Begin 1976 kwam het album A trick of the tail uit van de Engelse symfonische rockband Genesis. Ik zal hem gekocht hebben bij Elpee op de Grote Markt in Den Haag in een vrijstaand vierkanten gebouwtje, ongeveer tegenover de Zwarte Ruiter. Hij kostte toen 14,90. En als je zuinig op je platen was, dan kocht je er voor een kwartje gelijk een plastic hoes bij.
A trick of the tail heb ik grijsgedraaid op mijn draaitafel met daarbij een aparte versterker en prima speakerboxen. Soms ging ik languit liggen in mijn jongenskamer met mijn hoofd op een kussen. Ik zette dan de twee boxen aan weerszijden naast het kussen. Een intensere beleving van de muziek. Ik hield weer niet van koptelefoons. Muziek heeft ook ruimte nodig en enige ruis.
Mijn eerste lp’s kocht ik bij Record House in de Van Hoytemastraat, Benoordenhout. Rijke sortering, je kon er iedere week het gedrukte exemplaar van de Top-40 halen en je kon in cabines platen beluisteren. Er zaten asbakjes in en kon je tegelijk ontspannen roken.
Daarna vond ik het hipper om naar de stad te gaan, naar Elpee, of naar de Queens Passage, niet in de grote Passage, maar in de inmiddels verdwenen kleine passage in de Papestraat. De Queens Passage was een klein pijpenlaatje en ook een ontmoetingsplaats om op de hoogte te blijven van de laatste lp-muziek. En om bij te blijven las ik daarnaast af en toe muziekkrant Oor.
En veel avonden lp’s draaien met mijn boezemvrienden Joan en Tijs. Afwisselend op elkaars jongenskamer. Van Tijs kon iedereen een plaat lenen, maar van Joan niemand. En veel praten over de muziek, vooral de symfonische rock van Genesis, Yes, Jethro Tull en Pink Floyd.
Ook kwam ik wel in de V&D voor platen. Daar kon je in de discobar lp’s afluisteren met twee losse hoorns aan je oren. Daar heb ik Roxy Music ontdekt en de Alan Parsons Project met Tales of mystery and imagination (Edgar Allan Poe). Verder kwam ik ook wel in Caminada op de Plaats en later bij Plato in de Schoolstraat. Ook mocht ik nog wel grasduinen naar koopjes en interessante verzamelaars bij Spui Records bij de Markthof. Die bestaat nog steeds en is mogelijk nog een van de weinige platenzaken in Den Haag. Ik kende dan ook nog het Jazz Center in de Wagenstraat, die bestaat ook nog.
Als ik zelf thuis platen draaide dan was ik vaak slordig met het zwarte vinyl. Ik draaide vaak maar een nummer of hooguit een kant van een lp, dan weer wat anders. De zwarte schijven stopte ik niet gelijk terug in de hoes en al snel lag er een tiental platen op de vloer. Dan maar een krasje of een tikje, het ging ook om de groove en de drive van het platendraaien. Platen waren voor mij gebruiksgoederen.
Je had ook parallelle import, de witte elpee’s. Die werden onder de prijs verkocht, en vaak met een welbewust aangebrachte beschadiging van de hoes; een gat met een perforator, of een hoekje uit de hoes. Vaak waren het slechte persingen. Ik was ook gek op het art-work van hoezen, bijvoorbeeld de meta-realistische tekeningen van Roger Dean voor de albums van Yes en het collectief Hipgnosis dat voor veel groepen werkte.
Nooit singletjes gekocht, ik had er wel een paar gekregen als kind. Toen ik later een aantal hit-nummers goed vond van een band of artiest, dan kocht ik de lp. Naast lp-werk hield ik ook van de hits van Top Pop, en ook van zwarte muziek.
En naast de popmuziek heb ik vanaf begin jaren tachtig nog aardig wat jazzplaten gekocht, maar dat hield allemaal op met de komst van de cd. Maar ook naast de cd beleefde ik in de jaren tachtig nog in de late uurtjes veel genoegen aan de (cult)singletjes die mijn goede vriend Lester draaide. En ik denk ook terug aan de fijne feestjes van Willy Jolly in het Haags Filmhuis, die bleef altijd van lp’s en singletjes draaien.
De uitvinding van de grammofoonplaat om geluid vast te leggen was natuurlijk fantastisch, maar de vinding om het te digitaliseren vind ik nog fenomenaler. Geen gedoe met platen omdraaien, afstoffen, geen naaldje meer vervangen, altijd een perfecte weergave. Ook beluister ik eigenlijk geen cd’s meer; alles vanuit de pc met mp3’s en via streams.
Ik bewaar wel goede herinneringen aan de platenzaken en het zoeken en snuffelen naar lp’s, maar nee, ik voel nu toch weinig sentiment meer bij vinyl. Toch is vinyl verzamelen en draaien weer helemaal terug bij een groeiende groep draagkrachtige muziekliefhebbers. Ik snap het wel, maar voor mij is die tijd voorbij.
En dan kijk ik nu op mijn pick-up en zie de laatste lp die ik tien jaar geleden op de draaitafel legde, hij ligt er nog steeds, onder het stof. The Nightfly van Donald Fagen.
Pagina met overzicht winkels waar je in Den Haag grammofoonplaten kon en kan kopen – Andre Tapir
Auteur: MobyDirk 2015.
Foto’s: Ed Gool.
Haagspraak 
Ooit Met Marco Raaphorst op pad geweest bij Plato http://marcoraaphorst.nl/…/interview-voor-hofstijl-met…/
De link is wellicht te lang en niet aan te klikken. Zelf opgezocht en verkleind.
http://tinyurl.com/oty22ws
Aardig interview en foto. Onderaan nog een link naar een stukje over de definitieve sluiting van Plato op Hofstijl.
Het is veelzeggend dat niemand enige emotie lijkt te voelen bij CD’s, maar vinyl weer teruggekomen is…
Vinyl is weer terug!
ja vinyl die grote zwarte schijf in he handen de vaak prachtige hoezen ik was een verwoed verzamelaar van popmuziek begonnen in de jaren 70 maar kocht toen ook heel veel uit de jaren 60 heerlijk met de komst van de CD werd dat niet minder maar meer ook had ik honderden cassette bandjes met muziek die ik weer van andere leende
ja en nu 1,3 terra bitte aan MP3 het verzamelen zit me in het bloed op muziek gebied en ja ik heb ze nog alle LP’s cassette bandjes en CD’s
Ja, herkenbaar, maar ik heb niet alles opgeschreven. Ook later veel (Haagse) sixtiesmuziek gekocht op lp en niet te vergeten soul. En ook veel compilaties gemaakt op cassettes. De cd vond ik een revelatie. Maar goed, anno nu draai ik ondanks alles geen lp’s meer, geen muziekcassettes en dus zelf ook nauwelijks meer een cd. Komt ook doordat mijn pc al jaren is aangesloten op mijn installatie. En als je vinyl goed wilt verzamelen, dan moet je een dikke portemonnee hebben.
Goed album “A Trick of the Tail” Zo is de “Trick-show” van de canadese band “The Musical Box” een erg goede show.
http://themusicalbox.net/
Niet van gehoord, maar mijn enorme interesse uit mijn tienertijd voor de symfonische rock en Genesis was opeens voorgoed over toen ik de jazz ontdekte. Maar mijn eerste echte popconcert was met Genesis met A trick of the tail in 1976 in het Congresgebouw. Het maakte toen een verpletterende indruk: De lasershow, de twee drummers en natuurlijk de indrukwekkende muziek met Phil Collins die een goede opvolger bleek van Peter Gabriel. Jammer alleen dat ze niet Suppers Ready speelden. Maar hoe dan ook was het overrompelend. Zo’n eerste popconcert vergeet je nooit meer.
Carminada, daar kwam ik vroeger ook. En bij Radio Krenning op het Savornin Lohmanplein waar ik wat albums van Defunkt gekocht heb. Die speelden nog eens op Parkpop. Ik was geen groot fan toedertijd van de LP omdat ik behoorlijk knifterig werd van het geknisper. Nu kan ik juist van bijgeluiden genieten. Ik voeg ze als muziek- en geluidenmaker vaak toe omdat digitaal anders zo’n blote billen geluid geeft. Alsof je de gordijnen te ver open hebt geschoven. Daarom kun je The Nightfly maar beter van een stoffige LP draaien. En er een wiskey met ijs bij drinken.
Dat analoge gevoel heb ik soms ook nog weleens, maar ik weet nog goed toen ik mijn eerste pakketje cd’s kocht en daar zat The Nightfly tussen. Toen vond ik die kraakheldere sound juist superieur aan de lp-versie. En inderdaad, nu is het een kwestie hoe je muziek produceert, en dan mag dat van mij wel warmer en gruiziger zijn, maar ik hoef het dan niet via vinyl te horen. Dat vinyl beter zou klinken dan digitaal vind ik een mythe.
Eens
Prachtig stuk Moby; maar dat die Tapir niet eens Boule d’or op de Rijswijkseweg in het overzicht heeft, ik zal het er eens met die gesjeesde paartplaatjesdraaier over hebben; leest hij Haagspraak? En groeten aan Morgan natuurlijk.
Vergeet Frans op de Laan van Meerdervoort niet, vlak bij de Waldeck Pyrmontkade. Die had soms spiksplinternieuwe partijen LP’s staan die je voor 5 gulden of minder kon kopen. Dat was begin jaren 90. Heb ik nog een LP van Trans-X gekocht en de maxi-single “You’ve got to move it on” van Rofo
Spui Records was heel bijzonder inderdaad. Heb ik nog de CD Nukleopatra van Dead or alive bij gekocht. Was niet te krijgen, niet in Nederland en niet in Engeland. Ook kocht ik een moeilijk verkrijgbare Live DVD van Matia bazar,.
En natuurlijk Radiohandel van der Horst op de Loosduinse weg. Twee keer per jaar had ie een uitverkoop waarbij vinylsingletjes geen 5 gulden per stuk, maar 2 of 1 gulden per stuk kosten. Hij had behoorlijk wat bijzonders in zijn archief staan zoals Emotional man van Casual affairs, een single van Seona dancing, Exa met Mirror uit 1983 en ook de single Silence van dezelfde groep, The Voices met Sacrificial rites, Unless van The Pale fountains, Shouldn’t do that van Kaja uit 1985.
Zocht je goedkope CD-singletjes die in de Engelse hitlijsten hadden gestaan, dan kon je het beste terecht bij Aaron’s Disk market op de Mient. Voorbeelden: Rescue me van Bell, book & candle, That look in your eyes van Ali Campbell, Independent lovesong van Scarlet, If you don’t come back van Carmel of Into the blue van Moby, Run baby run van Sheryl Crow.
Als ik herinneringen deel over platenzaken, dan zou ik graag willen dat ze geplaatst werden, ook al geef ik als e-mailadres op geenmailaub@hotmail.com. Zoiets noemen ze je horizon verbreden en niet alleen je eigen drollen willen vreten. Graag je denkraam vergroten.