Stel: je neemt een dame uit Denemarken mee Den Haag in. Zij is een kunstliefhebster. Ergens in de stad, bijvoorbeeld bij de ingang van het Mauritshuis dat nu naar Oud-Haagsch gebruik in de steigers staat, ziet ze een poster met het volgende opschrift:
“Caravaggio in Galerij Prins Willem V”
Dat is veelbelovend. De Deense kunstliefhebster is een groot fan van het expressieve schilderwerk van deze Italiaanse meester. “Hij brengt de gezichten van zijn mensen zo tot leven, kijk zo maar eens naar het verschil met de vlakke, uitdrukkingsloze koppen die zijn tijdgenoten schilderden,” weet ze al lopend naar de galerie te vertellen. Want natuurlijk gaan we er even een kijkje nemen.
Vijf euro voor de entree is een mooie prijs. Binnen is het wel even zoeken naar Caravaggio. Beter gezegd: er hangt van alles in de galerij, waar schilderijen in volgens de 18e-eeuwse gewoonte van Stadhouder Willem V lijst aan lijst zijn opgehangen, maar onze Italiaan heeft zich goed verstopt. Achter een kolom. Daar kan je wel tijdelijk een paneeltje pakken, met daarop een uitvoerige uitleg bij het schilderij ‘Een jongen gebeten door een hagedis’. Dat paneel leert je dan onder andere wat Caravaggio onderscheidt van zijn tijdgenoten en ook dat het werk in opdracht van een geestelijke is gemaakt. Dat laatste maakt dan meteen duidelijk waarom het jongetje er ‘sensueel’ uit moest zien. De kerk is in al die eeuwen niets veranderd.
Over de belichting zullen we het ook maar niet hebben: als je een paar keer heen en weer loopt langs het doek kan je immers de vele onhandige reflecties ontwijken. Dan heb je het werk alsnog in zijn geheel gezien. Je moet er wat voor over hebben.
Dat is de hele expositie: een enkel schilderij. De informatie bij het werk geeft aan wat het concept van de tentoonstelling is: het periodiek laten zien van een enkel doek dat slechts zelden in Nederland te zien is. Een topstuk van een oude meester, met een uitgebreide toelichting. Kwaliteit in een bescheiden oplage. Een nobel streven.
Helaas kom je hier niet achter voordat je de galerij in bent gelopen of je eerst de website hebt bekeken. Dat maakt dat je je toch misleid voelt door iets dat in beginsel een mooi initiatief is. Voor de hypothetische toerist die al wandelend door de stad op de posters in de stad afgaat, is het toch teleurstellend dat de titel ‘Caravaggio in…’ hier op een wel heel kleine tentoonstelling betrekking heeft.
Ik zeg hypothetisch, maar het betreft hier een teleurstelling die heel eenvoudig zo maar iedereen kan overkomen. Sterker nog: dit is al gebeurd met onze Deense toeriste. Ik denk dat zij niet de eerste was en ook niet de laatste zal zijn.
Informatie over de tentoonstelling op de website van het Mauritshuis: http://www.mauritshuis.nl/index.aspx?ChapterID=9122
Haagspraak 