Reeds eerder moest ik vaststellen dat rijkdom en macht wetenschappelijke bevindingen en ethische inzichten opzij zetten. Zo is op dit moment de rechtspraak aan de beurt om daarin niet de feitelijkheden de meeste kracht te geven, maar de rijkdom van de meeste kracht te voorzien. Wie het meeste geld heeft krijgt het meeste spraakwater en daarmee het laatste woord. Het moge duidelijk zijn dat ik hier doel op de concrete kwesties Nina Brink contra de journalist Eric Smit en Arthur Paes contra de journaliste Sanne Terlingen.
- “Ju$titia”, foto: Cinty Ionescu
In het kort: Eric Smit stelt de manier van zaken doen van Nina aan de kaak. Dat Nina hier niet van gediend is is logisch, ze begint dan naast alle intimidatie ook een geding tegen Eric. Niets tegen het geding ware het niet dat niet de feitelijkheden een grote rol gaan spelen, maar steeds meer het geld dat Nina kan besteden aan rechtszaken en de advocatuur.
Sanne Terlingen stelt het vermeende misbruik van kinderen door Arthur aan de kaak. Dat Arthur hier niet van gediend is is logisch, hij begint naast alle intimidatie ook een geding tegen Sanne. Niets op het geding tegen ware het niet dat niet de feitelijkheden een grote rol spelen, maar steeds meer het geld dat Arthur kan besteden aan gedingen en de advocatuur.
Ik vraag me af of het nou persé nodig is dat de retoriek van sommige advocaten meer aan sofisterij doet denken dan aan het zoeken naar de waarheid. In ieder geval is het nodig dat de rechtspraak op de schop moet als deze sofisterij van de rijkdom het steeds meer voor het zeggen krijgt.
Teun Wolzak
Haagspraak 
Naar aanleiding van je laatste alinea. Advocaten zijn niet opgeleid in het zoeken naar de waarheid maar in het kennen van de wet, het bijstaan en verdedigen van de beklaagde. Het zoeken naar en vinden van de waarheid is de taak van de rechter.