Maison Albert

Sinds het incident op het Boekenbal had ik een jaar lang niet meer met Sacha mogen wandelen. U zal dus begrijpen dat dat toen Sacha mij vertelde dat wij een stukje om zouden lopen om langs ‘Maison Albert’ te gaan ik zo mijn bedenkingen had.

“Nee Tommy, Maison Albert is een hoedenzaak.”

Dat stelde mij gerust. Ik weet dat Sacha hecht aan zijn hoeden. Bij het faillissement van Borsalino in november vorig jaar had hij nog een uur met mij aan de telefoon gehangen. De gedachte dat er een bedrijf bestond dat een hoed kon maken uit een enkel konijn deed mij wel rillen. Stel je voor dat er hoeden gemaakt zouden worden uit andere viervoeters. Zoudt u een hoed dragen die gemaakt is uit hondenvilt?

“Nee Tommy, er worden geen hoeden gemaakt van honden, ook niet in Zuid-Korea. Er worden wel handtassen gemaakt van katten.”

Dat was een geruststelling. Een uurtje omlopen bij de ochtendwandeling voor het bekijken van hoeden leek mij heel natuurlijk voor Sacha. Zo liepen wij het centrum in, via de Grote Markt langs het wat groezelige hoekje bij het benzinestation de Torenstraat op. Tegenover de kerk moest daar Maison Albert te vinden zijn, dat was mij na een lezing van een half uur wel duidelijk. Gewoon een hoedenzaak waar Sacha een nieuwe zomerhoed ging uitzoeken, geen zaak waar schaarsgeklede dames mij whiskey zouden laten drinken uit de plantenbak.

“Sinds 1928, Tommy.”

“Sinds 1928.”

Ik houd niet zo van dat belerende toontje waarin Sacha over zijn hobbies praat. Ergens moest ik dan ook wel gniffelen toen ik zijn gezicht zag bij aankomst.

“Leeg…”

“Het pand staat leeg, sacha. Er is hier geen hoedenwinkel. “

“Dit kan niet, ik bel ze wel even. Nou, waar is dat kaartje.”

“Heb jij het visitekaartje van een hoedenwinkel op zak?”

“Uiteraard.”

Ik schudde mijn kop en keek de andere kant uit, waar een bewoonster van het centrum haar Yorkshire uitliet. Mijn staart reageerde er al op. Weer omhoog kijkend naar Sacha zag ik zijn betrokken gezicht.

“Ze nemen niet op. Het nummer is dood.”

Sacha’ s telefoon viel op de grond. Hij bleef voor zich uitstaren.

“Sinds 1928, Tommy. Sinds 1928…”

Makkelijk is het niet met mijn pootjes, maar gelukkig was de telefoon met de juiste zijde op straat gevallen. Het nummer stond nog in het toestel.

“Ja, goedendag, u spreekt met Tommy van Beek. Ben ik verbonden met de crisisdienst?”

“Daar spreekt u mee. Wat kan ik voor u doen?”

“Ik sta hier op straat met een oude bekende van u, de heer Kahn.”

Gevloek.

“Waar bevindt u zich? Blijf daar. Probeer de patiënt rustig te houden. We komen eraan.”

Rustig houden was het probleem niet. Mijn patiënt bleef roerloos staan.

“Sinds 1928. Tommy, besef je dat? Sinds 1928…”