Schaamte

Vandaag werd ik wakker en tot mijn grote verdriet werd ik overvallen door een enorm gevoel van schaamte. Jawel, schaamte. Ik man van 58 heb een beperking. En het ergste is dat ik er niets aan kan doen. Het is zoals het is. Onafwendbaar, onafwasbaar en onmiskenbaar.
Mijn verleden heeft mij gemaakt tot wie en wat ik ben. Schande en schaamte is mijn deel. Ik ben ontroostbaar want niets kan dit schaamtegevoel ongedaan maken. Zoals de Engelsen zegen “It is what it is”. Ik ben verdorven, erfelijk belast, moet me schamen.

Het is ook niet niks. Toen ik jong was heb ik hier eigenlijk ook nooit last van gehad, maar dat is nu wel anders. Op straat let ik op dat ik niemand aankijk. Bang als ik ben dat iemand er iets van zegt.
Ook hou ik er rekening mee dat ik me niet al te opzichtig kleed. Ik val al genoeg op zoals ik ben.
Ik hoor er gewoon niet meer bij want ik ben anders. En niet een klein beetje anders, ik ben heel erg anders. En hoezeer ik ook mijn best doe er ook bij te horen het lukt me niet. Mensen hebben me meteen door. Daar heb je er weer zo één hoor ik ze denken. Ik zie dwingende ogen die mij weg lijken te jagen. Schampere opmerkingen over wie ik ben. Nee, het valt niet mee. Denk er zelfs over om te emigreren naar een land waar ik me wel geaccepteerd voel. Echter zij zijn overal, en ik ben nergens.

Hoon valt mij ten deel. Ik moet uitkijken wat ik zeg. Voel me niet begrepen, hoor er niet bij. De dingen die ik vroeger leuk vond zijn tegenwoordig ongepast. Wat heet ongepast, het is regelrecht beledigend. Grapjes maken is er niet meer bij. Lachen is een teken van disrespect, en ik moet vooral niet denken dat het ooit nog goed met mij komt.
Ik zit midden in een acceptatieproces wat me maar moeizaam af gaat. Vraag is of ik me hier ooit doorheen zal slaan.
Vooralsnog ziet het er somber uit. In dit land kun je met mijn kwaal maar beter achter de geraniums gaan zitten, want voor je het weet zit je tot over je oren in de nesten. Nee het valt niet mee om zo te zijn als ik. Mijn leven is verworden tot een hel op aarde. Voor mij geen genade. Wraak zal mij treffen.

Helaas mijn kwaal is ongeneselijk. Ik zal er tot aan mijn dood mee moeten leven.
Ik dank echter de mensen die mij op deze kwaal attent hebben gemaakt. Zij zijn degenen die de toekomst hebben. Onze lichtende voorbeelden met eigen gewoontes, zeden, en gebruiken. Ik was blind, maar nu weet ik het eindelijk.
Ik ben blank……