Algemeen bericht van de familie Bom ivm het overlijden van René Bom
Voormalig nachtburgemeester René Bom
Namens de Opuh Koffieclub wensen wij de familie veel sterkte bij het verwerken van dit verdriet
Hier kunt u nog even wat momenten terug zien van René
Ik was te gast bij de officiële opening van de 45ste editie van IFFR, Het International Film Festival van Rotterdam. Een lustrum met een koninklijk randje, want Koningin Máxima bezocht de opening officieel.
Als eerste een opmerking over de nieuwe directeur van het festival, Bero Beyer. Hij hield een, wel iets te lange, maar perfecte openings-toespraak. Eindelijk heeft het IFFR weer een gezicht! Dit in tegenstelling tot zijn directe voorganger waarvan ik destijds ook de Maidenspeech heb gezien. Dat was toen gewoon beneden peil. Zie hier een de VPRO interview met Bero.
Vervolgens een impressie van de openingsavond:
De opening zat Rotterdams goed in elkaar. Om 19.00 zaal open. Om 20.00 uur iedereen zitten in de zaal en om 20.10 kwam Maxima aan. Daarna de Maidenspeech van Bero.
Heel professioneel staan er twee achterwanden met het IFFR Tiger logo bij de ingang met daartegenover de pers. Wanneer je vroeg in de zaal gaat zitten zie je via het grote filmschermscherm wie er allemaal op zo’n opening afkomt. Hilarisch wordt het wanneer iedereen naar het scherm tuurt om de aankomst van de koningin te zien en een stel nog net voor de koningin, maar te laat arriveert en de trappen op stuift. De zaal ligt plat.
De volgende foto heb ik van de IFFR site geplukt:
De film is een bezoek waard. Ik kan er eigenlijk niet veel over zeggen zonder de spanning of de plot prijs te geven. De zaal was zeer stil en keek ademloos naar prachtig camera werk. Halverwege had ik iets van “Nou, nu mag er wel wat actie komen, maar dat ligt ook aan mijn knie die ik na een half uur moet kunnen strekken, anders gaat hij op slot zitten”.
De film is gebaseerd op het boek “Nooit Meer Slapen” van W.F. Hermans.
Volgens kenners was het boek niet te verfilmen.
Regisseur Boudewijn Koole las het boek voor het eerst als 24-jarige en raakte geboeid. Bij herlezing zag hij er een film in. “Ik was 40 en op vakantie in Zweden. Daar maakte ik lange wandelingen door de toendra. Toen raakte het boek me op een andere manier”, zegt hij. “Ik doorzag de compositie meer, de diepere lagen van het vallen van de mens en weer opstaan, zichzelf niet kennen. En ik dacht: wat Hermans vervolgens doet in dat boek, kan ook met film.”
Volgde een periode van intensief onderhandelen met de zoon van W.F. Hermans. Dat is de strenge bewaker van het literaire erfgoed van Willem Frederik:
Ruprecht Hermans was niet meteen onder de indruk van wat Koole hem had geschreven: “Ik wil met de film naar Cannes en daarna een Oscar.”
Hermans jr. had geen hoge achting van Koole. Hij was gewend aan een respectabele man als Fons Rademakers (1920-2007), de regisseur die in 1963 dat andere meesterwerk van zijn vader, De Donkere Kamer van Damocles, had verfilmd tot Als Twee Druppels Water. Alles veranderde toen Koole in 2012 internationale waardering oogstte met Kauwboy.
De zoon en de regisseur vonden elkaar uiteindelijk in een Nederland-overstijgende ambitie: de verfilming van Nooit Meer Slapen moest een internationale productie worden. Hermans’ boek was al in meerdere talen verschenen en nu gaat het na al die jaren als arthouse-cinema de wereld over als Beyond Sleep. Voor de hoofdrol deden rond de dertig Britse acteurs auditie, maar uiteindelijk kwam Koole toch uit bij Reinout Scholten van Aschat.
Cannes of een Oscar. Het zou beiden zomaar kunnen volgens mij.
Kijk naar de trailer:
En dan een echte uitsmijter met een andere foto van de IFFR site:
De Rotterdamse collega van René Bom was er ook. Ik kon hem een beetje bekijken, maar hij is broos aan het worden. Zulks in tegenstelling tot zijn dag tegenvoeter, die bolle wangen begint te krijgen.
Afgelopen woensdag liep ik door het Noordeinde, toen ik Nachtburgemeester René Bom tegen kwam. Hij was keurig gekleed: Strak in het pak en met glimmende schoenen. Ik vroeg hem wat hij ging doen, maar daar gaf hij geen antwoord op: “‘k heb zo een toertje“, was het enige dat hij kwijt wilde.
Verder lopend kwam ik bij ijscoman Martijn aan. Martijn is de zoon van Moes, die op het Binnenhof staat. Ik maak altijd een praatje met Martijn en het Noordeinde is een leuke plek om wat straatshots te maken. Intussen werden er fietsen bij het monument gestald, dus ik vroeg aan Martijn of hij wist wat er ging gebeuren. Hij wist het ook niet maar hij wees mij op de rode loper die was uitgerold. Ik besloot om te wachten.
Even later ging de deur van het paleis open en iemand liep naar het hek, waar intussen ook Bom was heengelopen Er werden handen geschut en gepraat. Ik kreeg het vermoeden dat Bom een fietstoer ging maken met de koning of met hoge bezoekers. Pas later bleek het om een fietstoer te gaan met leden van de hofhouding. De groep van ongeveer 60 mannen en vrouwen werden verdeeld in kleinere groepjes. Er werd afwisselend gewandeld, gevaren en met Bom gefietst.
Na een korte introductie ging het groepje hofhouding op de fiets achter René Bom aan. Het beloofde een gezellige toer te worden, want Bom vertelde dat als er iets gebeurde onderweg, ze hard moesten roepen “Bom Bom” zodat hij het vooraan kon horen, maar dat ze het niet moesten roepen als ze voorbij de Amerikaanse en Israëlische ambassade fietste, want dan is het leed niet te overzien.
Het gelach klonk mooi op het chique Noordeinde en de toon voor de fietstoer met de nachtburgemeester was gezet. Het beloofde een leuke middag te worden.
Er staat een hele serie met foto’s op Facebook.
Hoog bezoek vanochtend bij de Opûh Koffie: de nachtburgemeester kwam een kijkje nemen. Ik vroeg mij af wat hij hier zo vroeg op de dag kwam doen, als nachtburgemeester wordt Rene Bom natuurlijk niet om 9 uur ’s ochtends ergens in een café verwacht.
Terwijl hij en ik poseerden voor de aanwezige straatfotografen (nog zoiets: wat doet een straatfotograaf nu binnen?) legde hij het uit: sinds zijn opname in het Westeinde is De Bom gedwongen wat meer rust te nemen. En zo werd hij dus een ochtendmens.
Hij denkt er nog over zijn titel te veranderen van ‘Nachtburgemeester’ in ‘Avondburgemeester’.
Vandaag ging ik foto’s maken op de Jacobahof, een kinderboerderij tussen de Jacobastraat en de Schapenlaan. Na afloop dacht ik: “Ik ga even bij René Bom langs, is twee minuten hier vandaan, als het te druk is of niet gelegen komt, dan hoor ik het wel.”
Ik was welkom. Na wat gepraat te hebben liet vriendin Birgit, Bom opstaan uit de rolstoel, pakte beide handen en liep met hem door de ruimte waar wij zaten, het leek wel een dansles. Het lopen ging goed, in ieder geval beter dan afgelopen dinsdag, toen ik er ook was. Het praten ging beter en aan de grappen en grollen kon je merken, dat hij stukken vooruit is gegaan.
Volgende week gaat René naar een revalidatiecentrum, om daar verder behandeld te worden.
Een paar vrienden van Bom kwamen ook langs en ineens verscheen Mark Rutte. Ik heb Mark vele malen gefotografeerd, zelfs een dag ervoor nog. Deze situatie was even vreemd voor mij, maar Mark was zo joviaal met iedereen dat dat gevoel onmiddellijk verdween. Na wat vragen van Mark hoe het ging, vertelde Bom, dat het goed ging, maar met lopen trok hij naar rechts, waarop Mark snedig antwoordde, dat hij dan prima bij de VVD zou passen. Iedereen moest lachen en de stemming was gezet. Vind het top, dat iemand met zo’n drukke agenda toch tijd vrijmaakt om bij vrienden langs te gaan. René genoot ook zichtbaar. Na een tijdje ben ik weer weggegaan richting ‘home sweet home’.
Stuur René een berichtje via zijn Facebookpagina. Dat vind hij leuk en het is een welkome afwisseling.
Hou je taai René en doe wat de zuster zegt. 🙂
Haagspraak 