Tag: Opa Water

Veteranendag 2013

Veteranendag 2013
Op 29 juni 2013 was het Veteranendag. Den Haag maakte zich op om duizenden deelnemers en bezoekers te ontvangen. Dit was het eerste jaar van Willem-Alexander, dat hij als Koning de parade afnam. Voorgaande jaren stond hij er als prins.

Het weer werkte mee om er een gezellige dag van te maken, helaas worden de veiligheidsmaatregelen steeds strenger. De generatie veteranen, die WO II hebben meegemaakt, zijn schaars aanwezig, maar de Indië, Korea Nieuw-Guinee en latere veteranen zijn er nog volop. Op deze dag zie je hen weer opbloeien en genieten van de belangstelling, die er nog steeds is voor de oudgedienden.

Veteranendag 2013 Den Haag

De nieuw gedecoreerden:
Veteranendag 2013 Den Haag

Den Haag veteranendag

Anouk in de finale, en verder?

Uit de stad waarvan Haagse Harry ooit zei ‘Den Haag gist’ en die door Rem Koolhaas werd omschreven als ‘The Dutch capital of conservatism and bureaucracy’ komen ook goede dingen. Eén van die goede dingen zien we vanavond in de finale van het Eurovisie Songfestival.

In mijn eerdere post, naar aanleiding van de introductie van het nummer ‘Birds’, gaf ik al aan sceptisch te zijn over Anouks kansen om het festival te winnen. Dat vind ik niet erg: ik heb toch een hekel aan dit jaarlijkse glitterevenement. Waar ik wel blij mee was, was Anouks nummer. Misschien is dit een reden om toch maar eens te kijken hoe laat zij precies aan bod zal komen in de uitzending vanavond, dan kan ik de rest gewoon skippen:

Op deze site vindt je dus de volgorde van de artiesten, Anouk is als 13e aan de beurt. Aangezien bijgeloof toch maar ongeluk brengt, zal ik verder geen conclusies verbinden aan dit nummer.

De uitzending begint om 9 uur vanavond op Nederland 1, met een voorbeschouwing vanaf half 9. Mocht dit allemaal te lang duren, je kan ook naar de volgende playlist met alle nummers kijken en gewoon de ergste rommel overslaan:

En dan kan je later nog wel van de buren horen dat Anouk stiekem toch gewonnen heeft. En dat dan ook leuk vinden. Een beetje chauvinistisch mag je toch wel zijn als Hagenees?

Politie Haaglanden verbaliseert rouwplechtigheid ongedocumenteerden

rouwplechtigheid ongedocumenteerden

Haags Achterhuis

Haags Achterhuis Reinkenstraat nummer 19

De Reinkenstraat in Den Haag, is een straat in de wijk Duinoord met veel winkels en een aantal lunchrooms. Er is een grote diversiteit aan winkels en het is er vaak gezellig druk.

De straat heeft in de jongste geschiedenis een groot drama meegemaakt, wat niet zo bekend is. Amsterdam heeft het “Achterhuis” maar ook in de Reinkenstraat hebben wij een achterhuis.

Op nummer 19 woonde Mies Walbeehm. Zij bood, via het verzet, onderdak aan Joodse onderduikers. Het huis werd gebruikt als doorgangshuis voor Joden, die later elders werden ondergebracht. Er zaten soms wel 30 personen ondergedoken. In de nacht van 22 op 23 maart 1943 deed de SD, getipt door een verrader, een inval in de woning aan de Reinkenstraat. 24 Joden en Mies Walbeehm zijn toen uit het huis gehaald en afgevoerd.
De Joden werden afgevoerd naar kamp Sibibor, geen van allen overleefden dit kamp.
Mies Walbeehm werd eerst in de Scheveningse gevangenis opgesloten en later naar strafkamp Vucht overgebracht, als enige overleefde zij dit grote drama.

Sinds 2002 hangt er boven de ingang van nummer 19 een bronzen plaquette gemaakt naar een ontwerp van Loek Bos. Op de plaquette staat een spreuk van Jean Bartout: “De herinnering aan de doden is voor hen een tweede leven.”
Je moet echt zoeken om de plaquette te zien, omdat het in een donkere hoek hangt, maar als je eenmaal weet waar het zich bevindt, kun je niet meer door de Reinkenstraat lopen zonder er even naar te kijken. Elk jaar vind er een kleine plechtigheid plaats tijdens de jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei.

Zo blijft de herinnering aan het Haagse achterhuis steeds levend.
Kaddisj jatom. Foto door Roel Wijnants, op Flickr
Kaddish van de rouwenden

Het was me het ochtendje weer wel …

Zover heb ik de Haagspraak Opûh Koffiegangers nog niet zien gaan. Terwijl een onderzoeksteam van de School voor Journalistiek een vraaggesprekje houdt met mij over het hoe en waarom van Hagaz!ne als lokale nieuwsbron online, wordt de aandacht wel erg getrokken door een verdwijntruc van Edwin. Zijn mobieltje is weg, terwijl hij het zojuist nog gebruikte.

Even het nummer bellen zegt Teun en je weet meteen waar het is. En warempel ergens onder het raam waar over de verwarming heen een bank is aangebracht, klinkt heel zielig het geluid van het verdwenen mobieltje.

een true Haagspraak story

Gaten in de ombouw, die als zitplaats dient, laten de warmte van de radiator moeiteloos door. Maar diezelfde gaten blijken zeker zo goed mobieltjes te kunnen verorberen. En zo gebeurt het dat plots niemand meer rond de stamtafel zit, maar ieder zo zijn ingenieuze voorstel doet voor het weer in handen krijgen van het tegenwoordig tot de standaarduitrusting van de moderne mens behorende attribuut. En dan hebben wij het nu niet over het type mobiel waar het hier om draait.

De espressobareigenaar vertoont opeens de kwaliteiten van een chirurg in een OK van het type Hagaziekenhuis. Bijna plankend duikt hij met schort en al onder de weggeschoven stamtafel richting cv ombouw om van daaruit slechts een arm achter zich omhoog te strekken met een vragende hand die “Scalp” lijkt te roepen. Meteen legt iemand van het OK-team er een dunne witte staaf in waarmee de espressochirurg het verdwenen attribuut tracht te motiveren uit zijn schuilplaats naar voren te komen. Maar dat is nou jammer; het mobiel van het type ‘vroegâh’ verplaatst zich nu naar een voor het OK-team onzichtbare locatie. De accuschroevendraaier moet eraan te pas komen om de cv-ombouw los te maken. Maar zoals met alle op batterij aangedreven gereedschappen laat ook deze bij de voorlaatste schroef het afweten. De accu zal aan het infuus moeten.

Een laatste poging met de witte staaf maar nu van bovenaf in het naar schatting tiende gat vanaf links is net voldoende voor de ultieme tik tegen het mobieltje. Een lichte zucht van opluchting bij de betrokken aanwezigen die toch wel met Edwin te doen hebben. Ook de gastinterviewers Tim en Sanne kunnen nu ongehinderd verder met hun broodje.

Ik zeg het, wat die Haagspraak auteurs/fotografen allemaal niet verzinnen om in de picture te komen …

zie ook de trailer van Het Verdwenen Mobiel