Terwijl ik onder de douche sta denk ik wederom na over een film die ik al enkele weken geleden gezien heb.
Hope Springs
Wat als je al 30+ jaar met dezelfde man getrouwd bent en het leven van alle dag bepaald niet inspirerend is. Je man valt iedere avond bij hetzelfde programma, wat hij zo graag wil zien en jij niets vindt, in slaap. Je kookt, boent, wast en verzorgt, maar je wordt als persoon niet opgemerkt. Wil je dat de resterende jaren van je leven dan nog volhouden of waag je de stap en ga je scheiden? Meryl Streep speelt, zoals vaker, een iet wat fragile, onzekere, ouder wordende vrouw. Geloofwaardig wordt het verhaal als de twee na behoorlijk wat pressie vanuit de vrouw, uiteindelijk toch op de bank bij de huwelijkstherapeut belanden en ook daadwerkelijk blijven zitten. Als je al zo veel jaar getrouwd bent, blijf je dan spreken over wat je fascineert, je opwindt en vooral waarom je van elkaar houdt? Man, gespeeld door Tommy Lee Jones, denkt van niet en wringt zich in allerlei bochten om maar vooral niet te hoeven zoeken naar wat hem beweegt in het leven. Ballen toont de vrouw door alhoewel ze zich normaliter niet gehoord voelt, nu toch echt duidelijk voor haar eigen geluk gaat. De vragen die er gesteld worden in de film zijn zowel ontroerend, lachwekkend, als confronterend. Niet volgepakt met overweldigende filmische beelden, maar gewoon een prettige film om naar te kijken. Het enige vreemde vond ik dat Meryl Streep in iedere scene andere kleding aan heeft. Alsof de kleding die zij draagt staat voor de stemming waar ze in is.
Boeiend vond ik bovenal dat ik in een afgeladen zaal vol met ‘afkeurende-geluiden makende’ dames van rond de 70 jaar zat en welgeteld 13 heren. Ik bedenk me dan op zo’n moment, zou ik in zo’n huwelijk kunnen functioneren? Wat je nu verzuimt aan te pakken in de onderlinge omgang met elkaar zal zich over 30+ jaar wreken. Dus vol goede moed droog ik mij af, ga naast mijn man op de bank zitten en vertel hem dat ik van hem houd!
Haagspraak 