Tijdens een wandeling door het Zeeheldenkwartier besloot ik om via de Toussaintkade richting Grote Markt te lopen. Ik keek zoals ik al zo vaak heb gedaan even in de poort waar graffitikunstenaar Napaku zijn naam heeft gezet en constateerde dat de naam er nog stond.
Ik liep verder over de kade en zag het bord van de stichting Tichelaar, ineens schoot het bekende filmpje van Maxim Hartman door mijn hoofd en ik besloot om er een foto van te maken voor facebook. Toen ik klaar was zag ik dat er iemand met een scootmobiel op de stoep stond die er langs wou. ik maakte excuus en legde uit waarom ik een foto maakte en de man moest ook lachen.
We raakten aan de praat en ineens zag ik onderaan z’n been iets glinsteren en vroeg wat het was. Hij vertelde dat hij een zware periode achter de rug had waarbij veel dingen niet goed eindigden, zoals huwelijk, omgangsregeling, drugsgebruik, baan kwijt enz.
Ten einde raad besloot hij een eind aan zijn leven te maken en koos daarvoor de beruchte spoorwegovergang bij Rijswijk uit. De poging om er een eind aan te maken mislukte maar hij verloor daarbij wel zijn beide benen. Hij tilde beide broekspijpen op om mij het resultaat te laten zien.
Hij klom uit de scoot en gaf mij een demonstratie hoe hij liep met twee kunstbenen. Hij was er heel handig in. Ik vertelde dat ik een neef had die in Afghanistan zijn been had verloren en dat die aan ‘wingsuit flying’ deed. Dat schepte meteen een band en hij vertelde zijn hele levensgeschiedenis. Hij liet op een gegeven moment zelfs zijn geamputeerde been zien, iets dat ik na al de verhalen die ik gehoord had heel gewoon vond.
Hij vond het fijn om even aan een wildvreemde, die nergens van schrok maar wel meeleefde, zijn levensverhaal te kunnen vertellen.
Ik stelde mij voor en hij vertelde dat hij Marco heette. Gek eigenlijk dat je binnen een half uur ineens alles van iemand weet die daarvoor nog een onbekende was, iemand die even langs mij wilde rijden met zijn scootmobiel. We namen met een handdruk afscheid. Marco ging bij Tichelaar naar binnen en ik liep verder richting Grote Markt.
Haagspraak 
Ha Roel en Marco, ik hou van die toevallige gesprekken die soms over niets, maar vaak over alles gaan. Mooi!
Hoe mooi het gaat over het Leven en niet over Gadgets !!! Ik moest even diep ademhalen 😦
soms is het makkelijker om je verhaal te doen bij een vreemde dan bij een bekende of familie
ik ken het fenomeen