Tag: Grandeur

Op 19 juni 2014, werd de Grandeur expositie officieel geopend. Tijd voor een wandeling over het Lange Voorhout.

Coup de Tête, is een vijf meter hoog bronzen beeld gemaakt door Adel Abdessemed en toont de Frans-Algerijnse voetballer Zinédine Zidane, die de Italiaan Marco Matezzari een kopstoot verkoopt tijdens het wereldkampioenschap voetbal van 2006. Het moment vat de tragiek van het Franse finaleverlies in één keer samen. Het werd vaak herhaald op televisie. Het is een monument voor de tragische held en tevens kritiek op de mediacratie.

Het diner van Gulliver, een polyester sculptuur van Lilian Bourgeat uit 2012. De installatie verwijst naar ‘Gullivers reizen’. Zij maakt vaak een vergroting van objecten uit het dagelijks leven van hetzelfde materiaal en vorm. Zonder de context van de omgeving is de schaal niet goed vast te stellen. Als men naast het werk gaat staan, dan word je zelf één van de Liliputters.

Hoofd Lucht Ruimte, door Samuel Yal uit 2012 is opgebouwd uit lagen van een doorsnede van het hoofd, die men ook op scans ziet. Deze lagen heeft Yal luchtig op elkaar geplaatst, zodat een hedendaagse écorché van het hoofd ontstaat. Een écorché (Frans voor “gevild”) is een tekening of beeld van een figuur, waarvan de huid is weggelaten zodat de spieren zichtbaar zijn. Het beeld hangt in de lucht en is een afgietsel van het hoofd van de kunstenaar. Hiermee wil hij de toeschouwer laten nadenken over de eigen plek in de ruimte, jouw eigen plek in het universum.

Plastic kratten, schroeven, is een abstract sculptuur door Vincent Mauger uit 2012 en opgebouwd uit plastic kratten, waarin herhalende patronen zijn te zien. De wiskundige Mandelbrot zag in de grafische weergave van een eenvoudig wiskundige formule, oneindig herhaald, vergroot en opgestapeld, ineens allerlei boomstructuren, schelpen en zelfs landschappen verschijnen. Mauger speelt met deze eigenschappen van herhaling. In deze ingewikkelde structuur van een op het eerste oog simpel object, de plastic krat, kan de toeschouwer zelf de oneindige herhaling ontdekken. Hoe langer men kijkt, hoe meer men ziet.

Let’s me knife, knife me lets I will get what I like door Stéphanie Cherpin uit 2010 bestaat uit mixed media. De titel is ontleend aan de tekst van het nummer Caribou van de rockband The Pixies. Het oogt als een fragiele structuur, op het moment dat de foto werd gemaakt zelfs uiterst fragiel. Maar goed, als het er staat, moet het wat weg hebben van Giacometti’s surrealistische constructies. De aard van de materialen die Cherpin gebruikt roept vragen op en laat het probleem zien van deze sculptuur in de openbare ruimte als straatmeubilair. De vraag die zij de toeschouwer hierbij laat stellen is wat eigenlijk het verschil is tussen een verkeerslicht, een lantaarnpaal of beeld dat in het centrum van de stad staat.

Suburban Relapse, een Houten Huisje met pleister van dezelfde kunstenares verwijst naar een nummer van de punkband Siouxie and the Banshees uit 1978. Dit werk van Cherpin ziet eruit als een huisje dat door middel van een bouwpakket in elkaar gezet kan worden, maar het huisje is echter helemaal verkeerd in elkaar gezet. Toch ontstaat een aantrekkelijk ogend object, dat de fantasie prikkelt. ook is er een raakvlak met de onmogelijke en ruimtelijke figuren van Escher. Cherpin maakt vaak grote installaties, waar de toeschouwer middenin kan staan. Haar werken hebben veelal Engelse titels en verwijzen bijna altijd naar muziek van diverse rockbands.

Glissement uit 2004 van Julien Prévieux, gemaakt van gegalvaniseerd metaal, is een vangrail, maar hier heeft de kunstenaar de rail in een cirkel gebogen, waarmee hij een klein racebaantje of een soort omheining heeft gemaakt. De basis wordt gevormd door simpelheid en eenvoud en hiermee reageert Prévieux op het idee, dat alles in ons dagelijks leven een duidelijke functie zou moeten hebben, terwijl de functie bij dit beeld juist zo ver te zoeken is.

C.3.1.3 van Vincent Gavinet uit 2013 bestaat uit een drie meter hoge driepoot, opgebouwd uit betonblokken. Het is een ingenieus gevormd tot abstracte architectuur. De kunstenaar beschouwt zijn materiaal als een soort blokkendoos, een spel. Naast zijn opleiding aan de Académie des Beaux-Arts in Parijs, was hij tevens metselaar. De toeschouwer vraagt zich af hoe het werk overeind blijft. Gavinet combineert in dit werk architectuur, bouwmeesterschap en het ambacht van de beeldhouwer. Hierdoor ontstaat een interessante sculptuur.

Uitkijk, door Cyrille André uit 2012, bestaat uit een reeks van vijf roofvogels, gemaakt van polyester en staal, die op een stok zitten. Deze dieren zijn in contact met de mensenwereld, want zij zitten op een door de mens ontworpen stok en niet op een boomtak. De vogels stralen kracht uit door hun authentieke vrijheidsdrang. André bevraagt in zijn werken de complexe verhouding tussen mens en natuur. Hij onderzoekt vooral het vermogen van de mens om dieren te knechten en op te sluiten. Deze gebondenheid van de dieren staat haaks op de vrijheid, die deze roofvogels uitbeelden.

De ogen van de hemel (Les Yeux du Ciel) uit 2012 van dezelfde kunstenaar, is gemaakt van polyester en gegoten aluminium en stelt een valkenier voor, die een roofvogel op de arm vangt. Het is een verbeelding van de zojuist afgeronde vlucht van de valk. Dit staat symbool voor een oude Franse plattelandstraditie, die samenhangt met de oude Franse liefde voor de jacht. De vogel heeft een scherpe blik en is de metafoor voor de op ons neerkijkende hemelse machten. Hij bevraagt in dit werk de complexe verhouding tussen mens en natuur: De mens heeft het vermogen de dieren te knechten en voor allerlei zaken te gebruiken. Dit staat haaks op de vrijheid, die een dier in de natuur heeft.

Matras, van Laurent Le Deunff uit 2009 is gemaakt van hout, staal en bouten. Le Deunff bestudeert in zijn recente werk alledaagse objecten. Op een afstand lijken het massieve houten blokken. Zij liggen achteloos op de grond en door het materiaalgebruik ontstaat een conflict over de betekenis van het werk. Een matras is normaal gesproken zacht en nodigt uit om te liggen. De hardheid van het hout staat hier loodrecht tegenover, waardoor de toeschouwer in eerste instantie niet weet wat zij ziet. Door dit conflict en dialoog tussen het werk en de toeschouwer aan te gaan, krijgt het werk een surrealistische twist.

Graingrain uit 2014 van Guillaume Castel, is gemaakt van gewapend beton. Het is een extreme vergroting van iets dat kan lijken op een plantenzaad. Castel speelde al langer met het idee van dit monumentale werk en heeft het speciaal voor deze tentoonstelling gemaakt.

Zonder titel, een ingesloten figuur (Sans titre, une figure embarquée) uit 2013 van Bruno Peinado, stelt het paard van Troje voor. In dit paard zaten volgens de heldenroman Ilias van Homerus, tijdens de Trojaanse oorlog de Grieken verstopt. Embarquée verwijst hier naar, maar ook naar een term, die nu gangbaar is voor journalisten, die in de oorlog met de troepen meegaan om verslag te doen van de gebeurtenissen in een oorlog. Het leger kan zo een bepaalde censuur uitoefenen op wat de journalist schrijft. Het paard staat op een boot.

Zonder titel, Alomtegenwoordige sferische vibraties (Sans titre, Globule Ubiquity Vibrations) uit 2009 gemaakt door Bruno Peinado, bestaat uit een ballon, luchtblazer en lampen. Peinado is geïnteresseerd in de grenzen van alledaagse objecten in de kunst en door iconische beelden uit ons dagelijks leven zoals smiley’s, discoballen of Rubik’s kubussen. Globule Ubiquity Vibrations is letterlijk een maanbubbel. De inflatable wordt omhoog gehouden door een luchtblazer, terwijl deze van binnenuit verlicht wordt. Hierdoor krijgt deze globe van een hemellichaam een sprookjesachtig en spectaculair effect. Zo is de toeschouwer in staat om een zo groot mogelijke globe in gloeiende vorm te kunnen aanschouwen. door de verlichting kan het object ook in de avond goed bekeken worden.

Linda, gemaakt door Emmanuelle Lainé in 2012, is een geheimzinnig sculptuur, dat zich niet meteen laat raden. het abstracte beeld kan pas na intensieve beschouwing associaties met de meubelkunst, natuur, architectuur en textiel oproepen en een onbekende wereld voor de geest halen. ‘Het is een combinatie van elementen, een stilleven dat inspireert,’ aldus Lainé. Zij maakte dit werk speciaal voor de openbare ruimte, maar dit is de eerste keer, dat dit werk ook daadwerkelijk in de buitenruimte is te zien.

Stellatopia uit 2011 is ook door Lainé gemaakt. Naast sculpturen maakt zij ook installaties. Hier is één van haar installaties op groot formaat als foto afgedrukt. De foto’s stellen stillevens voor, die zij Natures Mortes (dode natuur) noemt. Wij zien een atelier met een sculptuur nog in de fase van voltooiing, in een schijnbaar toevallige compositie. Het lijkt alsof de kunstenaar de ruimte plotseling heeft verlaten. Toch zit in deze composities een verborgen betekenis verstopt, waarbij de beschouwer wordt uitgenodigd de betekenis van de stillevens te ontrafelen.

Maagdenvlies (Hymen) uit 2014 van Yushin U Chang. Yushin U Chang omwikkelt bomen op het Lange Voorhout met ruwe schapenwol. Zij vormt met deze ingreep een nieuwe relatie tussen plantaardig en dierlijk materiaal. Een nieuw organisme ontstaat in de vorm van een pluizige zuil. In haar werk wordt de bestaande natuur bewerkt door toevoeging van omarmende materialen. Net als bij Hymen zien wij in het oeuvre van Chang, werken in de buitenlucht, waarbij zij de integriteit van het natuurlijk materiaal onderzoekt.

In de Kloosterkerk zijn nog twee werken van Baptiste Debombourg te bezichtigen. Inception II uit 2010, dat bestaat uit een meubelstuk en Aggravure uit 2012, een enorme geschilderde plaat met nietjes. Dit werk is gemaakt van maar liefst 300.000 nietjes.

Er waren vier mannen nodig voor de voorbereiding van de afbeelding, waarna Debombourg een maand nodig had om alle 300.000 nietjes in het houten paneel te schieten. De figuratie in het werk is gebaseerd op een schets, genaamd Massacre des Innocents van Marcantonio Raimondi, die het geschetst heeft naar Rafael (circa 1509). Tragedies zijn helaas nog actueel. Om de afbeelding in een hedendaagse context te houden, zijn er tanks en flatgebouwen te zien. Hij brengt hiermee een hulde aan de anonieme mens, die voor zijn vrijheid vecht.

De tentoonstelling Grandeur, Den Haag Sculptuur duurt tot en met 31 augustus 2014.

Bron: Informatiebordjes op het Lange Voorhout.