Geliefd, afgedankt en toch geduldig wachtend op een onzeker einde.
De linker staat zachtjes te huilen als je het mij vraagt, al hoewel ze haar
feestpak nog netjes probeert te houden.
De rechter kan zich de blinkende ballen die de linker nog draagt nog goed
herinneren.
Trots stond ze te stralen tijdens de feestdagen. Opgetuigd met bal en piek
stond ze op de mooiste plek in de huiskamer. Iedere avond deed moeder de
lampjes aan met haar spruit en hoorde ze zichzelf af en toe zachtjes zingen.
Ze weet het nog goed, deze Kerst liep opa tegen haar aan tijdens het
kransjes schranzen, stiekem kon ze daar wel om lachen. De herinnering aan
zoonlief die de lichtjes tussen zijn kleine lichtgevende vingertje zag
stralen zal ze ook niet snel vergeten. Tot ze vanmorgen ineens wakker
schrok. De flits ging ineens af, ze werd uitgekleed en nogal resoluut via
een kleine pauze in de tuin, buiten de deur gezet. Daar stond een ietwat beter
versierde dame ook al te staan…en nu wachten ze samen.
Ze willen elkaar graag vertellen over de afgelopen dagen, maar ergens doet
het nog te veel pijn om er al over te praten.
Haagspraak 
ach, wat triest
Een fantastisch verhaal. Jij wekt deze bomen tot leven door ze iets menselijks te geven.
Wat een mooi verhaal!
Een onceremonieel einde van een eens trotse boom.
hij kan gecremeerd worden…
Vooral die met kluit vind ik wat zielig, krijg de neiging ze te redden 😉
Herkenbaar Sytske!!