De man die aan mijn rechterkant zit tikt op een zwaar model laptop, met dikke body. Ik stel me voor dat het ding zwaar rekenwerk aankan, voor 3D-rendering, CAD-applicaties en dergelijke. Gekleed in een donkerblauwe sweater, met modieuze pads in de ellebogen, die van hem geen foute hipster maken, maar een echte ‘working class hero’, kijkt hij ernstig en geconcentreerd naar zijn scherm. Een doorgewinterde ZZP’er.
Terwijl ik enkel wat rommel met mijn koffie en mijn croissaintje slaagt hij erin om in deze volle restauratie geconcentreerd te werken.
Hij leunt achterover, niet om even zijn ogen rust te gunnen. Nee, hij neemt de aantekeningen in zijn notitieblok door, langzaam de bladeren omslaand, terwijl hij met zijn vrije hand in zijn nek krabt.
Hij blijkt vervolgens met één hand sneller te kunnen typen dan ik met tien vingers (en zeker sneller dan een heel politiekorps bij elkaar). Ik schaam me bijna. Als ik zo’n focus had, dan had ik binnen zes maanden zeker een complete roman geschreven. In plaats daarvan zit ik hier in de HEMA en bestudeer ik ZZP’ers tijdens het ontbijt.
Ik kijk de andere kant maar uit, waar een vrouw met roze gelakte nagels wegzinkt in de roze smartphone in haar hand. We zijn niet allemaal perfect, denk ik, maar echt gerust stelt het mij niet.
Sacha Kahn
Haagspraak 
ik geniet altijd van je HEMAtales