Katarina Galisinova is een studente fotografie die de asielzoekers uit de Haagse Sacramentskerk tot haar belangrijkste onderwerp gemaakt heeft. Zij legt het dagelijkse leven vast van deze groep mensen met een onzekere toekomst. De volgende fotoreportage is een verslag van de demonstratie van de groep Irakezen, samen met de Somaliërs die in Amsterdam zitten, op het Plein in Den Haag op woensdag 22 mei. Zie hier de volledige reeks foto’s van de reportage.
Afgelopen zaterdagavond kwam Elcke Bonsen, vertrouwensarts van enkele asielzoekers die opgesloten zitten in detentiecentrum Rotterdam-The Hague Airport in nieuwsuur met de mededeling dat haar patiënt, de heer Bah, die in honger- en dorststaking is, mishandeld was door het IB Team van het centrum. De man, verzwakt door zijn uitputtende actie, werd door 10 man met stokken bewerkt.
Asielzoekers protesteren tegen hun behandeling door Justitie
Na haar optreden in Nieuwsuur werd Dr. Bonsen op zondag de toegang tot het centrum en haar patiënt ontzegd. Ondertussen haastte Justitie zich om het hele verhaal te ontkennen: de man was niet mishandeld.
Op maandag komt Justitie met het verhaal naar buiten dat Bah, die reeds vijf dagen in dorststaking was en nog nauwelijks kon lopen, ‘gewelddadig’ zou zijn en is overgeplaatst naar de zwaar beveiligde gevangenis in Vught. Met de arts kon hij alleen nog telefonisch contact houden. Bah gaf door de telefoon aan wederom geslagen te zijn.
Naar alle verwachting komen er woensdag kamervragen: D’66, PvdA en CDA hebben deze aangekondigd. En ook dan zal Justitie zijn gebruikelijke spelletje spelen als het om vreemdelingendetentie gaat: net zoals bij de dood van Dolmatov eerder dit jaar, is er niets aan de hand.
De 4 asielzoekers in hongerstaking uit deze opgenomen telefoongesprekken, waarin zij berichten van psychische en fysieke mishandeling en manipulatie met dosumenten ‘die even getekend moeten worden’ zijn allen leugenaars: http://deportatieverzet.nl/verhalen-uit-detentie/
De mannen die hun blauwe plekken tonen aan demonstranten buiten het detentiecentrum in Rotterdam zijn allen leugenaars:
Boven: Opgesloten asielzoekers tonen hun verwondingen. Onder: de groep demonstranten die dagelijks contact zoekt met de asielzoekers, die 16 uur per dag op hun cel zitten
Dit brengt mij tot de onvermijdelijke conclusie: aangezien ik mij solidair verklaard heb met deze mensen, ben ook ik een gewelddadige leugenaar. Komende woensdag is er een kamerdebat over de strafbaarstelling van illegaliteit. Tegelijkertijd vindt de demonstratie “Vluchteling, geen crimineel!” plaats op het Plein. Van het debat verwacht ik niet veel, tot nog toe is vooral de PvdA te laf geweest om misstanden aan de kaak te stellen, maar de demonstratie is een goede gelegenheid voor mensen om hun onvrede met de mensenrechtensituatie van vluchtelingen in dit land te uiten.
Ik ga daar heen als gewelddadige leugenaar, lopend met krukken, want ik heb afgelopen weekend mijn knie weer eens goed geblesseerd. Op het Plein is vast wel een bankje waarvanaf ik de aankomst in de kamer van het leugenachtige politieke hoofd van Justitie kan gadeslaan.
Alhoewel hij wat mij betreft de behandeling van deze asielzoekers verdient, zal ik rustig naar hem kijken en er een bakje koffie bij nemen: de geschiedenis zal met hem afrekenen.
Gisteren begon in Den Haag een solidariteitshongerstaking met vluchtelingen in vreemdelingendetentie. Sinds 5 mei is hier een groep vluchtelingen in hongerstaking gegaan. Sayam Uddin Nessar, die ook in dorststaking was, is hier de bekendste van. Na een lange dorststaking waarin zijn nieren het begaven en hij in levensgevaar kwam, bleek in een rechtszaak dat de detentie van Nessar onrechtmatig was.
De solidariteitsactie bestaat uit een groep van vier hongerstakers en eén dorststaakster, die twee dagen door zullen gaan. Verder verzamelde zich hieromheen een groep sympathisanten. Bij de ingang van de Tweede Kamer leidde dit gisteren een bont tafereel, dat wat kleur gaf aan een regenachtige dag. Hier een aantal foto’s:
Solidariteitshongerstakers met paraplu’s en onder de luifel bij de ingang van de tweede kamer. Foto: Roel WijnantsDorststaakster Dhjana en het hondje van een van de sympathisanten. Foto: Edwin IJsmanEén van de hongerstakers was zijn pas vergeten mee te nemen. Dat soort triviale zaken levert in Den Haag altijd veel gedoe op met de politie. Foto: Roel Wijnants
Elke maand wordt er gedemonstreerd bij het centrum voor vreemdelingendetentie naast Rotterdam-The Hague Airport. Naar aanleiding van de honger- en dorststaking die door grote groepen asielzoekers is ingezet, zijn deze demonstraties momenteel uitgebreid: dagelijks zijn hier nu mensen te vinden die vreemdelingen, die 16 uur per dag op hun cel opgesloten zitten, een hart onder de riem willen steken.
Hierbij probeert men vooral ook telefoonnummers uit te wisselen, zodat bezoek aan uitgeprocedeerde asielzoekers in detentie mogelijk wordt. De situatie in vreemdelingendetentie is namelijk vergelijkbaar met een regulier detentiecentrum voor criminelen: de gevangene moet zelf het initiatief voor contact nemen. Aangezien vreemdelingen, afgezien van een advocaat, in het algemeen niemand kennen die op bezoek kan komen, zitten ze hierdoor volkomen geïsoleerd.
Een kleine toevoeging op het interview is op zijn plaats: de methode om iemand elk uur wakker te maken is niet enkel een martelmethode, het is ook een manier om te voorkomen dat een persoon in een coma geraakt. Nessar, de persoon in kwestie, heeft overigens aangegeven niet behandeld te willen worden. Hij gaat ervan uit dat hij bij terugkeer in zijn land van oorsprong toch zal komen te overlijden.
Interview met Monique, vrijwilligster van het Vluchthuis in de Sacramentskerk aan de Sportlaan 127 te Den Haag. Zij beschrijft haar ervaringen met de Haagse politie en de arrestatie van een van de vluchtelingen die hier in de kerk onderdak hebben gekregen. Ook legt zij een en ander uit over vreemdelingendetentie en het begrip ‘vrijwillige terugkeer’, zoals dat door de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) wordt gebruikt.