Al weken worstel ik met de stukjes over Night at the Park en Parkpop van dit jaar 2017.
Night at the Park stond volgepland met grote namen. Level 42, UB 40, Paul Young!
Weken heb ik ernaar uit gekeken.
De dag zelf bracht meteen regen…dat was een beetje jammer.
Maar toen we op het Zuiderpark aankwamen was het daar gelukkig inmiddels opgedroogd.
Rijen mensen druppelde steeds meer richting de podia en er heerste een tevreden sfeer.
Garland Jeffreys maakte er een hele show van, die hij vermakerlijk ook backstage doorzette.
Ik was super benieuwd naar Level 42. Mijn eerste cd was er een van de man met de duim van 6miljoen.
Een paar dagen voor het concert had ik het nog uitgebreid met vrienden over hun gehad. Herrinneringen aan de muziek, de artisten en zelfs hele liedjes werden gezongen in aanloop naar Night at the Park.
Zo sprankelend en strak als vroeger vond ik ze helaas niet. De boxen knalden wel, maar pas toen ik later backstage stond was het de muziek beter te verstaan dan helemaal vooraan.
Ik hoorde weer even een van mijn favorieten van vroeger.
De sfeer werd langzaam aan iets minder gezellig, er werd veel heen en weer gelopen.
Paul Young was helaas niet zo entertaining als verwacht uit de jaren ’80. Later hoorde we dat veel mensen klaagden over het geluid en vooral ook het stemgeluid van Dhr. Young.
Op persoonlijk vlak had ik een behoorlijke afknapper. Mijn foto’s van de artisten zijn meestal minder goed dan die van het publiek. Door de regen en de bewolking lukte dit keer zowel de artiesten als het publiek minder. Maar ook de beveiliging nam de taak wel bijzonder op zich. Waar je voorheen nog, wel eens waar ook nog backstage, foto’s van het publiek mocht maken werden we als een soort van stoute kinderen verboden foto’s te maken.
Daar heb ik dan wel last van, want ik wil juist het publiek fotograferen…dus als je daar ineens staat zonder dat je ‘iets’ mag doen, dan klinkt de muziek ook minder leuk.
Ondertussen ging op het andere podium Rhapsody Queen helemaal los.
Een besnorde zanger die werkelijk Freddy Murcury eer aan deed zong met zo veel fanatisme…het was een feest!
Voor UB40 stond ik al vroeg in de rij, want deze afsluiter zou met een knal zijn!
Dat werd het ook, maar helaas niet positief.
De fotografen/pers werd door het publiek reeds uitgescholden voordat de muziek begon. Het persvak was dan ook bijzonder publiek-onvriendelijk gepositioneerd. We werden als lammeren naar het slachthuis gebracht. Eerst moesten we in het ene vak, toen naar het andere, om uiteindelijk in een zeer onfortuinlijke positie terecht te komen midden tussen het betalende publiek.
Ik begrijp dat Ducos graag grote artiesten laat spelen op events. Ik begrijp ook dat het publiek er niet blij van wordt als er fotografen met camera’s voor hun neus staan als zij voor een kaartje €32,50 betaald hebben.
Maar om ons uit te schelden en zelfs een collega tot twee maal te duwen, zodat ze valt>dat gaat mij écht te ver.
We hebben onze spullen gepakt en zijn gegaan.
Van UB40 heb ik dus niets gezien.
Erg jammer…ik hoop dat Night at the Park de volgende keer voor de pers beter zal zorgen.
Parkpop 2017
Met de kater van de dag ervoor nog fris op het netvlies toogden we ons richting het Zuiderpark.
Uren later dan gepland wel eens waar, maar de regen gooide ook dit keer roet in het eten. Daar aangekomen voelde het goed.
De haagse vrienden waren er klaar voor, heerlijk warm hart onder de riem en gaan!
Blaas of Glory deed ons gieren van de lach. Niet alleen door de strakke broeken en bijpassende inhoud die ze tentoonstelden, maar ook de muziek was strak.
Leuk, gezellig en het was gewoon goed! Ook het vlijtig door blijven spelen, zelfs al was de podium tijd voorbij, gewoon midden in het publiek, was een super leuke toevoeging!
Alison Moyet was wat koeler dan de herrinnering uit de jaren ’80. Ze zong strak, bijna emotieloos, maar zag er charismatisch uit.
Los Pacaminos ft Paul Young was gezellig. Dhr. Young had het duidelijk meer naar zijn zin tijdens dit concert dan de dag ervoor en swingde erop los.
Broederliefde liet niemand onberoerd. Kinderen springen, ouders zongen, het publiek deed gewillig mee met de bruisende muziek die al enige tijd de hitlijsten bestormd.
Maar ik, ik kwam voor The Baseballs. Ik vond het een feest! Leuke muziek, mooie jongens, publiek helemaal rockabilly-proof…te gek!
Een geweldige afsluiter van dit festival weekend!
Waar de dag daarvoor ik tamelijk verslagen huiswaards ging, was ik nu opgewekt en blij.
Hopelijk mag ik volgend jaar weer komen fotograferen…ik kijk er nu alweer naar uit!
Haagspraak 
Wat jammer van die eerste dag! Gelukkig maakte dag 2 veel goed. En heb je toch een serie mooie foto’s, goed gedaan Lies. Maar wat leuk al die jaren ’80 artiesten, voor mij de beste jaren qua popmuziek.
Te gek verslag!!!!
Heerlijk, al is het later, of misschien wel juist omdat het later is, weer me te kunnen genieten van de dagen 🙂