de tafel met een kwast en verf (beits?) het meubilair aan het bijwerken was. Ik heb even met haar gesproken, zodoende kon ik bovenstaande informatie die nergens in een programma is terug te vinden voor jullie vastleggen. Ik liet haar mijn foto zien via de iPhone. Ze wilde hem graag hebben, ik heb hem inmiddels gemaild.
Ik denk dat ik deze foto laat afdrukken en op die ene speciale muur ga ophangen.
De tentoonstelling is nog tot 20 augustus te bekijken. Ik zou er zeker naar toe gaan. Kost niets en er hangt veel moois. En vergeet vooral het gedicht niet.
Er hangt werk van:
Pat Andrea, Jan Harm Bakhuys, Dóra Benyó, Rommert Boonstra, Gideon Bouwman, Willem Diepraam, Linde Gadellaa, Herman Gordijn, Marthe van de Grift, Maja van Hall, Frank Hamers, John Houkes, Jakob de Jonge, Marleen Kappe, Annelien van Kempen, Linda Kind, Arno Kramer, Pien Lemstra, Ans Markus, Han Mes, Ringo Mollinger, Rita de Niet, Kim Nuijen, Lonneke van der Palen, Coby Smits, Suzanne van Soest, Ronald Sohier, Susanne Stoop, Aat Verhoog en Elly Winkel
Sinds ik een klantenkaart heb van het Kruidvat (handig bij aanbiedingen alleen voor vaste klanten) krijg ik ook wekelijks een email met aanbiedingen. Vorige week kwamen de goedkope NS dagkaarten weer voorbij. Meestal kom ik daar pas veel te laat achter en betaal ik het volle pond als ik ergens naar toe wil. Heb meteen via mijn computer 2 kaarten besteld (en betaald) voor de aanstaande zomerperiode.
Afgelopen zaterdag, 16 mei, kreeg ik een mail dat ik ze af kon halen bij het door mij aangekruiste filiaal in Loosduinen. Ik op de fiets naar het afhaalpunt in die winkel.
Men kon echter niets vinden. “Komt u dinsdag maar terug want eerder komt er toch geen post binnen.”
Vandaag, dinsdag, weer naar de winkel. Inmiddels had ik al weer een mailtje gehad van het Kruidvat dat ik mijn bestelling nog niet afgehaald had. Het werd weer zoeken, zoeken tussen grote dozen en enveloppen. Extra kassa open want de rij achter mij groeide gestaag.
Het zijn maar 2 treinkaartjes, die zullen ze toch niet in een grote doos verpakken? probeerde ik op mijn manier nog een helpende hand te bieden. Je weet het maar nooit zei de vriendelijke jongen achter de kassa. Maar goed, de treinkaartjes waren er nog steeds niet. “Ik roep even de manager er bij”.
Manager: “Ik ga even overleggen wat we kunnen doen”, zij liep weg en kwam na vijf minuten weer terug. “Geef meneer maar 2 kaartjes uit onze eigen voorraad” zei zij tegen de jongen die zo ijverig gezocht had tussen alle overige bestellingen.
Bleken ze daar gewoon een dikke envelop vol met treinkaartjes te hebben liggen. Ik kreeg er twee overhandigd maar het was daarna nog een heel gedoe met de kassa want die snapte ook niet dat ik 2 kaartjes mee kreeg zonder te betalen (had ik via ideal al gedaan).
Thuis gekomen lag er een mailtje in mijn mailbox met de mededeling dat mijn bestelling was afgehaald.
Ik weet niet of het Kruidvat binnenkort nog een efficiëncyslag in de planning heeft? Deze bestelprocedure is zeker voor vereenvoudiging vatbaar.
Een poosje geleden zag ik een roestig silhouetfiguur staan bij het Juttersmuseum van Ome Jan in Kijkduin.
Haagspraak 