De Haagse Stadspartij en de SP hebben wethouder Baldewsingh door middel van schriftelijke vragen om opheldering gevraagd over de re-integratietrajecten van Haagse bijstandsgerechtigden. De fracties krijgen namelijk signalen uit de stad dat deze re-integratietrajecten niet altijd even zinvol zijn en zelfs contraproductief kunnen werken. De SP en de Haagse Stadspartij zijn van mening dat verplichte re-integratieprogramma’s naar echte banen met toekomstperspectief moeten leiden. Bovendien moet er volgens de partijen maatwerk worden geleverd, zodat trajecten aansluiten bij de werkervaring
en het opleidingsniveau van bijstandsgerechtigden.
De fracties ontvingen signalen dat bijstandsgerechtigden vaak meerdere malen dezelfde werktrajecten te moeten doorlopen. Na het volgen van verschillende sollicitatietrainingen worden bijstandsgerechtigden dan bijvoorbeeld zes maanden ergens op een werkplek geplaatst om vervolgens opnieuw in de bijstand terecht te komen, waarna zij weer hetzelfde traject van trainingen moeten doorlopen en dan weer voor zes maanden hetzelfde werk kunnen doen om vervolgens weer in de bijstand te komen. De Haagse Stadspartij en de SP willen weten wat de logica achter dit soort trajecten is en welke kosten hieraan verbonden zijn. Fatima Faïd (Haagse Stadspartij) : “Als dit soort re-integratietrajecten geen uitzicht bieden op een echte baan is dit niets meer dan dure statistiek-politiek om het aantal mensen dat de bijstand uitstroomt op papier te vergroten”.
Ook over andere aspecten van de trajecten die bijstandsgerechtigden moeten doorlopen hebben Bart van Kent (SP) en Faïd kritische vragen gesteld. Mensen met een goede opleiding en/of veel werkervaring worden, als het ze binnen zes maanden in de bijstand niet lukt om een baan te vinden, verplicht om voltijds deel te nemen aan allerlei trajecten die totaal niet aansluiten bij hun werkervaring of opleidingsniveau. Zoals bijvoorbeeld werken in een kringloopwinkel. Dit terwijl mensen in de eerste periode van werkloosheid nog het meest aantrekkelijk voor werkgevers zijn en daardoor de meeste kans hebben een baan te vinden. Van Kent: “Bijstandsgerechtigden lopen zo het risico dat hun positie op de arbeidsmarkt enkel verslechtert omdat zij moeten deelnemen aan deze trajecten. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn van re-integratiebeleid.” Daarom vinden de Haagse Stadspartij en de SP dat er maatwerk geleverd moet worden. Uit Amsterdams onderzoek blijkt daarnaast dat de gevoelens van nutteloosheid en willekeur bij dergelijke trajecten psychisch zwaar op de bijstandsgerechtigden drukken. Dit werkt ook contraproductief op een succesvolle re-integratie in het arbeidsproces.
Haagspraak 