Stuyvesantplein Oorlogsgebied

Het begon al dagen voor de jaarwisseling. Rustig over straat lopen was er niet meer bij. Als je op enige afstand een groepje jongeren zag naderen, of soms ook iemand alleen, maakte je rechtsomkeert. Of wisselde van stoep, al haalde dat vaak niet veel uit. De rotjes, voetzoekers, gillende keukenmeiden of ander vuurwerk spatte toch wel ergens vlak bij je uiteen. Het geweld was vaak zodanig dat het op een oorlogszone leek. Met denkbeeldige schotenwisselingen tussen de strijdende partijen.

Medio tachtiger jaren. Stuyvesantplein Bezuidenhoutkwartier. En de Stuyvesantstraat vanaf het plein richting de kruising Laan van Nieuw Oost Indië/Schenkkade. Warzone avant la lettre. Winkeliers die hun etalageruiten dichttimmerden met spaanplaten. Mensen die hun auto’s uit voorzorg ergens anders parkeerden. De kerstbomenjacht voor het vreugdevuur bij de overgang van het ene in het andere jaar, in volle gang.

Om de haverklap gierden donkerblauwe politiejeeps met zwaailicht door de straten. De agenten erin, behalve de man achter het stuur, uitgerust met witte helmen, ronde zwarte schilden en lange wapenstokken. Vanuit het rijdende vehikel werd er gemept naar alles was op de stoep of de rijbaan bewoog. De twee man achterin de jeep zaten daarvoor zelfs achterstevoren. Af en toe sprongen ze er ook uit om omstanders eens flink onder handen te nemen.

Hoe donkerder het werd, des te grimmiger de sfeer. Agenten te paard deden hun intrede. Politie-motormuizen. Her en er werd fikkie gestookt. Nieuwjaarsnacht een kat- en muisspel tussen de jongeren uit  de buurt en de verzamelde hermandad. Uren durende veldslagen om de heerschappij over de straat, het plein, de buurt.

Spannend en angstaanjagend tegelijk. Adrenaline puur. Op straat verscheen je niet als je er niets te zoeken had. Van achter gesloten gordijnen, op het gehoor, werd het gedoe buiten gevolgd. Soms, letterlijk, met angst en beven als het snelle roffelende ritme van landsdenderende voetzolen te dichtbij kwam, of een zwaailicht de hele kamer in een vreemd flitsend blauw schijnsel zette.

Na enige uren werd het meestal rustig. Om de dag erna de schade buiten te gaan opnemen tijdens een korte wandeling. Struikelend over lege flessen, blikjes, restanten vuurwerk, uitgebrande skeletten van auto’s, smeulende hopen afval en ander materiaal dat ’s  nachts als een brandende barricade had gediend. Hoofdschudden en opnieuw beginnen.

Na jaren bedacht de gemeente een list. Om de jongeren op één plek te houden werd er in de Stuyvesantstraat op de kruising met de De Vriesstraat en de Hendrik Zwaardekroonstraat een podium gebouwd. Gezicht naar de Laan, rugzijde richting plein. De straat werd afgezet. Op het podium speelde een band. Sterke drank, vooral bier, werd gratis door de gemeente beschikbaar gesteld. Het werkte zo waar. De horden bleven hangen. Brood en spelen, zoals de Romeinen al wisten, hielden het volk koest. Rust keerde weer, ook rond de jaarwisseling.

Soms denk ik er met weemoed aan terug. De ruige tijden van vroeger. Alleen deze laatste zin zegt het eigenlijk al. Ruig is er niks meer. En vroeger verwijst naar een grijs verleden. De tijd dat we nog rebels waren. Ons niet conformeerden. Zoals heel Nederland vandaag de dag wel braaf doet. Ik wens u allen een revolutionair 2015. Proost op vroeger!

Auteur: Gastblogger

Deze account wordt gebruikt voor gastbloggers van Haagspraak. Geïnteresseerd om zelf een stuk voor Haagspraak te schrijven? Neem dan contact op met de redactie en misschien word je wel beroemd! Toon alle berichten van Gastblogger